Corey Taylor to frontman zespołów Slipknot oraz Stone Sour, wykonujących szeroko rozumiany metal alternatywny. W swojej pierwszej książce muzyk dokonuje dekonstrukcji grzechów głównych. Całości najbliżej do autobiografii, choć nazwałbym to raczej zbiorem swobodnych przemyśleń na temat ludzkiej moralności z dawką absurdalnego humoru w tle.
Według autora, tytułowe grzechy są nieprzystające do współczesnych realiów i wymuszają sztuczne poczucie winy. Samo istnienie wad charakteru jest dla niego naturalne i dopiero bezrefleksyjne uleganie pokusom stanowi o występku. Taylor podkreśla również, że nie można jednakowo oceniać przywar u ludzi, którzy przeszli przez odmienne doświadczenia.
Nie odnosi się on tutaj rzecz jasna do teologii. Jego analiza ignoruje wręcz rozpiętość religijnej interpretacji, krytykując bardziej potoczne podejście do tematu. Nie radzę więc spodziewać się głębokiej filozofii, a luźnej pogadanki, która równie dobrze mogłaby zostać odbyta przy kuflu piwa. Lub dziesięciu. I w gruncie rzeczy nic w tym złego. Rockowe gwiazdy od zawsze przykuwały uwagę za pomocą przejaskrawienia. Nie inaczej jest tutaj.
Corey lubi robić swoiste show wokół własnej osoby. Ta książka jest również składową jego wizerunku buntownika, a trzeba przyznać, że ten image mu pasuje. Podobnie jak w samej muzyce, także tutaj postawiono nie tylko na sensację, ale i słodko-gorzkie przemyślenia. To przykład całkiem sprytnego wzbudzania kontrowersji.