Wycieraczki rytmicznie przesuwały się po przedniej szybie, niczym podwójny metronom wyznaczający tempo podróży. Deszcz zacinał to z lewej, to z prawej strony. Krople rozbijały się z wściekłością o karoserię i szybę granatowego SUV-a. Linie wyznaczające pasy ciągnęły się w nieskończoność kojąc, a jednocześnie usypiając jej umysł.
Podświetlony bladą zielenią cyfrowy zegar wskazywał 21:21. Mimowolnie to zakodowała.

To anielska mowa, przekonywała ją kiedyś znajoma z fitnessu. Zasrany New Age. Od tamtej chwili zaczęła dostrzegać te liczbowe zbieżności i choć wcale ich nie szukała, spotykała je na każdym niemal kroku. Ponoć coś znaczyły, ale nigdy nie dociekała o co tak naprawdę w tym chodzi. Wróżki, magia i numerologia były dla niej tak samo wiarygodne, jak bajki o smokach i krasnoludkach.

- Deszcz ciągle pada i padać będzie do samego rana - z zamyślenia wyrwał ją aksamitny głos radiowego spikera. Tembr z jakim wypowiedział, to proste zdanie wzbudził w jej duszy romantyczną strunę. Uwielbiała facetów o takim głosie i choć oczami wyobraźni widziała już wysokiego bruneta, to doskonale zdawała sobie sprawę, że równie dobrze może to być szczerbaty pięćdziesięciolatek. Magia radia.
- Przed nami długa i ponura noc. Melancholicy na pewno zacierają ręce, a poeci piszą wierszę popijając burbon, tonąc przy tym w oparach aromatycznych cygar. Gówno! Zejdźmy na ziemię. Polscy poeci piją wódkę i jarają tanie pety z Ukrainy, a nie żadne cygara. Miło jest jednak się rozmarzyć i dać się ponieść nastrojowi tej nocy. Zostańcie zatem ze mną, bo za chwil kilka otworzę linię telefoniczną i posłucham, co też gnębi wasze dusze tej mokrej, zimnej i wietrznej nocy. Abyście nie wypadli z klimatu, to teraz poleci kolejny utworek od naszego ulubionego dj-a . B-Noize i jego najnowsza produkcja Utopia. Zaraz po tym utworze troszkę sobie pogadamy, co was boli i gryzie. Zostańcie z nami na 94.8 fm, radio Waldenburg ukoi wasze umęczone dusze.

Jazzowy miks faktycznie koił i nastrajał melancholijnie. Agnieszka nie potrzebowała tego typu emocji w tym momencie. Wiadomość która zmusiła ją do pokonania pond czterystu kilometrów miała wystarczający ładunek emocjonalny. Dodatkowe bodźce był zupełnie zbędne. Nazwa radia wskazywała, że jest już blisko celu.

Wałbrzych - jej rodzinne miasto pojawiło się gdy wjechała na szczyt wzgórza Gedymina. Rozświetlone biurowce, zabytki i atrakcje turystyczne tworzyły barwną mozaikę. Ściekający po szybie deszcz tylko podkreśla ten efekt. W sercu Agnieszki nie gościła jednak radość z powrotu do domu. Nie znalazła tam miejsca także melancholia o której wspominał radiowy spiker. Jej duszę trawił strach i obawa.

Szpital Stefana Batorego mieścił się blisko centrum. Powstał na początku lat 70-tych i patrząc na front budynku można było bez trudu to odgadnąć. Agnieszka zaparkowała na przyszpitalnym parkingu i przez kilka długich sekund zbierała się żeby wysiąść. Nie przeszkadzał jej deszcz. Tuż obok na siedzeniu leżał elegancki czarny parasol pod którym zmieściłoby się ze trzy osoby. Bała się. Tak dużo czasu minęło od ostatniego spotkania z rodzicami.

Kiedy to było? Na święta? Prawdopodobnie tak. W między czasie były jakieś telefony i sms-y, ale osobiście nie spotkali się od dobrych kilku miesięcy. A teraz… musiała stawić czoła przygniatającej ją rzeczywistości.

Spojrzała na szary i odrapany budynek szpitala. Ponoć pracowali tutaj dobrzy lekarze, ale już sam fakt, że ojciec trafił tutaj a nie do jakiejś prywatnej kliniki dużo mówił o naturze wypadku.
Za chwilę zmierzy się z prawdą. Pani przez telefon powiedziała tylko, że jego stan jest ciężki i że resztę przekaże lekarz.

- Dość! - krzyknęła na samą siebie, złapała mocno parasol, skórzaną torebkę zarzuciła na ramię i ruszyła w kierunku szpitala.


***
W pokoju lekarzy unosił się dziwny zapach. Trudny do zidentyfikowania, ale drażnił on nie tylko nos, ale także oczy, a na języku pozostawia nieprzyjemny gorzki posmak.
Wysoki lekarz z wyraźną siwizną na skroniach krótko i rzeczowo przedstawił Agnieszce fakty. W jego słowach może nie było oschłości, czy braku współczucia, ale rutyna z jaką opowiadał o obrażeniach i szczegółach operacji mroziła krew w żyłach.
- Pani ojciec został przywieziony do nas około godziny szesnastej. Wedle relacji świadków został potrącony na ulicy przez jakąś furgonetkę. W wyniku zderzenia i następującego po nim upadku doznał licznych obrażeń wewnętrznych, złamania obu nóg i pęknięcia miednicy. Najgorsze jednak w jego przypadku jest pęknięcie podstawy czaszki. W czasie operacji udało się nam opanować krwotok wewnętrzny, a także ustabilizować pani ojca. Obecnie przebywa on w śpiączce farmakologicznej. Co do rokowań to na obecną chwile bardzo trudno jest snuć przypuszczenia. Jego stan jest bardzo ciężki, ale stabilny. Kluczowe będą najbliższe dwie doby,

Mężczyzna zrobił krótką przerwę, aby dać Agnieszce czas na przetrawienie otrzymanych informacji.
- Na pani miejscu zająłbym się matką, która doznała poważnego szoku. Gdy została do nas przywieziona majaczyła i była bardzo agresywna. Musieliśmy jej podać leki uspokajające. Na obecną chwilę jest spokojna i potrzebuje opieki kogoś bliskiego. Możemy oczywiście zatrzymać ją w szpitalu, ale radziłbym aby zabrała ją pani do domu. W domowych warunkach na pewno lepiej będzie w stanie zmierzyć się z tym, co zaszło.


***
Agnieszka wyszła na korytarz. W głowie miała tysiące myśli. Próbowała się zastanowić, co powinna zrobić i jak. Szła wolno, a echo jej kroków niosło się po całej długości korytarza. Wokół panowała nieprzyjemna cisza. Cisza, jaka panuje w miejscach, gdzie śmierć przechadza się każdego dnia.

- Dobry wieczór - męski głos wyrwał ją z zamyślenia - Komisarz Tadeusz Zychowicz - przedstawił się mężczyzna wyciągając jednocześnie odznakę - Pani jest córką prokuratora Szackiego, prawda?
Przytaknęła bez słów.
- Proszę przyjąć wyrazy współczucia. Wierzę, że pani ojciec wyliże się z tego. To twardy gość.
Słysząc to określenie przed oczami Agnieszki przeleciało kilkadziesiąt scen z udziałem ojca. Tak! - to fakt. To był apodyktyczny, zimny i bezlitosny człowiek. Twardy to tylko jeden z przymiotników jakimi byłaby w stanie go opisać.
- Wiem, że jest późno, a pani dopiero co przyjechała. Czekałem jednak na panią. Musimy jak najszybciej porozmawiać. Pani ojciec jest osobą znaną w mieście i może się pani spodziewać, że dziennikarze zaraz zaczną się kręcić wokół tego, co się stało. Chciałbym prosić, aby nic im pani nie mówiła. To ważne dla….

Zaszumiało jej w uszach. Wszystko wokół ucichło, jakby ktoś zalał cały świat betonem. W tym momencie istniała tylko Ona i On. Nie zauważyła go wcześniej i może dlatego jego spojrzenie przeszyło ją niczym stalowy bełt. Ubrany w przetarte jeansy i skórzaną kurtkę stał oparty o ścianę w dłoni ściskając nieodpalonego papierosa. Przeszył ją do głębi, na wskroś, tymi swoimi pozbawionymi emocji oczami. Czuła jego wzrok na sobie, ale o dziwo w tym spojrzeniu nie było ciekawości, zainteresowani, czy pożądliwości. Choć niemal obłapywał ją wzrokiem, nie było w tym spojrzeniu nic seksualnego. Patrzył na nią tak, jak wilk patrzy na swą ofiarę. Podnieciło ją to i wystraszyło jednocześnie. A on nie przestawał i cały czas się w nią wpatrywał.
Jego nieczułe spojrzenie prześlizgiwało się po jej ciele. Dosłownie czuła, ten wzrok na sobie. Czuła fizyczny dotyk. Czuła jego zapach.

- Pani Agnieszko? Wszystko w porządku? - spojrzała w prawo i ujrzała blisko siebie pomarszczoną twarz Zychowicza.
Zdała sobie sprawę, że leży w jego ramionach.
- Omdlała pani. Dobrze, że byłem w pobliżu. Inaczej kto wie, jakby się to mogło skończyć..
- Może odwiozę panią do domu - odezwał się On. Głos miał równie zimny i pozbawiony emocji, jak spojrzenie.
- Nie - odparł krótko komisarz Zychowicz - Ty młody idź pilnuj prokuratora.

Przejazd pustymi niemal ulicami Wałbrzycha sprawił, że fala wspomnień zalała Agnieszkę. Mijała znane budynki, uliczki i sklepy. Na pozór niewiele się zmieniło od jej ostatniej wizyty. Drobne szczególiki wskazywały jednak, że w mieście następowało podskórne przesilenie. W niepamięć odchodziły zaśmiecone chodniki, czy wałęsający się bez celu menele. Właściciele małych sklepików powymieniali szyldy, nadając im przedwojenny sznyt. Ktoś wyraźnie czuwał, aby wizualna strona miasta miała jednolity styl i dawała jasny przekaz.
“Jesteśmy miastem, które ma wielowiekową tradycję, czci ją i pielęgnuje, a jednocześnie z dumą i optymizmem patrzy w przyszłość” - taki komunikat chcieli nadać ludzie odpowiedzialni za te zmiany.

Uliczny sygnalizator zmienił barwę z zielonej, na pomarańczową, by za chwilę rozjarzyć się krwistą czerwienią. Agnieszka spojrzała w prawa na siedzącą obok matkę. Lekarz miał rację. Silne leki, jakie jej podali sprawiło, że była kompletnie nieobecna duchem, choć zdawać się mogło, że jest całkowicie świadoma.
Na widok Agnieszki uśmiechnęła się szeroko i szepnęła:
- Dobrze jesteś córciu.

Przyjemne ciepło rozlało się w sercu i duszy Agnieszki. W tej sytuacji doprawdy dziwnym był fakt, że to matka niesie jej pociechę, a nie na odwrót.
Sygnalizator ożył ponownie i wnętrze SUV-a wypełniło się ciepłym pomarańczowym światłem. Agnieszka położyła dłoń na dźwigni zmiany biegów i wtedy kątem oka dostrzegła męską postać stojąca w cieniu wysokiego drzewa. Przeszedł ją zimny dreszcz. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że ten człowiek czekał na nią i że ją obserwował.

Czy to mogła być prawda?

- Córuś - odezwała się Wanda, matka Agnieszki - Jedź, mamy zielone.


***
Stała w blasku reflektorów. Co kilka chwil przestrzeń rozświetlał dodatkowo blask fleszy. Ktoś inny na jej miejscu, może zmrużył by powieki, ale nie ona. Ona tylko zatrzymała się, na trzy sekundy przyjęła pozę i uraczyła fotoreporterów swoim zniewalającym uśmiechem numer cztery.
Czuła się piękna. Czuła się zgrabna i ponętna. Wiedziała, że każdy z obecnych na sali mężczyzn dałby wiele, aby spędzić z nią noc. Schlebiało jej to, podniecało i napawało dumą.
Uwielbiała ten stan. Euforia równie przejmująca i obezwładniająca, co kokainowy haj.

Ruszyła przed siebie. Obcisła, ołówkowa spódnica podkreślała jej zmysłowe kształty. Kołysała się w rytm przytłaczającej muzyki wylewającej się z potężnych kolumn. Gdy tylko uderzał bas, jej wysokie, czarne szpilki stykały się z wybiegiem.
Chodzący ideał.

Wypełniała ją radość i poczucie spełnienia. Zbliżyła się do krawędzi wybiegu i zgodnie z prawidłami sztuki przyjęła kolejną pozę. I w tym momencie go dostrzegła.

Chłód jego pozbawionych emocji oczu, zmroził jej krew w żyłach. Wszystko inne przestało istnieć. Istniał tylko on i to jego przeszywające spojrzenie.

Sie ist ein Modell und sie sieht gut aus,
ich nehme sie heut' gerne mit zu mir nach Haus' -szepnął.


***
Od kilku minut leżała w bezruchu, bezmyślnie gapiąc się w sufit. Na zewnątrz budził się kolejny dzień, a ona nie miała siły się podnieść. Wspomnienie snu nadal było żywe i bardzo realne. Wciąż czuła na sobie jego wzrok. Umysł wywinął jej bardzo wstrętnego figla. Nie potrafiła powiedzieć dlaczego przelotne spotkanie, zwykłe skrzyżowanie spojrzeń, wywarło na niej tak ogromne wrażenie.

Przecież to niemożliwe, żeby go już spotkała. Niemożliwe, prawda?

- Proszę postawić wszystko na stoliku - usłyszała głos swej matki.
- Tak jest, proszę pani - odpowiedział hotelowy boy..
Zapach świeżej kawy pobudził jej zmysły i zmusił ciało do ruchu. Narzuciła na siebie szlafrok i odczekała chwile, aż boy wyjdzie z pokoju.

- Dzień dobry - matka przywitała ją z uśmiechem. Zachowywała się normalnie, zwyczajnie, nawet zbyt zwyczajnie biorąc pod uwagę okoliczności. Bez słowa nalała Agnieszce kawy i zaczęła przekrajać pachnące kajzerki.
Śniadanie zjadły w milczeniu, choć obie czuły, że coś niepokojącego wisi w powietrzu. Cieszyły się chwila spokoju i sobą nawzajem. Ktoś patrzący z daleka mógłby odnieść mylne wrażenie, że są pogodne i szczęśliwe.

Zwykły miraż.

Za oknem słońce nieśmiało przebijało się przez poranne chmury. Wyglądało na to, że zapowiada się ciepły i bezdeszczowy dzień.
- Nie martw się Aga - odezwała się w końcu matka - Nie martw się o mnie. Już im lepiej. Wczoraj… wczoraj nie byłam sobą. To co się stało… Szok… Sama rozumiesz.
Wanda wzięła głęboki oddech i oparła głowę na dłoni. Nie patrzyła na córkę, gdy zaczęła ponownie mówić.
- To było okropne. Ten samochód, po prostu w niego wjechał… a przecież mówiłam mu żeby uważał. Oni już wszystko wiedzą. Mówiłam mu, że to nas pogrzebie. Ale on nie słuchał. On mnie przecież nigdy nie słuchał. A teraz już jest po wszystkim. Ty się jednak nie martw. Ja dam sobie radę. Ja jestem gotowa. Ja się nie boją. Modlę się i to daje mi siłę. Czułam, że to się zbliża, że tak się musi stać. Et dimitte nobis debita nostra. Aga proszę cię tylko o jedno. Cokolwiek się nie wydarzy pamiętaj, że jestem twoja matką, że jesteś nasza, że cię kochamy. Zawsze. Pamiętaj o tym…

Wanda skryła twarz w dłoniach i zaczęła szlochać. Chaotyczne słowa matki, niewiele mówiły Agnieszce. Trudno było wyłowić z nich jakiś sens. Biło z nich tajemnicze zagrożenia i poczucie winy.
Tylko za co? Czyżby matka obwiniała się o wypadek ojca? Czy jednak chodziło o coś innego?

Powrót

Przekroczenie progu rodzinnego domu po tylu miesiącach nieobecności, nie należało do najłatwiejszych. W powietrzu dało się wyczuć niepokojące napięcie, jakby molekuły kurzu niosły ze sobą potężny ładunek emocjonalny, który towarzyszył skrywanym tutaj tajemnicom.
Po krótkiej rozmowie z matką, Agnieszka nie miała żadnych wątpliwości, że tych tajemnic jest wiele. Miała tylko cichą nadzieję, że nie będzie musiała odkrywać kolejnych trupów. w szafie.
Natomiast Wanda choć na twarzy nadal blada i widocznie zmęczona, odetchnęła z wyraźną ulgą, gdy znalazła się w dobrze sobie znanym środowisku. Od razu zaczęła krzątać się po całym mieszkaniu jednocześnie przygotowując herbatę, segregując pranie i otwierając wszystkie okna na przestrzał.
W tym czasie Agnieszka z uwagą przyglądała się każdemu zakamarkowi.

W domu panował niemal idealny porządek. Jak zawsze zresztą. Ojciec był przeczulony na tym punkcie. Dla niego wszystko musiało mieć przyporządkowane miejsce. Nie można było go nazwać pedantem. Raczej kapo, który wymagał bezwzględnej organizacji i harmonii. Każdy przedmiot, nawet najdrobniejszy miał swoje miejsce. Książki musiały być ułożone w równe rzędy, posegregowane tematycznie i według autorów. Żaden mebel, czy nawet najciemniejszy kąt mieszkania nie mógł ukrywać śladów kurzu. Wszystko musiało być idealnie.
Oczywiście on był tylko strażnikiem, codzienne dbanie o porządek należało do innych. Najpierw do żony, później córki, a ostatnio do sprzątaczki spod Lwowa.

Oglądanie matki, która mimo szoku i całej traumy jakiej doświadczyła, troszczyła się o dom i próbującej sprostać wygórowanym wymaganiom męża, było dla Agnieszki bardzo bolesne.
Ona niezależna, samodzielna i wolna, nie potrafiła zrozumieć swojej matki, która oddawał swoje życie w ręce innego człowieka. I w sumie nie miało znaczenia, że ten człowiek był w stanie oddać życie za nią.
Przynajmniej kiedyś tak było. Taką wersję znała z opowieści matki.
Tylko czy faktycznie taka była prawda?

Agnieszka spojrzała na zdjęcie rodziców ze ślubu, wiszące w salonie. Ojciec próbował podtrzymać mity przedwojennej polskiej inteligenckiej rodziny, Namacalnym znakiem tych aspiracji było właśnie to zdjęcie. Szczęśliwi młodzi ludzie. Uśmiechnięci i zakochani.

Jakie to piękne?

Uwagę Agnieszki zwróciły uchylone drzwi do gabinetu ojca. Gabinet miał być zawsze zamknięty. To było niepisane prawo tego domu. Teraz z jakiegoś powodu teraz pozostały one uchylone. Agnieszka wolno i z podświadomą obawą weszła do środka.

Z pozoru wszystko wyglądało normalnie. Tylko z pozoru. Pierwszym, co rzuciło się w oczu Agnieszce była pełna popielniczka, stojąca na skraju biurka. Ojciec nie palił. Matka z resztą też nie. Wystawiona popielniczka była tylko kurtuazyjnym gestem wobec licznych gości ojca. Ktoś bez skrępowania korzystał z okazji i zostawiły trzy dopalone pety w kryształowej popielnicy.
Agnieszka zastygła w bezruchu. Dotarło do niej, co to mogło znaczyć. Z uwagą rozejrzała się po gabinecie. Ktoś inny mógłby nie zwrócić na to uwagi, ale nie ona. Skórzany, obrotowy fotel został lekko przesunięty względem jego zwyczajnej pozycji. Wskazywały na to wgłębienia w dywanie, jakie przez lata się na nim odcisnęły. Kilka książek nie trzymało równej linii z pozostałymi.
Tych kilka drobnych elementów wyraźnie wskazywało, że ktoś tutaj był i czegoś szukał.
Odkrycie tego faktu sprawiło, że zimny dreszcz przebiegł po karku byłej modelki.

Wahadłowy zegar stojący w salonie, duma i chluba ojca, wybił za kwadrans dziesiątą. Nie wypadało się spóźnić na spotkanie z komisarzem.
Agnieszka jeszcze raz rozejrzała się po gabinecie ojca, po czym ruszyła do kuchni. Ucałowała matkę na pożegnanie i wyszła z domu.


***
- Pozwoliłem sobie zamówić dla pani kawę - rzekł komisarz Zychowicz, gdy po powitaniu Agnieszka zajęła miejsce przy stoliku w małej kawiarence przy samym wałbrzyskim rynku. O tej porze w bistro znajdowało się tylko kilka osób. Sądząc po wyglądzie w większości byli to studenci.
Komisarz Zychowicz ku zaskoczeniu Agnieszki był sam. Jego młodszy partner nie stawił się na to spotkanie. Może tak miało być, a jej się tylko wydawało, że będzie mogło się z nim znowu skonfrontować i przepędzić hen swoje irracjonalne lęki i obsesje.
- Pozwoli pani, że przejdę od razu do sedna sprawy - zaczął komisarz Zychowicz. Miał mocno podkrążone oczy, jakby mało spał tej nocy. Jego ziemista cera tylko podkreślała efekt zmęczenia.
Agnieszka przytaknęła, czekając na dalsze słowa policjanta.
- Prowadzę śledztwo w sprawie wypadku, jakiemu uległ pani ojciec. W normalnych okolicznościach byłaby to sprawa dla drogówki, ale okoliczności nie są niestety normalne.
Zychowicz zrobił krótką przerwę, w czasie której przyglądał się swojej rozmówczyni, jakby chciał zbadać jej reakcję na takie słowa.
- Mamy przypuszczenie oraz kilka poszlak, które wskazują, że ten wypadek nie był przypadkowy i że ktoś próbował zabić pani ojca.
Kolejna przerwa i kolejne badawcze spojrzenie.
- Czy ma pani jakieś przypuszczenia, kto to mógłby być? - zapytał niespodziewanie komisarz wpatrując się w oczy Agnieszki.

Jerzy Szacki z racji pełnionej funkcji prokuratorskiej przez całe swoje życie miał wiele okazji, żeby napytać sobie różnej maści wrogów. Mogli to być zarówno kryminaliści, których oskarżał, jak również koledzy po fachu, którym mogła nie podobać się jego nieprzejednana postawa w wielu kwestiach. Ostatnimi czasy, z tego co było wiadomo Agnieszce, ojciec zajmował się już nielicznymi sprawami i raczej pełnił funkcję doradcy i autorytetu dla młodszych adeptów tego faktu.

W odpowiedzi na pytanie Agnieszka pokręciła tylko głową. Zychowicz sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął z niej dwa zdjęcia, które położył na stoliku.
- Czy rozpoznaje pani któregoś z tych mężczyzn?

Agnieszka spojrzała na portrety dwóch mężczyzn. Jedyne, co mogła o nich powiedzieć, że żaden z nich nie wzbudzał zaufania. Była całkowicie pewna, że nigdy nie widziała żadnego z nich.
- To bracia Fiodor i Kirył Petrov. Mamy nagrania z monitoringu miejskiego, jak widziano ich w pobliżu furgonetki, która potrąciła pani ojca. Nie wiem, czy mówiłem o tym wcześniej ale pojazd ten został skradziony na kilka godzin przed tym, jak doszło do wypadku. Właściciel zgłosił kradzież jeszcze przed wypadkiem. Bracia Petrov to niezwykle groźni przestępcy. Ukraińska milicja podejrzewa ich o liczne przestępstwa. Nie mamy pewności, czy to któryś z nich prowadził samochód, który potrącił pani ojca. Jednak ich obecność przy furgonetce wskazuje, że mogą oni mieć coś wspólnego z tą sprawą.

Komisarz Zychowicz dał kilka chwil Agnieszce na przetrawienie tych wszystkich informacji.
Po przerwie zapytał:
- A co wie pani o prywatnych interesach pani ojca i jego planach zaangażowania się w politykę?

Agnieszka przypomniała sobie ostatnie Boże Narodzenie. W czasie wigilijnej kolacji ojciec faktycznie wspomniał coś, że jak się zdenerwuje to zostanie posłem i zrobi porządek z tym wszystkim Ziobrami, Gowinami i Kaczyńskimi. Traktowała to wtedy, jak rodzaj wyartykułowanej złości na nielubianych polityków. Tylko tyle i nic więcej. W świetle tego co się stało, porannej rozmowy z matką to sprawa mogła być bardziej poważna.

Agnieszka już zamierzał odpowiedzieć, gdy drzwi kawiarenki otworzył się i wszedł do niej On. Podkomisarz Marcin Kostrzewski.
Wyglądał, jak młody bóg. Wejście miał niczym jakiś marvelowski bohater Pewny krok, muskularna sylwetka której kształt doskonale prezentował się na tle jasnych promieni słońca bijących od ulicy. Twarz skryta była w głębokim cieniu, ale jego oczy promieniowały wręcz żywym ogniem. Jego spojrzenie tylko przez krótką chwilę spoczęło na Szackiej, ale to wystarczyło, żeby przeszedł ją znowu ten zimny, nieprzyjemny dreszcz.
Kostrzewski skinieniem głowy przywitał się z Agnieszką i rzekł do swego partnera.
- Panie komisarzu dzwonią z centrali. Mamy natychmiast stawić się w prokuraturze.
- Jasny szlag - warknął komisarz - Powiedzieli o co chodzi?
- Tylko tyle, że to pilne.
- Bardzo panią przepraszam, ale jak pani widzi obowiązki wzywają. Zostawię pani moją wizytówkę. Jak pani sobie coś przypomni to proszę do mnie zadzwonić. I jeszcze raz proszę, żadnych kontaktów z prasą. Mam nadzieję, że pani rozumie powagę sytuacji.

Komisarz wstał, pożegnał się z Agnieszka i wraz ze swoim partnerem ruszył do wyjścia. Gdy obaj byli już przy drzwiach, podkomisarz Kostrzewski obrócił głowę i znowu spojrzał na Agnieszkę. Wyglądało to tak, jakby chciał jej powiedzieć “do zobaczenia”

Nogi wciąż jej dygotały, gdy wsiadała do samochodu. Pod powiekami majaczył Jean-Luca, przeszywający i jednocześnie adorujący ją spojrzeniem. Wspomnienie jego zawadiacko chłopięcych oczu, przywoływało myśli i zdarzenia przed którymi tak bardzo chciała uciec. Masturbacja w publicznym miejscu przyniosła jej chwilowe zapomnienie i ulgę od gromadzącego się w mięśniach napięcia. Ulotna chwila dająca okruszki szczęścia i spełnienia. Wiedziała, że czekają ją teraz ciężkie dni i będzie potrzebowała momentów wytchnienia i relaksu. Odrobiny szaleństwa, które kiedyś zapewniał jej Jean-Luc. Nie chodziło tylko o doznania czyste fizyczne, które w ich związku odgrywały, co prawda znaczącą rolę, ale o coś więcej. Bliskość, poczucie bezpieczeństwa, czy nawet drobne codzienne wspólne rytuały. Wygłupy podczas mycia zębów, czy przekomarzanie się kto pierwszy skorzysta z toalety. Brakowało jej tego.
Poczucie straty dołował ją i stanowił powód wciąż rosnącej frustracji tym bardziej, że nie znała powodu dla którego odsunął ją od siebie.

Telefon leżący na podszybiu zapikał rytmicznie. Ekran automatycznie rozświetlił się i Agnieszka ujrzała, że otrzymała nowe powiadomienie na Facebooku. Korzystając z okazji, że właśnie złapało ją czerwone światło, sięgnęła po telefon.

Jeden z fanpage'y informował o mającej się odbyć w najbliższym czasie wystawie fotografii, Olgierda Krausego.
Przez kilka chwil nie mogła pojąć, co ta informacja ma z nią wspólnego i dlaczego dostała takiego powiadomienie. Zrozumienie przyszło, gdy lampa ulicznego sygnalizatora rozbłysła na zielono.

Krause, no tak!
Kręcił się swego czasu taki szczyl w otoczeniu Jean-Luca. Ponoć miał niemiecko-polsko-żydowskie korzenie. Chwalił się tym, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie i kogokolwiek obchodziło. Byli tacy co mówili, że jest utalentowany i wróżyli mu świetlaną karierę. Agnieszka zapamiętała go jako natręta, który na siłę próbuje zwrócić na siebie uwagę. Taki miks lizusa i wampirka energetycznego. Coś okropnego!
Dopiero później, gdy z anonimowego konta przeglądała instagram swego oblubieńca, dostrzegła tego pryszczatego gnojka na kilku imprezach w towarzystwie Jean-Luca.
Jedno ze zdjęć uwieczniło nawet ich namiętny pocałunek na tle Fontana del Nettuno. Gdy pierwszy raz widziała to zdjęcie, nie zdziwiło jej to. Wszak w świecie mody męskie pocałunki nie stanowiły rzadkości.
Dopiero teraz jadąc przez wałbrzychskie ulice pomyślała o czymś okropnym.
Czy to możliwe, że to Olgierd zastąpił jej miejsce?
Jeszcze raz przeleciała wzrokiem po treści powiadomienia. Wernisaż miała odbyć się za dwa dni na zamku Książ.

Linie losu zaczęły niepokojąco się splatać, niczym jadowite węże w śmiertelnym uścisku.

Książki - ojcowska duma i chluba. Niezwykła kolekcja złożona z prawniczych kodeksów, książek historycznych, opisów najsłynniejszych bitew. Na półkach znaleźć można było Iliadę i Odyseję wydane po grecku, a tuż obok potężne tomisko poezji Wergiliusza, dalej jakaś publicystyka i reportaże z najdalszych zakątków świata. Na koniec kilka inkunabułów z pierwszej połowy XVI wieku, wszystkie zamknięte w specjalnej gablocie.
“Biblioteka jest obrazem wnętrza duszy człowieka” - mawiał po wielokroć Jerzy Szacki.

Teraz, gdy dłoń Agnieszki wodziła po tym cennym księgozbiorze, czuła niemal oddech ojca na swoich plecach. Fakt był apodyktyczny, nieznośny w swym dążeniu do doskonałości i narzucaniu swojej woli innym, ale bywał też miły i czarujący. I choć zdarzało mu się to niezwykle rzadko, to te chwile zapadały w pamięć na bardzo długo.

Biblioteki przeważnie pachną kurzem i starym papierem. W bibliotece Jerzego Szackiego unosił się zapach drogich perfum, dobrej whiskey i atramentu. Pan prokurator miał słabość nie tylko do drogich alkoholi, ale także misternie wykonanych wiecznych piór, których pokaźna kolekcja wyłożona została w szklanej gablotce. Uwielbiał kaligrafię i wszystko, co z nią związane.

Agnieszka poprawiła oprawiony w skórę tom Kodeksu Cywilnego II Rzeczypospolitej, gdy u jej stóp upadła niewielka złożona na pół karteczka. Schyliła się po nią i w tym momencie świat wokół zawirował.

- Panie ministrze... - łysy tłuścioch odziany w przykusą, kwiecistą marynarkę Dolce Gabana siedział w szerokim rozkroku na krawędzi biurka.
- Już mówiłem, że nie życzę żeby mnie tak tytułować. Nie jestem...
- Jeszcze pan nie jest - uciął tłuścioch - ale za dwa, może trzy miesiące… Kto wie? Przecież chciał pan zmienić kraj, czyż nie?
- Być może, ale teraz to nie ma znaczenia.
- Wręcz przeciwnie, właśnie teraz to ma znaczenie. Wystarczy tylko odrobina dobrej woli. Naprawdę niewiele, a niech pan tylko pomyśli ile może na tym zyskać pan, jak i cały kraj.
- Już powiedziałem pańskiemu koledze, że ta sprawa została zamknięta, a akta zaginęły.
- Panie prokuratorze, przecież akta nie płoną. Czy nie tak powiedział pewien rosyjski pisarz?
- Rękopisy. Jemu chodziło o rękopisy, drogi panie.
- Jebać to, pan wie o co mi chodzi.- grzeczny i przymilny ton w mgnieniu oka zmienił się w wściekłe ujadanie - Nam potrzebna jest tylko jedna drobna informacja.
- A tak właściwie, to do czego wam to wszystko?
- Panie prokuratorze, im mniej się wie, tym człowiek jest krócej przesłuchiwany. Taki stary wyga, jak pan powinien to doskonale wiedzieć.

Gdyby nie nie oparła się o stojący w pobliżu fotel, na pewno by upadła. Co to było? - pytała samą siebie rozmasowując pulsująca skroń. Flashback obcych wspomnień? Jakaś projekcja? Dziwne obrazy majaczyły jej cały czas pod powiekami. Obce głosy dudniły w czaszce, nie pozwalając się skupić. Dopiero, gdy spojrzała na ściskaną w dłoni kartkę szalejąca burza zmysłów ucichła.

Rozkładając małą karteczkę już wiedziała, że zapisane tam słowa nakreślił własnoręcznie jej ojciec. Nie miała pojęcia, co to znaczy, ale jednego była pewna. To wiadomość od niego dla niej i tylko dla niej. Czuła, że w jakiś tajemniczy sposób to wszystko zostało zaplanowane.

Zegar w rodzinnym domu Agnieszki Szackiej wybił godzinę pierwszą. Jej matka właśnie zbierała talerze po wspólnym obiedzie, gdy rozległ się dzwonek do drzwi.
- Otworzysz kochanie? - spytała Wanda z kuchni - Ciekawe, kto to? Nikogo się nie spodziewam.
Agnieszka wstała i ruszyła do przedpokoju. W sercu poczuła dziwny niepokój i chłód rozlewający się po całym ciele, jak gdyby ktoś wypełnił jej serce ciekłym azotem. Gdy spojrzała przez wizjer, miała skostniałe z zimna i fioletowe na czubkach palce. Zdziwienie i strach odebrały jej mowę. Na korytarzu stał podkomisarz Kostrzewski. Twarz miał niczym wykutą w marmurze. Nie Wyrażała ona żadnych emocji, a jego przenikliwe spojrzenie muskało jej ciało mimo, że dzieliły ich grube dębowe drzwi.
Opanowała się z trudem i siląc się na naturalny uśmiech, otworzyła drzwi.
- Dzień dobry - rzekł na powitanie - Komisarz nie mógł przyjechać osobiście. Podobno ma pani jakieś informacje, które mogą pomóc w śledztwie. Czy mogę wejść?

Zapytał, czy może wejść. Jak jakiś wampir - absurdalna myśl zagościła w umyśle Agnieszki.Rozbawiła ją ona na tyle, że napięcie, stres i nadnaturalny chłód odeszły w niepamięć.

Sprawy skomplikowały się z każdym dniem, a nawet z każdą kolejną upływającą godziną. Agnieszka ku własnemu zaskoczeniu nie potrafiła ogarnąć tego natłoku zdarzeń, karuzeli przypuszczeń i rodzących się podejrzeń, a przede wszystkim pojawiających się znienacka wizji i omamów.

To przecież musiały być halucynacje, prawda?

Wizyta u specjalisty w żadnym razie jej nie uspokoiła. Wyniki badań nie wykazały żadnych zmian w obrębie mózgu, ani innych fizycznych objawów mogących wyjaśnić to, czego doświadczyła.
Perspektywa jaka się przed nią zaczynała rysować, nie należała do przyjemnych. Choroba psychiczna mogła dopaść każdego, ale ją? I to jeszcze teraz, gdy jej życie było w miarę poukładane i spokojne.

Czyżby to wypadek ojca uruchomił tę lawinę fiksacji?

A może to jej niezaspokojona obsesja zaczynała znajdować ujścia innymi kanałami? Brak seksualnego spełnienia, które dawał jej tylko Jean-Luc zaczął odbijać się na jej psychice. Czy to było przyczyną?

Im dłużej o tym myślała, tym mniej potrafiła sama sobie to wszystko racjonalnie wyjaśnić i tym gorzej się z tym czuła.
Naturalną konsekwencją wydawała się wizyta u psychiatry, ale Wałbrzych mimo, że rozwijał się prężnie, to pod tym kątem daleki był od standardów europejskich.

W końcu udało jej się umówić na prywatną wizytę z ponoć najlepszym psychiatrą w mieście. Już sam jego wygląd sprawił, że Agnieszka pożałowała tej decyzji. Opasły niczym wieprz i czerwony na twarzy pięćdziesięcioparolatek, wyciągnął do niej opuchłą dłoń i przedstawił się:
- Doktor Leon Dzierżyński. Zapraszam.

Po wysłuchaniu relacji Agnieszki, lekarz pokiwał wolno głową i powiedział to, co można było z góry przewidzieć.
- Przypuszczam, że to zapewne objaw nadmiernego stresu. Skoro badania neurologiczne nic nie wykazały, a ostatnie wydarzenia nadszarpnęły pani nerwy, to taka diagnoza może wydawać się właściwa. Aby mieć jednak pewność musimy umówić się na kolejną wizytę. Być może konieczna będzie hospitalizacja. Na razie jednak nie zalecałbym tego. Przepiszę pani, jakieś łagodne leki uspokajające i coś na spokojny sen. Jeżeli tylko pani pasuje, to możemy umówić się za tydzień.

Za tydzień? Za tydzień, to mnie tu już pewnie nie będzie.

Kropiło, gdy wracała od psychiatry. W radiu leciał najnowszy popowy hit. Niby nic specjalnego, ale rytmiczny i melodyjny kawałek poprawił jej choć odrobinę nastrój. Gdy telefon leżący na półce zaczął dzwonić, akurat zatrzymała się na światłach. Zerknęła z ciekawości na ekran.
- Hej Bruno - zaszczebiotała radośnie.
- Cześć - głos byłego męża działał kojącą na jej rozedrganą i niespokojną duszę - Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.
- Ty? Nigdy - zapewniła go natychmiast.
- To dobrze. Mam dla ciebie informacje o tym całym Kostrzewskim.

Kurwa - zaklęła w myślach. To przecież jego chciała unikać i przed nim uciekała.
- I czego się dowiedziałeś? - zapytała z drżeniem w głosie.
Na szczęście Bruno niczego nie zauważył i udało się jej uniknąć kłopotliwych pytań.
- Niewiele, szczerze mówiąc. Jednak nawet te skąpe informacje dają do myślenia. Twój podkomisarz pochodzi z ciekawej rodziny. Jego ojciec był wysokim funkcjonariuszem w Urzędzie Bezpieczeństwa, a matka sędziom. Można więc powiedzieć, że chłopak skazany był na policyjną karierę. I tutaj pojawia się pierwsza ciekawostka. Pan Marcin Kostrzewski najpierw poszedł na studia archeologiczne, a dopiero po ich ukończeniu poszedł na kurs organizowany przez MSW. Po jego ukończeniu został przyjęty do służby w UOP-ie w Zarządzie Wywiadu. Po dwóch latach w związku z tym, że zlikwidowano UOP, przeniesiony do ABW, gdzie otrzymał stanowiska w Departamencie Szóstym. I tutaj kolejna ciekawostka, bo twój podkomisarz wyleciał ze służby z wielkim hukiem. Sprawa dotyczyła jakiś nadużyć przy śledztwie. Pisali o tym nawet w gazetach, ale sprawa została szybko wyciszona. Nie udało mi się znaleźć szczegółów i nie wiem, jakie zarzuty mu postawiono i jak przebiegała cała sprawa. Nie wiem, czym przez następne kilka lat zajmował się pan Kostrzewski. Wiem tylko, że w 2010 wziął ślub z Anną Teichberg, która uwaga, jest córką ostatniego cadyka z jakiegoś tam słynnego rodu. I kolejna ciekawostka. Trzy lata po ślubie żona pana podkomisarza zaginęła. Niestety szczegółów też nie znam, ale ponoć to było w czasie jakiejś podróży. Po tym wydarzeniu, nasz bohater znowu znika i wypływa trzy lata temu w Wałbrzychu Znajduje tutaj zatrudnienie w policji w wydziale kryminalnym. Muszę przyznać, że ciekawych masz znajomych.

Agnieszka chłonęła informacje, jak gąbka. Bruno, jak zwykle stanął na wysokości zadania.
- To nie jest żaden mój znajomy. On po prostu prowadzi śledztwo w sprawie wypadku ojca i chciałam go sprawdzić.
- W porządku rozumiem. Lepiej wiedzieć z kim się ma do czynienia. A jak tam w ogóle twój ojciec?

Dalsza część rozmowy zeszła na inne tematy, ale myśli Agnieszki nadal krążyły wokół osoby podkomisarza Kostrzewskiego. Im więcej o nim wiedziała, tym większą stawał się on dla niej zagadką i tym bardziej ją intrygował.

Pod wieczór, gdy matka krzątała się w kuchni i przygotowywała wspólną kolację, Agnieszka zerknęła na swojego facebooka. Krause odpisał na wiadomość, którą mu wysłała.

Cytat:

Hej! Nie kojarzę cię, ale ładna jesteś to możesz wpaść. Wpiszę cię na listę gości. Po wernisażu jest małe party, to będziesz mogła się odwdzięczyć. Do zobaczenia. Całusy.

- Wszystko w porządku, kochanie? - zapytała Wanda, która właśnie weszła do salonu - Masz minę, jakbyś chciała kogoś zabić.
- Eee to nic takiego - odparła chowając telefon. - lepiej powiedz, co tam u taty.
- Lekarze mówią, że lepiej. Stan stabilny, ale nie chcą na razie nic mówić o tym kiedy może się obudzić. Tylko muszę ci powiedzieć, że dzisiaj jak u niego byłam i trzymałam go za rękę, to mi ją uścisnął, więc musiał mnie słyszeć. Mówiłam do niego cały czas i to pewnie dlatego. Wiesz oglądałam kiedyś taki film, tam też tak było, że wypadek i że mąż tej Laury wpadł w śpiączkę. Ona też do niego mówiła cały czas, choć lekarze mówili, że on nic nie słyszy. I to dzięki niej on się wybudził. Prawdziwy cud. Mówię ci to był piękny film, szkoda tylko, że nie pamiętam tytułu. Moglibyśmy go teraz razem obejrzeć, bo to piękna historia.
- Nic nie szkodzi, mamo. Ale mam inne pytanie. Nie wiesz czegoś przypadkiem o jakieś skrytce bankowej ojca.
- O skrytce? -zdziwiła się lekko Wanda - Chyba nie.. chociaż wiesz, coś mi się kojarzy. Kilka miesięcy temu coś wspomniał o takiej skrytce. Mówił, że trzeba tam będzie schować jakieś kosztowności, bo idą ciężkie czasy. Miał mi dać jakieś papiery do podpisania, ale chyba zapomniał. A czemu pytasz?
- A nic, tak tylko przyszło mi do głowy. A wspominał może w którym banku, ta skrytka?
- Raczej nie, a może po prostu nie pamiętam. Wiesz, że nie mam głowy do takich spraw Jak to cię tak interesuje, to możesz zapytać pana Więcka. On pracuje w banku, to na pewno ci pomoże.

Dalsza część kolacji minęła na luźnej rozmowie o pogodzie i kilku pytaniach matki o życie osobiste Agnieszki. Rozmowa przyniosła spokój i ukojenie obu kobietą.

Za oknem zrobiło się ciemno, a w domu Szackich panowała niebywała wręcz cisza. Tykanie zegara odmierzało upływający czas. Gdyby w mieszkaniu był Jerzy to pewnie słychać by było jakąś jazzową muzykę, albo radio z informacjami, albo jakimś politycznym wywiadem. Matka Agnieszki nie potrzebowała takich rozrywek. Wolała ciszę. Czasami tylko coś czytała, albo robiła na drutach.

Agnieszka korzystając z wolnego czasu, postanowiła poszukać notesu ojca. Z lekką obawą znowu weszła do jego gabinetu. Unoszący się w powietrzu zapach tak bardzo kojarzył się z jego osobą, że gdy tylko była modelka zamykała oczy, mogłaby przysiąc, że Jerzy siedzi w swoim fotelu i wpatruje się w nią.
Niestety to były tylko złudzenia, bardzo sugestywne, ale jednak złudzenia.

Przeszukiwanie kolejnych szuflad, półek i szafek nie przyniosło żadnego rezultatu. Naruszając prywatność ojca, Agnieszka czułą się nieswojo. W innej sytuacji, nigdy by sobie na to nie pozwoliła. Doskonale wiedział, co by sobie o tym pomyślał.

A może jednak nie miała racji. Wspomniała poskładaną kartkę i wiadomość, którą spisał ewidentnie dla niej. może przewidział to wszystko i chciał, aby mu pomogła.
Tylko, czy grzebanie w jego tajemnicach mogło mu w jakikolwiek sposób pomóc?

Zmęczona poszukiwaniami, a raczej ich bezowocnością, Agnieszka usiadła w fotelu ojca. Za oknem zaczynało padać i krople deszczu zaczęły rytmicznie bębnić o parapet.


Stukanie kropel zaczynało układać się w głowie Agnieszki w muzykę. Nastrojowy jazz wygrywany przez naturę na cześć gospodarza tego domu. Choć Jerzy był despotą i człowiekiem do szpiku kości apodyktycznym, to jedno mu trzeba było oddać. Stworzył w tym domu naprawdę oazę spokoju i porządku. Co prawda wszystko okupione zostało nieraz łzami i krzykiem osób, które musiały mu się podporządkować, ale efekt końcowy jego starań mógł naprawdę budzić podziw.

Zamyślona Agnieszka wodziła wolno wzrokiem po gabinecie. Dębowe meble, wymuskane i specjalnie wyselekcjonowane, po części robione na zamówienie u miejscowych rzemieślników. Setki książek, które przedstawiały nie tylko wartość intelektualną, ale także w wielu przypadkach były bardzo dobrą inwestycją na przyszłość. Obrazy, które miały pokazać przywiązanie ojca do polskiej historii i snobizm, w dobrym tego słowa znaczeniu.

“Szarża ułanów” - oryginalny Kossak wiszący tuż obok okna, wart pewnie więcej niż całe to mieszkanie. Dwie bardzo udane kopie Siemiradzkiego, które swymi jasnymi barwami rozświetlały gabinet i nadawały mu przyjemnego i kojącego ciepła.
I oczywiście duma i chluba ojcowskiej kolekcji - “Pytia” - Malczewskiego. Także kopia, ale Jerzy ubóstwiał ten obraz. Wedle rodzinnej legendy, powtarzanej po wielokroć, mistrz polskiego symbolizmu, sportretował Wandę Szacką, choć oczywiście sam o tym nie wiedział.

Agnieszka zatrzymała wzrok na portrecie młodej kobiety, z dłońmi splecionymi pod brodą i z zamyślonym spojrzeniem. Jakoś nigdy nie widziała podobieństwa między swoją matką, a tym portretem. A teraz… teraz też nie, ale chwileczkę.

Agnieszka wstała i stanęła przed obrazem. To niemożliwe, ale był on lekko przechylony w prawą stronę. Ruszyła, aby go wyprostować. W końcu w tym gabinecie wszystko musi być idealne.
Gdy tylko ruszyła ramą na podłogę coś spadło.

Agnieszka schyliła się i podniosła z podłogi mały klucz. Obróciła go kilka razy w dłoni. Nigdy nie widziała takiego klucza i nie miała pojęcia od czego on jest i dlaczego ojciec umieścił go w tak dziwacznym miejscu, jak szczyt ramy ulubionego obrazu.

Natychmiast wyszła z gabinetu, aby zapytać o to matkę. Wanda siedziała w fotelu. Światła w salonie zostały przycienione do maksimum. Matka Agnieszki ściskała w dłoniach drewniany różaniec. Głowę miała przekrzywioną lekko na bok, a oczy zamknięte. Zasnęła przy modlitwie i nie było sensu jej teraz budzić. Agnieszka przykryła ją tylko ciepłym kocem i sama też poszła położyć się spać.


A karuzela wydarzeń i tajemnic, kręciła się dalej w najlepsze.