Niektórzy mogą powiedzieć, że kieruje mną sentyment i możliwe, że będą mieli rację. Pierwszy raz z "Szelmostwami Skapena" miałem kontakt w Teatrze Powszechnym, kiedy to występował w nim jeszcze rewelacyjny kwartet "Teatr Montownia". To była miłość od pierwszego wejrzenia oraz wielokrotne spotkania z nią. Znałem teksty na pamięć, ale "po kiegoż diabła łaził na ten setatek" wciąż bawiło jak na początku.

Nigdy jednak nie sięgnąłem po książkę. Misja dodatkowa była doskonałą okazją, aby tę zaległość nadrobić i... oczywiście się nie zawiodłem. Z każdym kolejnym zdaniem widziałem w głowie odpowiednie sceny oraz to, w jaki sposób zostały odegrane. Powróciły wspomnienia i uśmiech na twarzy.

Zapewne nie każdy zgodzi się z moją oceną ze względu na emocjonalny bagaż recenzowanego tekstu, lecz nie chcę, by ktokolwiek odniósł wrażenie, iż podoba mi się tylko i wyłącznie ze względu na spektakl, który obejrzałem. Gagi są zabawne, fabuła jak węzeł wyglądający na skomplikowany, ale wraz ze zbliżaniem się do końca ręce coraz mocniej ciągną za dwa końce sznura, by pod koniec ostateczny ruch przyniósł rozwiązanie.

Ale przenieśmy się teraz do Neapolu oraz dwóch tamtejszych rodów.
Oktaw, syn Arganta, pod nieobecność ojca żeni się z Hiacyntą, ubogą dziewczyną nieznanego pochodzenia, natomiast Leander, syn Geronta zakochuje się w Zerbinecie cygańskiego pochodzenia. Cały ambaras polega na tym, iż Argant umyślił sobie wydać syna za córkę Geronta zamieszkującą w Tarencie. A ojcowie wracają do Neapolu.

Cóż tu począć? Jeden ożenił się bez wiedzy i pozwolenia ojca, zaś drugi zakochał się i ani myśli na krok odstąpić od myśli połączenia się z wybranką. Jak przekonać dwie skąpe, apodyktyczne zrzędy, by pozwolili synom na pozostanie z ukochanymi kobietami? Tutaj na scenę wkracza Skapen, błyskotliwy i pomysłowy sługa Leandra wikłający w swe intrygi Sylwestra, sługę Oktawa.

Obejrzałbym to jeszcze raz...