Cytat:

Dzieci drzewa Jakarandy to opowieść o trzech pokoleniach doświadczonych przez rewolucję islamską w Iranie. O nadziejach na życie w wolności, okrutnych represjach, o tym, jak bardzo bolesna historia ciąży na losach zwyczajnych ludzi, którzy próbują się w niej odnaleźć, podejmować słuszne decyzje, chronić swoich bliskich, kochać. Debiutująca autorka opiera się na przeżyciach swojej rodziny i przyjaciół. Sama urodziła się więzieniu i była wychowywana przez dziadków. Jej narracja jest bardzo emocjonalna, zmysłowa, poetycka. Przedstawione proste sceny są wyjściem dla wspomnień, co w sumie daje spójny obraz świata pełnego lęku i cierpienia, choć w sumie jest to powieść optymistyczna. Pokazująca, że to co w człowieku dobre jest silniejsze niż zło.

Byłam skuszona recenzjami oraz samym pochodzeniem autorki. Jak już niektórzy zauważyli jestem z żabek bardziej orientalnych i im odleglejsza i trudniejsza do zrozumienia jest dla mnie czyjaś kultura i świat, tym lepiej.
Niestety nie należę do osób, które lubią piętnować się sentymentalizmem, choć sama jestem dość uczuciowa.
Męczyłam się czytając tę książkę, widać było, że jest pisana przez kobietę i dla kobiet. Język jest prosty, czasem wręcz dziecinny, miałam wrażenie, że pisała ją jakaś emo siedmiolatka, która twierdzi, że przeżyła w życiu wszystko. Sama treść jest ciekawa i poruszająca. Autorka całkiem dobrze opisywała nastroje i uczucia bohaterów, ale dość silnie emanowało to wszystko patosem i wybujałą wzniosłością, której po prostu nie lubię.
Pomimo niskiej oceny, polecam przeczytać ten tytuł, ukazuje on tragedię - wbrew pozorom - nie tak odległego nam kraju, śmiem nawet twierdzić, że nasza Polska dogadałaby się Iranem na temat wpadek polityczno historycznych naszych wieków.