Hieronim Lambert wyjrzał w zbierającą się przed nim ciemność i odczuł coś czego nie zaznał od bardzo wielu lat. Uczucie tak silne i pierwotne w swej naturze, że potrafiła ulec mu nawet najpotężniejsza z armii. Uczucie będące nieodłącznym elementem życia, które znał każdy śmiertelnik - strach.
Strach powinien być czymś obcym dla osoby jego pokroju; krzewiciela woli Sigmara, który święcenia kapłańskie odebrał na polu chwały, wśród potoków krwi, rozpaczy, cierpienia i setek istnień odebranych w imię jakiejś idei. Znał wojnę jak nikt inny, była dla niego niczym niebezpieczna kochanka; tajemnicza i pociągająca, a zarazem zgubna. Ktoś taki jak on nie powinien się lękać śmierci, a jednak odczuwał trwogę, kiedy stał samotnie na wysokich murach Goboczujki, trzymając w dłoni rozpaloną żagiew i spoglądając w rysujący się w oddali cień jakim niewątpliwie były Góry Środkowe. Gdzieś tam, wśród sięgających chmur śnieżnych szczytów, czekała ich walka, której wynik zadecyduje o losie wielu ludzi.
Znajdujący się w rękach wroga Kielich Sigmara był potężnym artefaktem, w którym wciąż tkwiła iskra pradawnej magii. Przetrwał tysiąclecia, bowiem znajdował się w najmniej spodziewanym miejscu, ukryty i pielęgnowany przez ascetycznych mnichów, których sekrety nie opuszczały klasztornych murów. Przez wiele wieków o jego istnieniu nie wiedzieli nawet najwyżsi rangą hierarchowie Kultu Sigmara, zaś łupieżcze bandy Chaosu, które napadły na Ostland w trakcie ostatnich kilku wojen, omijały szerokim łukiem Krausnick nie widząc w wiosce żadnej strategicznej wartości, a jednak teraz kielich znajdował się w rękach kurgańskiego czempiona i wydawałoby się, że trafił tam nieprzypadkowo. Zakuty w ciężką zbroję mroczny rycerz miał zamiar splugawić go na starożytnym ołtarzu poświęconemu bogowi krwi, z kolei brat Lambert był więcej niż zdeterminowany, aby mu w tym przeszkodzić.
Mimo to kapłan drżał na całym ciele, lecz nie z powodu niskiej temperatury, a z poczucia własnej bezsilności. Z jednej strony czuł ekscytację na samą myśl o czekającej go próbie, a z drugiej strony obawiał się, że nie podoła zadaniu i miał ku temu wyraźne powody. Ludzie, z którymi przybył do tego miejsca nie byli wojownikami i bliżej było im do sierpa niż do miecza, a jednak wydawali się nie myśleć o czekającej ich walce, która miała to wszystko rozstrzygnąć. Ze znacząco przewyższającymi liczebnie siłami przeciwnika nie mieli większych szans na wygraną, nie na otwartym polu, dlatego tak ważne w opinii Lamberta było wykorzystanie otoczenia oraz elementu zaskoczenia, którego mogła zapewnić im ośnieżona górska grań. W tym ostatnim zwłaszcza tkwiła cała jego nadzieja na zwycięstwo.

Pierwsze promienie słońca przebiły się przez linę horyzontu, zwiastując nowy dzień. Twardo śpiących w swoich łóżkach wędrowców zbudziło krakanie wron, które zleciały się, aby móc rozpocząć ucztę na gnijących zwłokach goblinów, którymi usłany był okalający twierdzę brukowany dziedziniec, jednakże do wstania z łóżek i udania się na dół zmusiło ich coś znacznie bardziej przyjemniejszego - zapach strawy, którą od przeszło godziny w pocie czoła przygotowywał dla nich Adar.
Młody kucharz nie zmrużył oka przez całą noc, targany wewnętrznymi rozterkami i ponurymi wspomnieniami. W szczególności dręczyły go wydarzenia, które rozegrały się podczas nocnej eskapady po lochach, gdzie na własne oczy widział śmierć Katariny, a później doprowadził do konfliktu z Lexą, która nieomal rzuciła się na niego z toporem w dłoni i żądzą mordu w oczach. Adar nie potrafił przestać o tym myśleć, dlatego wraz z nadejściem świtu postanowił udać się do kuchni, bowiem tylko skupiając się na swojej pracy był w stanie zapomnieć na chwilę o wewnętrznych rozterkach.
Minionego dnia pochowano znalezione w lochach zwłoki i odprawiono im krótką ceremonią pogrzebową, w której brał udział brat Lambert, polecając ich dusze Sigmarowi. Wraz ze zniszczeniem tajemniczych run wyrytych na ścianie opustoszałego pomieszczenia, klątwa została zdjęta, a duchy raz na zawsze opuściły twierdzę, przywracając jej nieco dawnego uroku. Aura się zmieniła, powietrze stało się lżejsze i nieprzesycone negatywną energią, którą wcześniej to miejsce wręcz emanowało. Ową metamorfozę dostrzegli wszyscy po wydostaniu się ze swoich pokoi. W milczeniu, wiedzeni zapachem ciepłej strawy, ruszyli na dół do jadalni, gdzie czekał już na nich zastawiony stół.
Na śniadaniu obecny byli wszyscy, nawet mieszkańcy Mühlendorfu, którzy na tą okazję przynieśli swoje zapasy żywności. W krótkiej chwili sala jadalna wypełniła się po brzegi; w rozległym pomieszczeniu unosił się gwar rozmów, na przemian z pobrzękiwaniem cynkowych kufli i noży myśliwskich, które służyły im za sztućce.
Przy jedzeniu omawiano dalsze kroki, sporządzono także listę niezbędnego w podróży przez góry ekwipunku, w tym szczególną uwagę poświęcono ubiorowi. Góry Środkowe były bowiem bardzo niegościnnym miejscem, gdzie największym wyzwanie nie stanowiły grasujące bandy potworów czy banitów, a zmienna pogoda oraz silny wiatr, który wiał od strony Morza Szponów, jednakże dla zdeterminowanych wędrowców nie były to przeszkody nie do pokonania. Mieszkańcom Krausnick brakowało suchych koców i ciepłego odzienia, lecz na szczęście dla nich; w twierdzy wciąż można było znaleźć ocieplane mundury, stworzone z myślą o górskich wyprawach, a także sprzęt do wspinaczki, którego mieli nadzieję nie musieć używać.

Obrady wydawały się przeciągać w nieskończoność, co większość przyjęła z niekrytym zadowoleniem, bowiem każda upływająca na rozmowach godzina oddalała ich o trudów podróży. Przed nimi został już tylko ostatni odcinek wyprawy i prawdopodobnie był on bardziej zdradliwy od Lasu Cieni, który odebrał im czwórkę przyjaciół, lecz to nie góry przerażały ich tak bardzo, a to co mogło ukrywać się wśród ośnieżonych szczytów.

Tego poranka brat Lambert długo nie zaszczycił innych swą obecnością. Zjadł niewiele, zostawiając prawie pełen talerz, po czym udał się do swych kwater, gdzie miał zamiar wrócić do medytacji. Z kolei Albert Schulz zajęty był rozmową z równie sędziwym sołtysem Mühlendorfu, Karlem Riemerem, z którym to omawiał szczegóły wyprawy. Po pewnym czasie podszedł do nich Severus wraz z Dziadkiem Rybakiem, który spod płachty wyciągnął dziwny, emanujący własnym światłem przedmiot, na widok którego wszyscy umilkli, popadając w niemą fascynację, zmieszaną z zabobonną trwogą. Starzec wyjaśnił im dokładnie działanie półprzezroczystej sfery, Severus zaś przekazał notatki arcymaga Kolegium Niebios, które znalazł w jego pokoju, a które dotyczyły Krwawego Głazu - starożytnego ołtarza, wzniesionego u podnóża najwyższego spośród szczytów Gór Środkowych, powszechnie zwanego Bezgłośną Skałą. Był to kamień milowy w ich podróży, bowiem z pomocą spisanych przez czarodzieja informacji oraz jego magicznego artefaktu, bohaterowie mogli z wielką dokładnością określić kierunek podróży, choćby mieli iść w środku najczarniejszej nocy.
Po ustaleniu szczegółów podróży i po spożyciu ciepłego posiłku, który zafundował im Adar, chłopi w towarzystwie mieszkańców Mühlendorfu wyszli na plac, gdzie mieli zamiar przygotować się do podróży i ostatecznie pożegnać się z kobietami, które najemnicy wyswobodzili z rąk zwierzoludzi.
Obarczono towarami wierzchowce, spakowano koce, namioty, ciepłe odzienie, mikstury, żywność oraz sprzęt, który zdobyto w zbrojowni. Albert Schulz w tym samym czasie przyuczał resztę swoich ludzi podstaw obsługiwania się bronią palną, wybuchową, a także tą eksperymentalną. W trakcie krótkiego szkolenia dokładnie objaśnił działanie muszkietu hochlandzkiego, bomb, rusznic oraz pistoletów skałkowych i choć szczerze wątpił, aby nieprzyzwyczajeni do takiej broni chłopi potrafiliby posłużyć się nią równie sprawnie, to przynajmniej miał teraz pewność, że nie wyrządzą sobie krzywdy w trakcie jej użytkowania.

Czas mijał nieubłaganie, zaś słońce wznosiło się coraz wyżej na niebie, grzejąc skupione na szkoleniu twarze chłopów, kiedy nagle odezwał się róg, na którego dźwięk niemalże wszyscy podskoczyli. Podnosząc wzrok ku górze, zobaczyli stojącego na szczycie twierdzy Lamberta. Łysy kapłan odziany był w pełen rynsztunek bojowy, jego ciało okalała zbroja płytowa, a przez bark przerzucony miał ciężki młot, którym zwykł rozłupywać czaszki swoich wrogów. Wolną ręką wskazywał coś co miało miejsce poza murami Goboczujki.
Albert szybko wbiegł po kamiennych schodach na frontowy mur, po czym oparł się o nadkruszone blanki. Zmuszony zmrużyć oczy przez oślepiające światło wschodzącego słońca, przez chwilę uważnie przyglądał się czemuś co znajdowało się daleko z przodu. Po chwili odwrócił się na pięcie, w stronę stojących na brukowanym placu chłopów i krzyknął:
- Kozłojebcy atakują! Mają ogry!
Na dziedzińcu wybuchło zamieszenie, kiedy wszyscy w jednej chwili rzucili się w stronę taborów, aby ściągnąć ciężkie zbroje i jak najszybciej je na siebie włożyć. Nie każdy jednak miał wystarczająco czasu, by przyodziać pełen pancerz przed nadejściem najeźdźcy, więc Riemer rozkazał swoim ludziom włożyć tylko skórznie i kolczugi, a pozostałym chłopom pomóc założyć pancerze płytowe. W ciągu niespełna dwóch minut, które upłynęły od chwili dostrzeżenia wojsk nieprzyjaciela, wszyscy byli uzbrojeni po zęby i gotowi do walki. Strzelcy wdrapali się na blanki, skąd mieli dokładny widok na pole bitwy, zaś piechurzy ustawili się przy wyłomach w murze, oczekując nadejścia wroga.

Liczący ponad dwa tuziny oddział zwierzoludzi, posiłkowany przez trzy zaprawione w bojach ogry, zbliżał się niespodziewanie szybko. Jeden z tych wytatuowanych olbrzymów zacisnął pięści na widok chłopów, aż chrupnęły stawy; rozległ się dźwięk podobny do uderzenia młota o kowadło. Przez twarz monstrum przemknęło coś na kształt rozbawienia, gdy spoglądał na o wiele mniejszych od niego ludzi. Potężny ogr wykrzywił usta w groteskowym uśmiechu, który zapowiadał szybką śmierć.
Główny trzon zbliżającej się hordy stanowiły ungory oraz bardziej doświadczone w walce gory, które rozpoznać można było po większych rogach i bardziej okazałej posturze. Na kilkadziesiąt metrów przed murami przerwali swój szaleńczy bieg, zatrzymując się równie nagle. Zbity w ciasną formację oddział rozstąpił się i na przód wyszedł potężny minotaur w ciężkiej, czarnej jak heban zbroi, którą przyozdabiały czaszki jego wrogów. Naznaczonym wieloma bliznami sędziwy pysk nie można było pomylić z nikim innym. Przed nimi stał Ragush Krwawy-Róg…

- Bądźcie pozdrowieni, mieszkańcy Krausnick - zaczął ociekającym jadem tonem głosu, chrapliwym, lecz pomimo ciążącego na nim wieku wciąż tubalnym. Delektował się strachem, który malował się na twarzach zgromadzonych przy murach piechurów. Pokusił się nawet, by posłać w ich stronę obrzydliwy uśmiech, po czym sięgnął po przywiązany do umięśnionego uda skórzany worek, z wnętrza którego wyciągnął dwie głowy, niewątpliwie należące do dzieci.
- Albert Schulz… - powiedział na głos, wywołując imię nieoficjalnego przywódcy mieszkańców Krausnick. Przechylił swój rogaty łeb z malującą się na pysku kpiną, gdy spoglądał na zgromadzonych na murach strzelców, szukając wśród nich wymienionego człowieka. Przez cały ten czas Albert stał w bezruchu, nie chcąc zdradzić swej pozycji przebiegłemu przeciwnikowi.
- To chyba należy do ciebie… - dodał po krótkiej chwili zwalisty minotaur, po czym rzucił odciętymi głowami w stronę murów. Upadły ledwie kilka metrów przed stopami piechurów, którzy szybko odkryli, że należały one do jedynych dzieci sędziwego żołnierza. Wśród stłoczonych pod murami obrońców przebiegł głośny szmer.
Zebrani w pobliżu Schulza ludzie mogli tylko obserwować jak ten zmrużył gniewnie oczy i choć jego wyraz twarzy nie zdradzał nic więcej, to zaciśnięte w piąstkę dłonie drżały od targających nim emocji. Albert nie wytrzymał napięcia i uderzył z całej siły pięścią w mur, po czym niemalże błyskawicznie ściągnął z pleców muszkiet hochlandzki.
- Zabiję cię, ty skurwysynie! - Krzyknął w jego stronę łamliwym głosem, lecz nim pociągnął za spust, Ragush dał swoim wojskom sygnał do ataku. Pocisk wystrzelił, lecz zamiast dosięgnąć minotaura, zabił przypadkowego gora, który wskoczył na jego miejsce.
- Ognia! Zajebać wszystkich! - Ryknął na całe gardło Schulz i w jednej chwili cała salwa ołowiu została oddana w stronę nacierającej hordy, skrywając strzelców w chmurze szarego dymu.

Zdawało się, że zapowiadał się pierwszy pogodny dzień od czasu trwającego niemal całą wieczność. Dziadek Rybak, kiedy wszyscy pozostali trenowali w pocie czoła, przechadzał się po placu w poszukiwaniu pewnej osoby. Miał zamiar ją zapytać o wydarzenia z poprzedniego wieczoru. Trudno było się dziwić, ponieważ były one tak dziwne, niespodziewane, a wręcz nienaturalne, że pytania krążyły w jego głowie niczym rozszalała śnieżyca pragnąca uprzykrzyć życie wielu Kislevczykom.
Wreszcie ją znalazł. Katarina siedziała na jakiejś stercie gruzu pochodzącego ze zniszczonych murów. Wyglądała na całkowicie zaabsorbowaną lekturą książki znajdującej się w jej rękach. Obok niej w formie małego stosiku piętrzyło się jeszcze kilka ksiąg o różnej grubości i wielkości. Nieopodal, w zasięgu jej dłoni, leżał nieźle wykonany łuk z nałożoną nań cięciwą wraz z kołczanem pełnym strzał o czarno-czerwonych lotkach, jak i również szabla ze zdobioną w wymyślne wzory rękojeścią.
Słysząc zbliżające się kroki dziewczyna uniosła swój wzrok na Pyotra. Starzec mógł dostrzec w jej oczach dziwną zmianę - były zdecydowanie bardziej żywe, lecz pozbawione lodowato-niebieskiego blasku. Czarodziejka przechyliła lekko głowę, jakby się nad czymś zastanawiając, po czym wróciła do lektury.

Kolejna osoba, która opanowała sztukę czytania. To zawsze mu imponowało, lecz pogodził się z tym, że sam, z racji wieku, już nigdy się tego nie nauczy.
– Sądzę, że należą się nam wyjaśnienia, Katarino. – rzekł Pyotr, przeszkadzając jej w lekturze – To się nie powinno zdarzyć. – obserwował ją spod przymrużonych powiek, bowiem słońce nieco go oślepiało. Nie uczynił tego umyślnie, lecz zachował bezpieczną odległość od dziewczyny. Nie ufał jej po tym co zobaczył.

Usta czarodziejki utworzyły wąską kreskę po usłyszeniu dość oczywistego pytania, które w końcu musiało paść. Zamknęła księgę z głośnym trzaśnięciem i odłożyła ją na bok. Po krótkiej chwili uniosła swe oczy na starca. Przez moment kryło się w nich coś zagadkowego, ale to wrażenie zniknęło równie szybko, jak się pojawiło.
– Nawet gdyby ci powiedziała, to i tak byś nie zrozumiał – w prosty sposób skwitowała jego żądanie.

Stary guślarz rozeźlony, mruknął coś pod nosem i rozejrzał się wokół, bacząc czy ktoś może usłyszeć co zaraz powie.
– Mówisz, do starca, który jeszcze wczora żył w postaci kruka. Sam ni wszystko rozumiet’. Życie w Krausnick nauczyło mnie jednej rzeczy, nawet kłamstwo jest lepsze od wiejskich domysłów. Wiele osób widziało twoją śmierć, Katarino, a teraz siedzisz tu i ino czytasz i czytasz. Dopowiedzą historię, a wtedy miej się na baczności. To była Dhar, dziewczyno, wiesz co to jest Dhar?!

– Wiem o teorii magicznej więcej niż ty, Pyotrze – powiedziała spokojnie, acz stanowczo.
– Skoro chcesz wiedzieć, to ci powiem – kiwnęła głową i przeszła na własny język, by nikt inny nie musiał słyszeć kolejnych słów – Sama Shallya nakazała mi zrobić to, co zrobiłam. A później przywróciła mnie do życia.
– Wiesz... – odwróciła wzrok odrobinę zakłopotana własnymi słowami – Widziałam samą boginię.

Pyotr wziął się pod boki i wysłuchał cierpliwie słów Katariny.
– To dobre kłamstwo, lepszego chyba nie wymyślimy. Czasem dzieją się rzeczy, których nie rozumiem, mimo że jestem ich częścią. Nie będę więcej pytał, choć wciąż… Zmieniłaś się…

Na ostatnie słowa czarodziejka uniosła brew zdecydowanie nie rozumiejąc, o co chodzi.
– Prawdopodobnie każdy się zmienił w czasie tej wyprawy – stwierdziła jakby to było coś naturalnego – I to nie kłamstwo, ale uwierzysz w co zechcesz. Mówiłam, że nie zrozumiesz.
– Nie. Twoje oczy... są jakieś inne. – Pyotr wpatrywał się badawczo w twarz dziewczyny, która zaczęła coś grzebać w swojej torbie wytarganej zza jej pleców – Włosy, chyba takoż.

– Gdzie tam, pewnie ci się wydaje – stwierdziła raźnie wyciągając kawałek lustra. Zaczęła się weń wpatrywać z rosnącym zainteresowaniem – O… Szare…

Starzec przytaknął nieznacznie.
– Były niebieskie, jak u większości z was.

Katarina wydała z siebie podłużne "hmm" zastanawiając się nad czymś. Następnie odłożyła fragment lustra do torby, zeskoczyła z gruzów i skupiła się na pobliskiej tarczy strzeleckiej. Wymówiła znaną jej magiczną inkantację kształtującą magiczne żądła...
I nic się nie stało.
Stała przez chwilę zastygła w zdziwieniu, po czym parsknęła w rozbawieniu i oparła swoje drobne dłonie o biodra.
– No i na tym kończy się moja rola czarownicy. Ciekawe, bo ostatniego wieczoru postanowiłam porzucić tą ścieżkę.

Pyotr zmarszczył czoło.
– Jak to możliwe? Całe twoje szkolenie, umiejętności... Byłaś zbyt pochopna, to prawda, ale zdolna. Natalya takoż ni miała niebieskich oczu, może... może to coś podobnego? Niemożliwe, że tak nagle utraciłaś to wszystko.

– Natalya zaprzedała swą duszę demonom. Tak jak wszystkie pozostałe wiedźmy – powiedziała z przekonaniem, choć nie bez cienia ledwie dostrzegalnego smutku. Splotła ręce na piersi – Byłam pochopna, bo po śmierci mej mistrzyni, bez której nie mogę zostać Lodową Panną uznałam, że jedyną rzeczą, jaką teraz mogę zrobić, to ochrona waszych żyć. W końcu i tak nie miałam co ze sobą zrobić.
– Takie jak ona bawią się życiami takich dziewczyn jak ja, sprawdzając jak wiele jesteśmy w stanie wytrzymać. To dla nich jest świetna zabawa, obserwowanie tego, jak umieramy z wychłodzenia lub giniemy rozszarpane przez bestie. A jeśli przeżyjemy, to czasami spotyka nas los gorszy niż taka smutna śmierć w samotności. Tak czy siak - tracimy wspomnienia o rodzinie, o prawdziwym domu, o miłości. W swojej pośmiertnej wizji zobaczyłam to wszystko w prawdziwym świetle. Ujrzałam to, czego nie chciałam widzieć za życia – ciągnęła stanowczo pragnąc zdjąć klapki iluzji z oczów Dziadka. Patrzyła na niego współczująco, kiedy wyraz jego twarzy stawał się coraz bardziej nachmurzony.
– A teraz nareszcie sama wybrałam swoją drogę. Zdecydowałam się podążać naukami Shallyi, a choć nie znam ich za dobrze, to jednak wiem, że bogini sama mnie wspomoże. Jeśli to przeżyjemy, to zostanę jej kapłanką. Tak jak sama mnie o to prosiła – zakończyła cicho swą mowę i wróciła na swoje miejsce na kupie gruzu.

Pyotr tkwił z nieobecnym wzrokiem w miejscu, długo nie ruszając się ani o krok. Wyraz twarzy, który wcześniej Katarina odczytała jako “nachmurzony” w rzeczywistości oddawał wiele gorszych uczuć. Malował się tam ból, strach i wstręt do samego siebie, ogromne poczucie winy, które wreszcie rzucało w kąt wszelkie inne uczucia. Nie odezwał się już ani słowem, aż w bolesnym zamyśleniu odszedł w sobie tylko znanym kierunku.

Cytat:

Kobiety stały dumnie wyprostowane i z góry patrzyły na płaczącą dziewczynkę. Obie mroziły ją swym błękitnym jak lód spojrzeniem. Spojrzeniem niebieskich oczu, których widoku nie da się zapomnieć. – To ona? – zapytała jedna z nich głosem tak nawykłym do wydawania rozkazów, że nawet zwykłe pytanie brzmiało jak nakaz odpowiedzi. Dziadek Rybak widocznie skulił się w środku, pod wpływem głosu Kislevskiej wiedźmy. – Tak, jej imię Natalya. – kiedy wymówił imię dziewczynki, ta znów próbowała się wyrwać, lecz nieubłagana dłoń starca nie puszczała jej rączki. – Kim dla niej jesteś? – spytała druga formalnym głosem. – Jestem jej Dziadkiem – odparł, jak na przesłuchaniu. Młoda Natalya kilka razy próbowała nadepnąć z całą siłą na stopę starca, lecz nie czyniło to nań żadnego wrażenia. – Jej matka nie żyje, ojciec zaś nie najlepiej to znosi... – Nie obchodzi nas jej ojciec. – znów odezwała się druga z wiedźm. – Tak, Pani. – Pyotr ukłonił się przepraszająco. – Czy jej matka, ktoś z rodziny przejawiał zdolności magiczne? – Nie Pani, nikt poza nią samą – odparł Pyotr. Wiedźma zmierzyła go wzrokiem, przebijającym na wskroś, lecz nie rzekła nic więcej. Szlachetnie urodzone Kislevianki nie bez przymusu odebrały pochlipującą wciąż dziewczynkę od jej dziadka i bez słowa zmusiły ją do marszu. Ot wszystko. Żadnego czasu na pożegnanie. – Bądź silna, Natalko! Dziadek cię kocha... to dla twojego dobra! – Pyotr uniósł rękę do pożegnania, lecz jego wnuczka nawet się nie odwróciła. Opuścił ją bezwiednie, dopiero gdy zniknęły między drzewami. – Będę cię odwiedzać!– to było chyba najgorsze z kłamstw, jakie kiedykolwiek wypowiedział. Doskonale wiedział, że żadne odwiedziny nie są możliwe, nie znał nawet miejsca dokąd ją zabierają. – Nienawidzę cię! Nienawidzę dziadku! – Piskliwe wołanie, dobiegło jego uszu, kiedy już stracił nadzieję kiedykolwiek znów ją usłyszeć.

Nie miało znaczenia, czy pani Natalya, która przybyła do Krausnick w ów dramatyczny czas, przed atakiem, faktycznie była jego wnuczką, czy też nie. To on posłał Natalkę wtedy z dwiema wiedźmami, skazując na podobny los, o jakim mówiła Katarina. Być może jego wnuczka zamarzła gdzieś w śniegach, wciąż oczekując jego przyjścia pod zimowym płaszczem. Być może była nią ta pani Natalya, bezlitosna nauczycielka. W tym, czy innym przypadku, to on był odpowiedzialny za to nieszczęście. Z magią nie ma przebacz. Wiedział o tym, lecz czy on sam nie był przykładem, że można chociaż próbować żyć z nią zwyczajnie?

Powinien był nauczyć ją tego co wie. Bez nich. Zdobyć się na tę odwagę.

Pierwsze blaski słońca wpadające przez okno komnaty wyrwały go z półsnu, w którym trwał przez całą noc. Adar przetarł knykciami sine od niewyspania oczy i wygrzebał się zza szafy. Był blady, a na włosach i ramionach miał uczepione mlecznobiałe pajęczyny. Z grymasem bólu rozruszał zastałe stawy i okręcił głową. Przez słaby sen czuł się wyczerpany i obolały. Choć to drugie zapewne zależało od wyboru miejsca spania.
Światło dnia dokładnie ukazało rozróbę, jaką urządził poprzedniej nocy. Wszystkie meble i dekoracje, jakie były tylko w zasięgu wzroku, leżały porąbane na kawałki, wpatrując się w sługę oskarżycielsko. Zaprawdę zachowała się tylko szafa.

Ze zrezygnowaniem stanął nad Pobrzaskiem, który leżał na środku pokoju tak, jak go wczoraj zostawił. Szarakowi wydawało się, że na jego klindze wciąż widniało parę łez. Sługa schylił się po miecz, jednak zastygł w połowie ruchu.
- Potem - powiedział do siebie, po czym wyszedł z komnaty.
Skierował się do kuchni. Jego królestwa. Kącika, gdzie robił, to, na czym się znał najlepiej. Dawniej jego więzienie i miejsce kaźni. Podczas ostatniej podróży poznał jednak, że gotowanie, zwłaszcza dla przyjaciół, może być przyjemne; może dawać satysfakcję. Tego dnia nic nie motywowało go, by wziąć się do pracy. Przemierzał kuchnię wzdłuż i wszerz, przyglądając się wszystkiemu zniechęcony. Kilka razy brał się nawet za wyjście z niej i wrócenie do pokoju. Zawsze jednak zatrzymywał się w progu i spoglądał za siebie.
- No i po co, Adarze? Po co ci to? - pokręcił głową, opierając się o framugę drzwi. - Gdzie ma być twoje miejsce, jak nie tu?
Spuścił wzrok i oparł czoło o ścianę. Tkwił tak przez chwilę, jak zastygły w lodzie. Nie mógł jednak długo walczyć ze swoją powinnością.
- Potrzebują tego. Prawda? - mruknął, odrywając się od zimnego kamienia.
Zakasał rękawy.

***

Podczas śniadania obsłużył wszystkich, wedle swojego zwyczaju. Tym razem nie uśmiechał się do nikogo, ruchy miał apatyczne, a wszystkie wyrazy podziękowań, jeśli się takie pojawiały, zbywał krótkim skinieniem głowy. Kiedy ostatni talerz wylądował na stole, Adar wrócił do kuchni i przysiadł w kącie, samemu spożywając swoje śniadanie przy ladzie. Starał się nie patrzeć na zebranych w jadalni. W szczególności unikał Katarinę oraz Lexę.

Kiedy wszyscy skończyli posiłek, pozbierał naczynia i wysprzątał na błysk. Nie zwracał uwagi na toczącą się dyskusję. Zaraz po tym, jak skończył swój obowiązek, wrócił do zdemolowanego pokoju.

***

Był właśnie na dziedzińcu, ze znudzeniem przyglądając się szkolącej w obsłudze broni palnej oraz ładunków wybuchowych gromadce, kiedy usłyszeli róg. Na ten dźwięk poderwał się z miejsca i podbiegł do wyrwy w murze, z której rozpościerał się widok na południe od Goboczujki. Obraz nadchodzącej armii zwierzoludzi zjeżył mu włosy na karku.
Co robić?! Idą tu po nas! Uciekać? Nie było gdzie. Musieli stawić im czoła. Mury, choć w części skruszone, wciąż mogły udzielić im pewnej ochrony.
- Hej, wy! - zawołał Adar do stojących nieopodal chłopów. - Pomóżcie mi z tym! - wskazał na znajdujący się obok stary wóz. Jako że brama Goboczujki została wyważona dawno temu, nie mogła już trzymać wroga po drugiej stronie. Z pomocą chłopów Reimera, Adar przepchał wóz za bramę, utrudniając tym samym przezeń przejście.
Kiedy się z tym uporali, zwołał jeszcze kilku i stanął przy wschodniej wyrwie.

Co ja robię?, pytał się w myślach, blokując swoim ciałem przejście przez mur. Co ty wyczyniasz?, nie przestawał pytać. Nogi mu drżały. Horda zbliżała się z każdą sekundą. Zaraz zaszarżują, a ty będziesz pierwszym, który stanie na ich drodze. I który zginie. Przestań się bawić w bohatera, nie jesteś wojownikiem!


Nie ruszył się z miejsca. Czuł na plecach przyśpieszony oddech chłopów. Stali niemalże pod jego przywództwem. Adar odwrócił się do nich i poprawił uchwyt na tarczy. Patrzyli na niego z mieszanką zaciekawienia i konsternacji. No tak. Jeszcze rano widzieli go przy garach, jak obsługiwał wszystkich, niczym pospolity kuchcik. Teraz stał w pełnej kolczudze, ze wspaniale zdobioną tarczą, wystawiony na atak plugawych sług Chaosu. Co musieli o nim myśleć?
Szarak uśmiechnął się do nich szeroko.
- Nie lękajcie się przyjaciele. - Słowa same wyrywały mu się z gardła głosem, który nie zadrżał ani na moment. - Nie lękajcie się, bo oto stoimy tu, na prochach naszych przodków. Nie czujecie tego? Ich obecności? Dawni wojownicy. Bohaterowie! Ci, którzy niestrudzenie stawiali czoła niekończącej się fali pomiotów Chaosu. Nie czujecie ich odwagi? Ona wciąż tu jest! Zaczerpnijcie z niej! - zawołał tubalnym głosem, dobywając Pobrzask. Ostrze zalśniło błękitnym światłem, skupiając na sobie wzrok zebranych. - Co by powiedzieli, widząc taką garstkę ścierwa i nas, wystraszonych wieśniaków? Byliby z nas dumni? Nie sądzę. Dlatego mówię wam, nie lękajcie się! Pokażmy, na co stać prawdziwych obywateli Imperium! Pokażmy bohaterom Goboczujki, że jesteśmy godni, by do nich dołączyć! Za naszych bliskich! Za tych, których kochamy! WALCZMY! zakrzyknął, unosząc ostrze, jakby chciał wbić go w same niebiosa.

Potrzebują tego. Prawda?


Czekał w skupieniu, zasłaniając się tarczą i szykując broń do ataku. Strzelcy popisali się umiejętnościami, likwidując większość zagrożenia bronią zasięgową i tymi bombami, za co Adar był im wdzięczny. Wiedział jednak, że nie zdołają zabić wszystkich i wkrótce zwierzoludzie dotrą pod same mury.
I oto pojawił się w wyrwie. Ogr. Wielki i masywny, przy którym Szarak wyglądał jak dziecko. Topór w jego dłoniach mógłby rozpołowić sługę bez zatrzymywania się.
Adar ciął bez zastanowienia, nie pozwalając tamtemu wykonać żadnego ruchu. Runiczne ostrze celnie zatopiło się w cielsku ogra i... utknęło. Szarak siłował się, by wyrwać go z plątaniny opancerzenia stwora i jego pokaźnej sylwetki. Ogr tylko paskudnie wyszczerzył swoje kły i spuścił na głowę człowieka swoją masywną broń. Adar w porę wyciągnął zaklinowany miecz i zasłonił się tarczą. Impet uderzenia wbił go jednak do samej ziemi, traktując potężny wstrząsem. Kolejnego uderzenia już nie sparował.
Obuch zatopił się w piersi kucharza, rozrywając przy tym jego kolczugę i miażdżąc żebra. Następny cios o mało nie odrąbał mu ręki, z której odpadł spory kawałek mięsa. Krew obficie spryskała mur.

Adar zdążył jeszcze mętnym wzrokiem spojrzeć w oczy swojego przeciwnika. Czuł się... w porządku. Miał wrażenie, jakby odpływał. Umierał? Może. Ale przynajmniej tym razem nie uciekł. Zrobił wszystko, co do niego należało. Lambert, Schulz, najemnicy i wieśniacy – zajmą się resztą. Ty już możesz spocząć.

Spisałeś się, kucharzyno.

Ciemność.
Jak dawniej.
Zamknięty na poddaszu.