Akt I: Klejnot Północy


Muzyka

Snop bladego światła na końcu wydawałoby się nieskończenie długiego tunelu nie był zwiastunem upragnionego raju, lecz wrotami do piekła, które oczekiwało przybycia przerażonej dziewczyny prowadzonej korytarzem przez dwóch strażników więziennych.
Już dawno to wszystko przestało mieć dla niej jakiekolwiek znaczenie, ale teraz czuła się obco nawet we własnym ciele, kiedy każdy krok przybliżał ją do haniebnego końca. Z każdą dłużącą się w nieskończoność minutą serce biło coraz szybciej, a dłonie drżały nie tyle z zimna, co z emocji. Ciepłe łzy cicho poczęły spływać po jej gładkim licu kiedy wrzawa na zewnątrz fortecy narastała z każdym pokonanym krokiem.
Trzymana pod ręce przez uzbrojonych mężczyzn odwróciła głowę na bok rażona przez snop wpadającego do tunelu światła zachodzącego słońca, by zaraz poczuć na skórze żar dziesiątek płonących pochodni. Młoda hrabina wkroczyła na środek wielkiego placu miejskiego, w centrum którego znajdowała się drewniana platforma z gilotyną i katem stojącym u boku.
Brutalnie pchnięta do przodu przez jej oprawców upadła na twarde deski potykając się o krępujące jej ruchy żelazne kajdany. Zebrany wokół niej motłoch głośno rechotał, skandował obelżywe słowa i pluł na jej podartą suknię będącą jedynym wspomnieniem jej dostatniego życia. Plebs bowiem zawsze żył w cieniu szlachty, którą otwarcie podziwiał i zarazem skrycie nienawidził.

Arystokratka siłą została uniesiona w powietrze i postawiona na równe nogi, by chwilę później zaliczyć prawy sierpowy prosto w podbrzusze od zakończonej ćwiekami rękawicy wartownika. Poczuła ogromny wybuch bólu i towarzyszący mu syk powietrza uciekającego z płuc. Upadła na kolana plując krwią na twarde dechy pod sobą, by zaraz zostać podniesiona raz jeszcze.
- Nie, proszę! - wymamrotała z twarzą wykrzywioną potwornym grymasem bólu.
Cios nie nadszedł. Chwiejąc się na nogach spojrzała przed siebie na najmłodszego z synów zaprzyjaźnionego z jej rodziną rodu szlacheckiego wchodzącego na platformę z gilotyną. Był panicznie przerażony; trząsł się jakby dopiero co wyszedł z lodowatej kąpieli i podobnie jak ona nosił ślady brutalnego pobicia.
Z bruzdami i ociekającymi krwią siniakami na twarzy położył posłusznie głowę na ramieniu gilotyny przed zamaskowanym katem, który niepokojąco wygodnie opierał się o dźwignię obsługującą mechanizm zwalniający ostrze. Herold stojący na samym brzegu platformy zaczął odczytywać listę rzekomych przewinień skazańca.
- Braenie De`Mortis, skazano Cię na śmierć w majestacie panującego w Neverwinter prawa za… - rozwinął długi pergamin, po czym kontynuował donośnym oficjalnym głosem, który echem odbijał się po placu - podżeganie ludzi do zbrojnej rebelii przeciwko prawowitemu władcy miasta, za liczne morderstwa i finansowe oszustwa… - wyliczał tak przez jeszcze długi czas, robiąc pauzę przy każdym punkcie, by nie zostać zagłuszonym przez tłum wtórujących mu głośnym buczeniem mieszkańców miasta.

Hrabina nie miała wątpliwości, że wszystko to zostało sprytnie ukartowane, albowiem żadne z tych oskarżeń nie miało pokrycia w prawdzie, a już na pewno nie mieli na to żadnych dowodów. Owszem, byli w politycznej opozycji Lorda Dagulta Neverembera, ale nie podżegali nikogo do zbrojnej rebelii przeciwko niemu, nie wspominając już o morderstwach i finansowych przewinieniach.
Po zakończeniu swej przemowy herold odsunął się od gilotyny dając katowi skinięciem głowy znak do czynienia honorów. Mężczyzna skryty pod czarnym jak popiół kapturem podszedł do leżącego szyją na ramieniu gilotyny Braena i zacisnął dyby unieruchamiając go w pozycji, która umożliwiała gładkie, niemalże bezbolesne ścięcie głowy, po czym wrócił się do dźwigni zaciskając dłoń na jej okrytej cienkim sznurem rękojeści.
Wrzawa podniosła się, pochodnie i szable uniosły się w powietrze, a tłum skandował obelżywe hasło “Zabić psubrata!” machając to w przód, to w tył gniewnie zaciśniętymi pięściami. Wprawna ręka kata pociągnęła za dźwignię, a ważące ponad czterdzieści kilogramów ostrze opadło ze świstem w dół.

Młoda hrabina odwróciła głowę nie chcąc być światkiem tej brutalnej rzezi, lecz głośny ryk zdziczałej radości, który echem przetoczył się po całym mieście tylko potwierdził, że życie jej dawnego przyjaciela zostało właśnie okrutnie zakończone.
- Proszę, nie… puśćcie mnie! - Krzyczała zapierając się nogami. Nie chciała zginąć w ten haniebny sposób. Nie przed oczami dziesiątek łaknących jej krwi obywateli miasta, którzy na widok śmierci szlachetnie urodzonego człowieka jeszcze bardziej pogrążyli się w ekstazie.
Wszelki opór był jednak nieskuteczny; pchnięta z całej siły wylądowała na schodach prowadzących na platformę. Jeden z okrutnych wartowników stanął tuż nad nią chwytając ją za kołnierz sukni, a następnie podciągnął jej twarz bliżej siebie z zamiarem wyrządzenia jej krzywdy. Tłum zebranych wokół ludzi rechotał głośno zachęcając w obelżywy sposób mężczyznę do ukarania przerażonej dziewczyny. Okryta ćwiekami skórzana rękawica wzniosła się w powietrze, lecz cios strażnika powstrzymał nagle stanowczy głos herolda.
- Dość! - wykrzyknął ponad tłum tonem nieznoszącym sprzeciwu - Doprowadzić ją przed gilotynę, teraz! Ja wymierzam w tym mieście sprawiedliwość. - W ostatnim zdaniu powoli wyakcentował każde pojedyncze słowo dając do zrozumienia lubującemu się w torturach mężczyźnie, że niesubordynacja może przysporzyć mu o wiele gorszy los, niż trzymanej przez niego kobiecie. Strażnik rozluźnił dłoń, pomógł wstać hrabinie i głosem przywodzącym na myśl warczenie buldoga oznajmił jej, żeby ruszyła przed siebie bez wykonywania zbędnych sztuczek. Dziewczyna już nie stawiała żadnego oporu. Chciała już to zakończyć, chciała zginąć bez bycia oddartą z resztek godności...

Świat wokół przestał mieć dla niej jakiekolwiek znaczenie kiedy odebrano jej pociechy. Jej mąż okazał się być zwykłym tchórzem; z podkulonym ogonem uciekł z miasta zostawiając ją samą z dziećmi na pastwę wściekłego tłumu. Jej kilkuletnie córki zostały siłą wyrwane z ramion i rozdzielone między obcych jej ludzi, zaś ona sama została brutalnie zgwałcona za rzekome złe występki jej męża. Elise, Lorei, Alane… modliła się by dziewczęta trafiły w dobre ręce, ale znając paskudne oblicze życia w odbudowanym po kataklizmie Neverwinter przypuszczała, że zostały już dawno sprzedane do burdelu za garść złotych monet. Odrzuciła tą myśl równie szybko jak się pojawiła; chciała umrzeć myśląc już tylko o pozytywnych rzeczach.

- Nesmerino del Hasera… - głos herolda wyrwał ją z zamyślenia. Dopiero teraz zauważyła, że została zakuta w ramiona gilotyny przez kata stojącego za jej plecami. Niewiele już ją to obchodziło. Prawdę powiedziawszy wolała aby jej życie zostało zakończone w ciszy, lecz niestety nie dano jej tego luksusu - skazano ciebie za współudział w intrygach twego męża. Jesteście odpowiedzialni za chaos i serie brutalnych morderstw, które wstrząsnęły świeckim miastem Neverwinter. Teraz u kresu waszej nędznej rebelii, chciałbym zadać ci pewne wyjątkowo istotne pytanie; czy masz coś do powiedzenia tym oto poszkodowanym przez wybryki twojego męża ludziom?
Herold świetnie operował słowem. Hrabina wiedziała doskonale, że po takim sformułowaniu pytania błaganie o litość lub wszelkie próby oczyszczenia swojego imienia były z góry skazane na porażkę. Lord Dagult Neverember doskonale wiedział jak dobierać odpowiednich ludzi.
- Idźcie wszyscy do piekła - rzuciła pozbawionym emocji tonem w stronę zebranych pod gilotyną ludzi, którzy aż poczerwienieli ze złości wykrzykując epitety przy których “sprzedajna kurwa” brzmiało bardzo niewinnie.

Herold z uśmiechem triumfu na twarzy cofnął się od gilotyny dając katowi skinięciem głowy sygnał do rozpoczęcia egzekucji. Zakapturzony oprawca nie śpieszył się jednak z wykonaniem wyroku. Stanął na skraju platformy i niczym bard na scenie wznosił energicznie dłonie w górę podjudzając szaleństwo przed nim zgromadzonego tłumu. “Zabić! ZABIĆ!! ZABIĆ!!!” słowa te eskalowały się z każdą wzniesioną w górę pięścią, z każdą wyciągniętą pochodnią i z każdą upływającą sekundą. Nesmerina przyglądała się stłoczonym ludziom już nie ze strachem, ale z politowaniem. Wszyscy byli ofiarą propagandy upadającego rządu Neverembera, który teraz wykorzystywał motłoch do wyeliminowania wszystkich rodzin zagrażających statusowi quo.

W zebranym pod gilotyną tłumie mieszczan hrabina dostrzegła znajomą twarz. Stała tam niegdyś jej najbardziej zaufana służka, którą teraz przyozdabiały drogie kreacje sprowadzone z samego Waterdeep, a które musiała wyciągnąć z jej szafy. To ona poprowadziła buntowników wprost do ukrytego pod zapadnią w biblioteczce pokoju, a teraz tkwiła tam, wśród tych bestii, z pogardliwym uśmiechem na twarzy. Nesmerina traktowała ją niczym własną córkę, a ona tak okrutnie się za to odpłaciła. Nie mogła dłużej znieść jej spojrzenia; spuściła głowę w dół i na ziemię spłynęły pierwsze łzy.
Kat zacisnął drżące z podniecenia dłonie na mechanizmie aktywującym gilotynę. Spojrzał porozumiewawczo na herolda, który raz jeszcze z uśmiechem triumfu na twarzy skinął mu w odpowiedzi głową. Wyraźnie zadowolony z siebie oprawca pociągnął stanowczo za dźwignię, ku uciesze opływającego w ekstazie motłochu. Ostatnią rzeczą jaką dziewczyna usłyszała przed śmiercią był świst opadającego ostrza, a później była już tylko ciemność.

Neverwinter: Opis Miasta

Miasto Neverwinter. Niegdyś ruchliwa metropolia, której ulice przemierzały tysiące kupców i podróżnych zwabionych w to miejsce obietnicą wielkich bogactw kryjących się w zaułkach Klejnotu Północy, teraz jest ledwie cieniem swej dawnej chwały. Po śmierci prawowitego władcy Nashera Alagondara miastem wstrząsnęły niepokoje. Liczne frakcje polityczne oraz potężne międzynarodowe organizacje walczyły o dominacje nad największym i najbardziej wpływowym miastem północy. Pozbawione silnej władzy Neverwinter powoli tonęło w odmętach politycznych sprzeczek, które bardzo szybko przerodziły się w prawdziwą wojnę domową. Już wtedy część miasta leżała w ruinie, lecz punktem kulminacyjnym, który przesądził o losie Klejnotu Północy był potężny kataklizm, który wstrząsnął całym rejonem. Ognie z wnętrza ziemi trysnęły na setki metrów w górę rozrywając miasto na dwie części. Z potężnej wyrwy wyłoniły się żywiołaki ognia, demony, a także inne bestie zamieszkujące spowite w ciemnościach tunele Podmroku. Miasto było stracone, i tylko nieliczni zdecydowali się tu zostać, by do samego końca bronić własnego domu.
Trzy dekady później udało się odbudować znaczną część miasta dzięki wzmożonym wysiłkom ocalałych z kataklizmu mieszkańców Neverwinter oraz tysięcy innych osadników ściągniętych w to miejsce przez Dagulta Neverembera - jednego z siedmiu potężnych lordów Waterdeep, którego władza sięgała daleko poza oficjalnie nadane mu ziemie. Dwadzieścia lat po odnowie Neverwinter w miejsce to wróciła arystokracja, a swe siedziby założyły tu liczne potężne rody i organizacje. Szajki przemytników walczą między sobą o utworzenie nowego szlaku przerzutowego nielegalnych towarów, administrację i władzę sądowniczą coraz częściej przeżera korupcja, zaś wśród bogatych mieszczan powoli odradza się ruch oporu przeciwko władzy Lorda Dagulta Neverembera. Historia nieubłaganie zatacza koło.

Enklawa
Głównym punktem odniesienia w mieście jest enklawa Lorda Protektora Neverwinter, która odniosła najmniejsze zniszczenia w trakcie kataklizmu. Ten szczęśliwy zbieg okoliczności sprawił, że ów dystrykt stał się celem priorytetowym dla Dagulta Neverembera, który umieścił w enklawie ogromne wojska najemników, którzy poprzysięgli mu swą lojalność. Do dnia dzisiejszego jest to najbezpieczniejszy dystrykt zamieszkany głównie przez najbardziej zamożne rody w mieście, gdzie tłumnie przybywają karawany kupieckie wraz z licznymi egzotycznymi towarami z dalekiego południa. Porządku pilnują tu nie tylko wojska najemne, ale także opłacana bezpośrednio z podatków straż miejska złożona niemalże wyłącznie z doświadczonych żołnierzy mintaryjskiego pochodzenia. Swoją siedzibę ma tu też bardzo rozbudowana sieć agentów Lorda Neverembera, którzy będąc jego uszami i oczami inwigilują bogatych mieszczan, a także przenikają rozmaite stowarzyszenia i gildie w mieście w celu wykrycia spisku oraz przeciwdziałaniu korupcji. Skupienie tych trzech struktur obronnych w jednym dystrykcie sprawia, że bardzo trudno jest tu przejść niezauważonym, a szemrane osoby są niemalże błyskawicznie wyłapywane z tłumów, co tłumaczy niechęć do tego miejsca wśród przedstawicieli półświatka.

Czarnystaw
Kolejnym wartym uwagi miejscem w Neverwinter jest dzielnica Czarnystaw znajdująca się po drugiej stronie rzeki, od której miasto zawdzięcza swą nazwę. Także i ona uniknęła większych zniszczeń podczas kataklizmu, ale nie było to dziełem przypadku (jak to miało miejsce z Enklawą), lecz pracowitych rąk jej mieszkańców. W dawnych czasach zmieszkana była głównie przez bogate rodziny, których wielkie rezydencje w znacznej większości oparły się trzęsieniom ziemi jakie nawiedziły Neverwinter w ostatnich latach. Czarnystaw po dzień dzisiejszy usłany jest wielkimi gmachami, które teraz zamieszkane są głównie przez średnio zamożnych mieszczan oraz różne szemrane organizacje. Znaleźć tu można wielki park, w centrum którego znajduje się przykryty wulkanicznym popiołem staw. To właśnie od niego dzielnica bierze swą nazwę.
Po zdobyciu Enklawy Lord Protektor obrał za swój cel Czarnystaw zamieszkany wtedy głównie przez wyjętych spod prawa mieszkańców. Wysłał w tym celu kilka kompanii najemnych z zadaniem przejęcia nad nim kontroli, lecz ich wysiłki okazały się bezowocne. Co prawda udało im się przegonić z miasta największe szumowiny, ale zbrojnej okupacji przeciwstawiły się liczne w tej dzielnicy tajne stowarzyszenia, które za swe siedziby obrały potężne gmachy dawnej arystokracji Neverwinter.
Chcąc uniknąć kolejnej wojny domowej Dagult Neverember wycofał wszystkie wojska z tego rejonu z wyjątkiem jednej kompanii najemnej, która ma swój posterunek tuż naprzeciw świątyni Torma.

Rzeczny Kwartał
Rzeczny Kwartał bierze swą nazwę od naturalnej bariery, która odgradza go od Wyrwy - rwącej rzeki przecinającej miasto na dwie części. Większość domów jest tu zrujnowana, a w licznych ciemnych zaułkach można łatwo skończyć ze sztyletem w plecach. Niegdyś zamieszkana przez rzesze kupców i rzemieślników, teraz jest domem dla rzezimieszków i nierządnic, a jakby tego było mało to jest tu także dosyć spora populacja orków z plemienia Wielu-Strzał, którzy kontrolują ponad połowę odgrodzonej murem od reszty miasta dzielnicy. To właśnie obecność Vansiego i jego legionu uniemożliwia Dagultowi i jego najemnikom zaprowadzenie porządku w Rzecznym Kwartale. Na razie trwa tu względny pokój między obiema stronami, ale ruch wojsk i gromadzenie zapasów po obu stronach miasta świadczy o tym, że konflikt jest raczej nieunikniony. Wejście do Rzecznego Kwartału jest pilnie strzeżone przez mintaryjską straż, która dokładnie sprawdza wszystkich tych, którzy chcą dostać się do dzielnicy Czarnystaw. Aby móc przedostać się przez bramy wymagany jest glejt wydawany bezpośrednio z ręki samego Lorda Protektora, ale ostatnimi czasy coraz więcej w okolicy pojawia się falsyfikatów.

Wyrwa
Południowo-wschodnia część miasta leży w kompletnej ruinie dosłownie zrównana z ziemią przez potężne trzęsienie ziemi, które nawiedziło Neverwinter blisko dwie dekady po wojnie domowej. W centrum tej jałowej krainy zieje ogromna przepaść sięgająca mrocznych korytarzy Podmroku, a być może nawet głębiej. Z jej wnętrza cały czas bucha ogień wypluwając na ziemię bestie z piekła rodem, które dosyć często o zmroku przeprawiają się przez rzekę i polują na mieszkańców Rzecznego Kwartału kierując się nieokiełznanym głodem ludzkiego mięsa. Podobno na samym dnie kanionu znajduje się jezioro zamieszkane przez tajemnicze stwory z głębin, które poznały moc kontroli umysłu, lecz są to niepotwierdzone plotki rozpowiadane głównie przez najbardziej szemranych mieszkańców Neverwinter. Jedno jest niemal pewne; zbyt długie przebywanie w pobliżu wyrwy prowadzi do dziwnego uczucia niepokoju, gwałtownych zmian nastroju, a nawet paranoi.

- Jesteś pewien, że to zadziała? - Spytała Nel z niepokojem w głosie starając się trzymać jak najbliżej chłopca prowadzącego ją wzdłuż cienistej alei. Powoli zbliżała się noc, a na ulicach Neverwinter już teraz było bardzo zimno - szczególnie jak na tą porę roku. Większość mieszkańców Rzecznego Kwartału pochowała się w ciepłych domach wcale nie przed spadkiem temperatury, ale przed złoczyńcami i bestiami grasującymi po zapadnięciu zmroku.
- Dajże spokój, dziewczyno! Łatwa robota, łatwy pieniądz, żaden problem! - Lu był najbardziej brawurowym członkiem ulicznego gangu Wróbli, do którego także należała Nel i jej młodzi przyjaciele. W tej małej szajce nieletnich złodziejaszków nigdy nie było przywódcy, ale Lu z roku na rok robił się coraz bardziej nadęty i coraz częściej aspirował do tego miana. Bardzo irytowało go to, że większość innych dzieci przychodziło ze swymi problemami do Nel zamiast do niego, a sam często się przechwalał mówiąc z pychą o swoich osiągnięciach marginalizując tym samym udział innych dzieci w rozmaitych akcjach. Nel bardzo różniła się od niego; często pomijała swój wkład w działanie gangu, pochwalała czyny innych i pomagała wszystkim nie bacząc na żywione sympatie. Poniekąd była niczym dobra matka dla swych małych przyjaciół; szczególnie, że większość z nich była od niej o kilka lat młodsza i nigdy nie miało kogoś tak bliskiego.
Przez ostatnie kilka tygodni Lu często opuszczał Gniazdo znikając na długi czas, tym samym łudząc się, że w końcu znajdzie jakiś sposób na polepszenie własnej pozycji i podkopanie autorytetu Nel. Jego stałą wymówką była obietnica dostatniego życia - Mówię Ci! Tym razem będzie inaczej, tym razem uda nam się wyrwać stąd! Zamieszkamy w Czarnymstawie, w jakiejś opuszczonej luksusowej rezydencji i będziemy opływać w bogactwach - Lu był także najbardziej optymistycznym członkiem Wróbli. Pełnym rewolucyjnych pomysłów, aczkolwiek bardzo często mijających się z rzeczywistością.
- Tak jak ostatnim razem kiedy kazałeś nam nurkować w miejskich kanałach? - Nel zawsze działała na niego niczym kąpiel w zimnej wodzie. Nienawidził ją za to, szczerze.
- Eee… nie. Tym razem to coś zgoła innego, lepszego - odparł Lu wyglądając zza rogu uliczki na następną przecznicę, by upewnić się, że nie ma tam nikogo nieporządanego. - Załatwiłem wsparcie z zewnątrz.
- Wsparcie z zewnątrz?! - Dziewczyna zatrzymała się unosząc brew. - W coś Ty nas tym razem wpakował?!
- Ech… Nic z tych rzeczy! Zaufaj mi w końcu. Tym razem się nam uda, zobaczysz - w jego oczach błyszczało podniecenie, które zazwyczaj nie wróżyło nic dobrego. - A teraz chodź, bo mamy mało czasu.

Nel już nic więcej nie powiedziała woląc zatrzymać swoje wątpliwości dla siebie. Zbyt wiele razy wpakowali się przez Lu w kłopoty, by mogła mu zaufać, ale z drugiej strony był najstarszym członkiem Wróbli i bardzo starał się poprawić ich byt.
Dwójka młodocianych złodziejaszków chyłkiem przemierzała zrujnowane ulice Neverwinter idąc w stronę małej przystani położonej nad rwącą rzeką wpadającą do Morza Mieczy. Wszędzie dookoła waliły się stare drewniane chaty rybackie niewiele różniące się od szałasów stawianych przez dzikie ludy północy. Panował tu półmrok i przenikliwa cisza, ale nie było to żadną przeszkodą, gdyż wiatr dmący od strony rzeki niósł ze sobą odór rozkładających się ryb.
Lu niespodziewanie przyśpieszył kroku, tak, że Nel musiała niemalże biec za nim. Chciała go chwycić za tą jego durną piracką czapkę, ale powstrzymał ją głęboki męski głos dochodzący zza rogu.
- Mówiłeś kurwa, że znalazłeś sposób na dostarczenie przesyłki, ale jak dotąd tylko sobie jajca odmroziłem czekając na realizację tego Twojego zasranego planu!
Nel stanęła jak wryta łapiąc pędzącego przed siebie Lu za rękaw. Chłopak niemalże stracił równowagę, ale w porę zdążył złapać się za wystającą na zewnątrz okiennicę. - Puść mnie! To są oni! - Lu szarpnął ramieniem wyswobadzając się z uścisku dziewczyny, a następnie ruszył zadowolony przed siebie zatrzymując się na skraju uliczki by wyjrzeć zza róg.

- Jacy oni?! - Syknęła mu do ucha Nel, po czym sama idąc jego śladem wyściubiła nos na zewnątrz. Stało tam dwóch zakapturzonych mężczyzn; jeden wysoki z pochodnią w dłoni pochylał się nad skrawkiem pergaminu rozwiniętego w dłoniach jego towarzysza.
- Cierpliwości, cierpliwości… zaraz powinni być na miejscu, a z ich pomocą załatwimy w końcu Dagulta - uspokajał wielkoluda niższy mężczyzna o głosie przeciągłym i dziwnie syczącym jak u węża.
- Synowie Alagondara - odpowiedział dziewczynie Lu z wyraźnie słyszalną nutką podniecenia w głosie.
Nel słyszała o tej organizacji. Byli to rewolucjoniści dążący do obalenia obecnego ustroju, a najbardziej zależało im na pozbyciu się wpływów Lorda Protektora w Neverwinter. Choć hasła i slogany tych ludzi brzmiały bardzo przekonująco, to Nel zawsze była zdania, że wdawanie się w konszachty z nimi nie wróżyło nic dobrego.
Lu ruszył im na powitanie nim dziewczyna zdążyła zareagować. Przez moment chciała uciec i się gdzieś zaszyć, ale nie potrafiła zostawić przyjaciela samemu sobie. Wbrew własnej woli podążyła jego śladem szukając schronienia za jego plecami.

- Widzisz Blizna? Mówiłem Ci, że się pojawią - powiedział niższy z mężczyzn chowając skrawek pergaminu pod płaszczem. Zbliżył się do chłopaka kładąc mu dłoń na ramieniu i pochylając się nad nim, by móc spojrzeć mu prosto w oczy. - Będzie dokładnie tak jak się umawialiśmy. Ty i ta Twoja ślicznotka dostarczycie paczkę Kurtowi, który będzie was oczekiwał w magazynie rybnym na rzecznej przystani w Czarnymstawie. Przygotowałem dla was małą łódkę i przy odrobinie szczęścia unikniecie czujnego wzroku straży mintaryjskiej. Są jakieś pytanie?
Gadzie rysy twarzy tego człowieka nie tylko pasowały do jego głosu, ale także do lewych interesów, którymi z pewnością musiał się parać. Z jednej z wielu kieszeni swojego płaszcza wyciągnął mały pakunek, który następnie wręczył Lu z przebiegłym uśmiechem na twarzy.
- Co to? - Spytał Lu podejrzliwie przyglądając się owiniętej sznurkiem paczce.
- Twój klucz do lepszego życia, młodzieńcze - odparł mężczyzna szczerząc pożółkłe zęby spod kaptura. - A teraz grzecznie wskakujcie do łódki i pamiętajcie o waszym zadaniu. Kurt jest świetnym przemytnikiem i pomoże wam dostać się do górnej części miasta.
Nel była jak w transie; nie bardzo wiedząc co czyni wsiadła do przycumowanej do pomostu łódki, która była zbyt mała by mógł się tam zmieścić dorosły człowiek. Dopiero, gdy Lu odepchnął ich gwałtownym szarpnięciem wioseł zrozumiała, że jest już za późno. Na jej przyciśniętych do siebie kolanach leżała tajemnicza paczka, którą wręczył im enigmatyczny typ. Strąciła ją szybkim ruchem dłoni prosto pod nogi Lu, jakby była wstrętnym ociężałym pająkiem. Chłopiec zmierzył ją badawczym spojrzeniem, ale nic nie powiedział. Wszystko wskazywało na to, że on sam było pełen wątpliwości.

Lu schował wiosła do łodzi pozwalając, by prąd rzeczny poniósł ich w stronę przystani. Oboje położyli się na twardym drewnianym dnie tuląc się do siebie i w duszy modląc się do wszystkich znanych im bogów by nie zostali wykryci. Mała łódka niewiele większa od otaczających ją pociachanych kłód drzew spłynęła wraz z rzeką ku dzielnicy Czarnystaw. Widok, który ich przywitał był zgoła odmienny od tego znanego im w Rzecznym Kwartale. Miasto oświetlone było tysiącami radośnie tańczących ogników w miejskich latarniach, a ulice rozbrzmiewały głośnym gwarem rozmów i echem błogich zabaw. Dla Nel, która cały swój żywot spędziła stłoczona w najbrudniejszej i najniebezpieczniejszej dzielnicy Neverwinter był to niezapomniany widok. Noce w Rzecznym Kwartale były bardzo ciche, a każdy nieoczekiwany dźwięk mógł wróżyć kłopoty. Tu było zgoła inaczej.
Ulicami, które zostały położone wysoko ponad poziomem rzeki przeciskały się tłumy roześmianych ludzi. Najbardziej podchmielona część z nich kończyła zabawę wracając do domów, ale co bardziej wytrwalsi dopiero zmieniali lokale w poszukiwaniu coraz bardziej wyszukanych rozrywek. Nel wyczuła w powietrzu subtelną pociągającą zmysły woń, którą pamiętała z lat błogiej młodości, a w której zakochała się od razu - zapach perfum. Lu wyglądał na nie mniej zdumionego; ignorując ryzyko wykrycia uniósł wysoko głowę by mieć lepszy widok. - Czyż to nie piękne? - spytał z oczami błyszczącymi od podniecenia. Nel chciała mu odpowiedzieć, ale w porę zauważyła przecinający do połowy rzekę pomost przed nimi. Pociągnęła Lu do siebie wskazując palcem przeszkodę wodną. Chłopiec tylko uśmiechnął się w odpowiedzi dodając - Jesteśmy na miejscu.
Na te słowa serce Nel zabiło szybciej. Czy to możliwe, że po tylu trudach życia w Rzecznym Kwartale w końcu udało im się uciec? Nie potrafiąc w to uwierzyć spoglądała urzeczona to na Lu sterującego łodzią, to na nieuchronnie zbliżający się do nich pomost.

Zeszli na suchy ląd prostując się przy akompaniamencie trzeszczących w proteście kości. A jednak znaleźli się na miejscu i poszło im to łatwiej niżby mogli sądzić. Tyle lat głowili się nad tym jak dostać się do Czarnegostawu, a rozwiązanie okazało się tak dziecinne proste. Nel zachichotała cicho na samą myśl.
Dookoła było pełno łodzi przycumowanych do ulokowanych wzdłuż rzeki pomostów i wystających z wody drewnianych bali. W okolicy pomimo wielu straganów, budynków przetwórczych i magazynów nie było ani jednej żywej duszy, co samo w sobie zaskoczyło Nel. Wężowy Człowiek - jak od teraz zamierzała go nazywać - wspominał o magazynie rybnym, i rzeczywiście był tam taki wielki budynek cuchnący rybami na kilometr. Razem z Lu ruszyli w tym kierunku zastanawiając się kim jest ów przemytnik, który oczekiwał ich przybycia i czy w ogóle pomoże im ominąć straże pilnujące wejścia do rzecznego portu.
Lu naparł całym ciałem na mosiężną klamkę powoli odpychając drzwi, które zaskrzypiały w głośnym proteście. Obaj skrzywili się na ten dźwięk. Klnąc cicho pod nosem weszli szybkim krokiem do środka nie starając się już zachować pozornej dyskrecji, którą i tak jasny szlag trafił na samym wejściu.
Znaleźli się w wielkim holu rozmiarami zbliżonym do przeciętnego lotniczego hangaru. Do dziesiątek nisko rozwieszonych belek powbijane zostały żelazne haki, na których zwisały sznury i sieci pełne ryb. Na samym środku pomieszczenia w rzędzie ułożone zostały wielkie dębowe stoły służące do cięcia i selekcji połowów. Przy jednym z nich stał niewysoki mężczyzna z twarzą pokrytą wieloma bliznami i zmarszczkami. Był wyraźnie zdenerwowany; cały drżał ze strachu i rozglądał się panicznie dookoła.
- Pan Kurt? - na dźwięk swojego imienia przemytnik aż podskoczył przerażony. Nel poważnie zastanawiała się jak taki cykor ma ich przeprowadzić przez kontrolę mintaryjskiej straży. Chyba, że… był to podstęp.

Nie czekając za odpowiedzią Lu ruszył z paczką w dłoni w stronę przemytnika, który ze strachem przyglądał się nieuchronnie zbliżającemu się chłopcu. Mężczyzna przełknął głośno ślinę na widok pakunku, który Lu chciał wręczyć mu do ręki.
Kurt stanowczo odmówił przyjęcia przesyłki kręcąc energicznie głową na boki. Przerażony cofnął się o krok niemalże kładąc się na stole. - No weź! - Krzyknął wyraźnie poirytowany Lu, którego też powoli zaczęła ogarniać panika.

Wtem usłyszeli jak drzwi za nimi zatrzaskują się z głośnym hukiem. Do magazynu weszło kilku uzbrojonych mintaryjskich żołnierzy, a za sieciami pełnymi ryb wyskoczył ponad tuzin innych. Nel stanęła jak wryta siląc się na niemy krzyk. Jak to było w ogóle możliwe, że nie usłyszeli w porę tylu uzbrojonych w brzęczące kolczugi rosłych mężczyzn? Odpowiedź na jej pytanie sama wysunęła się z szeregu żołnierzy. Był to czarodziej w sięgających ziemi szkarłatnych szatach, który razem z kapitanem straży szybko zbliżyli się do chłopca. Lu chciał uciekać, ale jego nogi były jak z gumy i same uginały się pod nim ze strachu. Nim zdążył zareagować dostał w twarz okutą ćwiekami rękawicą. Pozbawiony przytomności chłopiec wylądował twardo na ziemi wypuszczając z dłoni pakunek. Kapitan pochylił się nad paczką, po czym wręczył ją z uśmiechem na twarzy czarodziejowi, który po szybkich oględzinach zawartości schował ją pod pazuchę.
Stojący przy drzwiach żołnierze ruszyli w kierunku dziewczyny. Wysoki czarnoskóry mężczyzna chwycił ją za włosy i podniósł wysoko nad ziemię spoglądając w jej oczy z okrutnym uśmiechem na twarzy. Nel pisnęła ze strachu, ale poddać się nie miała zamiaru.
W powietrzu błysnął sztylet, który trafił prosto w oko strażnika. Nie był to cios śmiertelny, ale wystarczający by pozbawić wzroku i zlikwidować pierwsze zagrożenie. Mężczyzna zawył głośno niczym ranny pies wypuszczając z ręki szybkie jak kuna dziewczę.
Dwóch kolejnych strażników rzuciło się z mieczami w dłoni na pomoc swemu towarzyszowi, ale niewiasta wywinęła się zręcznie dźgając sztyletem w przelocie prosto w ścięgno kolanowe najbliższego przeciwnika. Uzbrojony po zęby żołnierz zwalił się na ziemię, niczym ścięty dąb, a jego towarzysz cofnął się nieco do tyłu woląc trzymać krwiożerczą dziewczynę na dystans od siebie.
Między Nel, a drzwiami stał już tylko jeden przeciwnik - zwalisty ogr, któremu jakimś cudem udało się przecisnąć przez wąskie wejście do środka. Wiedząc, że stojąc w miejscu spotka ją prędzej czy później śmierć, ruszyła przed siebie w stronę potężnego oponenta. Ogr zamachnął się okutym żelaznymi kolcami obuchem z zamiarem rozwalenia Nel o pobliską ścianę, ale dziewczyna znów okazała się szybsza. Skacząc niemalże na ślepo przed siebie trafiła między nogi bestii unikając przy tym potężnej maczugi, która z głuchym świstem powietrza przeleciała nad jej głową. Przed dopadnięciem drzwi zdążyła jeszcze oznaczyć sztyletem łydki swojego przeciwnika, który ryknął w proteście.

Przerażona dziewczyna sama nie potrafiła uwierzyć jakim cudem udało jej się wyrwać z otoczonego magazynu. Wszystko wskazywało na to, że w końcu jakieś bóstwo odpowiedziało na jej błagalne modlitwy. Nel obiecała sobie w duchu, że jeśli uda jej się znaleźć schronienie przed strażą mintaryjską to odda daninę na rzecz pierwszej-lepszej świątyni.
Z magazynu wybiegł tuzin wściekłych żołnierzy, lecz Nel pięła się już po stromych schodach w stronę spowitych w głośnym gwarze ulic Neverwinter. Dookoła lądowały wystrzelone z portu poniżej strzały, a o kamienie rozbijały się z głośnym świstem zaklęcia zasypując dziewczynę dziesiątkami odłamków.
Z kilkoma nowymi bruzdami na twarzy wybiegła na zatłoczoną od dziesiątek pijanych ludzi ulicę, ale na jej nieszczęście przechodnie rozsuwali się na widok ścigającej jej straży miejskiej. Jeśli miała zamiar pożyć choćby odrobinę dłużej, to musiała prędko znaleźć jakieś schronienie.

W portowej karczmie ,,Bezimienny Dom” panował gwar pijackich rozmów, które echem niosły się po ulicach zachęcając kolejnych strudzonych ciężką pracą mieszkańców Neverwinter do przyjścia i wydania ostatnich złociszy na tutejsze jadło i alkohol.
Etsy nienawidziła tej pory dnia. Cały dzień przygotowywała lokal do przyjęcia podchmielonej klienteli, a teraz zmęczona czyszczeniem i polerowaniem mebli musiała jeszcze biegać z tacami pełnymi rumu i dziczyzny, lawirując między stolikami tylko po to, by zaliczyć kilka kolejnych klapsów i uszczypnięć. Nienawidziła tej roboty całym sercem, ale jak na niewolnice przystało; nie miała innego wyboru. Musiała znieść kolejną noc pełną upokorzeń, kolejną noc bycia obmacywaną i braną na kolana wbrew własnej woli przez zalanych w sztok oprychów. Na całe szczęście zawsze miała pod ręką Jasona i jego kolegów, którzy dbali o porządek w karczmie, i o to by dziewczyny Grega były traktowane z należytym szacunkiem. Pomimo nadzoru zaprawionych w ulicznych bojach ochroniarzy, Etsy obawiała się, że pewnego dnia staremu i żądnemu złota właścicielowi karczmy coś odbije, a ona sama w przeciągu jednej nocy z kelnerki stanie się tanią dziwką usługującą cuchnącym mieszanką rumu i ryb marynarzom.

Tego wieczoru nie było wcale lepiej, a właściwie rzecz ujmując; było nawet gorzej niż zwykle. Do karczmy poza standardowym zastępem mętów i szumowin przybyło kilku najemników z kompanii Złamanej Czaszki, by świętować walne zwycięstwo nad wrogiem w jakiejś zapadłej dzielnicy Neverwinter. Już na samym wejściu były kłopoty, kiedy jeden z wykidajłów prewencyjnie nie chciał ich wpuścić do środka w obawie przed zbliżającą się rozróbą.
Etsy nie widziała dokładnie tego co stało się ze stojącym u drzwi ochroniarzem po tym jak ten nadepnął na odcisk ważącego blisko dwieście kilogramów półorka i towarzyszącemu mu o połowę niższego, aczkolwiek równie szerokiego w barach krasnoluda. Jedno było pewne; wizytę u kapłana facet miał gwarantowaną.
Jason chciał ruszyć mu z pomocą wraz z resztą rosłych bramkarzy, ale Greg powstrzymał ich ręką chcąc uniknąć niepotrzebnej rozróby. Karczmarz wyszedł na zewnątrz, przeprosił najemników i zaprosił ich do środka serwując na swój koszt każdemu po piwie. Olbrzymi wytatuowany półork, który zwał się Grimbak wraz ze swym potężnym krasnoludzkim przyjacielem o srogim imieniu Thubedorf założyli się o dziesięć kolejek piwa, o to, który z nich ma twardszą głowę. Etsy chwilowo wolna od zajęć usiadła na zydlu w kącie karczmy obserwując z zaciekawieniem konkurs picia.

Gospodarz ustawił piwa w rzędzie wzdłuż niskiej lady. Dziesięć stało przed Thubedorfem, dziesięć przed Grimbakiem, których dzielił od siebie szereg wolnych zydli. Najemnicy przyglądali się piwu w sposób, w jaki obserwuje się przeciwnika przed walką zapaśniczą. Grimbak spojrzał na Thubedorfa, a potem ponownie na piwo. Szybkim ruchem znalazł się w pobliżu wybranego celu. Chwycił kufel, podniósł go do ust, odchylił głowę i przełknął. Krasnolud dotarł do lady ułamek sekundy później. Jego kufel ale dosięgnął ust chwilę po Grimbaku. Nastąpiła długa cisza przerywana tylko dźwiękiem gulgotania najemników, po czym półork rąbnął swoim kuflem o stół zanim Thubedorf trzasnął swoim.
Etsy przyjrzała się kuflom zdumiona. Oba naczynia zostały osuszone do ostatniej kropli.
- Pierwszy jest najłatwiejszy - rzekł Thubedrof szczerząc w uśmiechu wybite zęby.
Grimbak wypił kolejny kufel, schwycił następny i powtórzył wyczyn. Krasnolud uczynił to samo. Złapał naczynie, podniósł je do ust, osuszył, a potem opróżnił jeszcze jeden. Tym razem to Thubedorf wypił swoje piwo tuż przed potężnym półorkiem.
Etsy była oszołomiona, szczególnie, gdy pomyślała, ile piwa musieli oni wypić przed przybyciem do karczmy. Patrząc po durnych wyrazach twarzy zgromadzonych wokół szynkwasu ochroniarzy Jasona doszła do wniosku, że nie jest osamotniona w swych przemyśleniach. Wyglądało to tak, jakby najemnicy odprawiali dobrze przećwiczony rytuał.
Siedząca z rękoma skrzyżowanymi na piersi półelfka była ciekawa, czy naprawdę mają zamiar wypić całe to piwo.
- To wstyd, że piję z Tobą, Grimbak. Byle elfie dziewczę wypiłoby trzy w czasie, jaki zabrały ci te dwa - rzekł Thubedorf. Półork rzucił mu spojrzenie pełne niesmaku, sięgnął po następne ale i wychylił je tak szybko, że piwo wylało się z jego ust i spieniło na kruczoczarnej brodzie. Otarł usta wytatuowanym przedramieniem. Tym razem skończył przed Thubedorfem.
- Przynajmniej moje piwo całe trafiło do ust - stwierdził krasnolud kiwając głową, aż zabrzęczał złoty łańcuch w jego nosie.
- Gadasz czy pijesz? - rzucił wyzwanie Grimbak sięgając wielką jak młot dłonią po następny kufel. Piąte, szóste, siódme piwo zostało wypite jedno po drugim. Thubedorf spojrzał na sufit, mlasnął ustami i wydał z siebie przepastne beknięcie. Grimbak zaraz mu zawtórował.
Etsy wymieniła spojrzenia z Jasonem. Umięśniony młody mężczyzna napotkał jej wzrok i tylko wzruszył ramionami samemu nie bardzo wiedząc co powiedzieć. W czasie krótszym niż minuta, Ci dwaj najemnicy wychylili więcej piwa, niż Etsy mogłaby wypić w ciągu całego tygodnia.
Krasnolud zamrugał. Jego oczy wyglądało nieco szklisto, ale była to jedyna oznaka ogromnej ilości alkoholu, jaką właśnie skonsumował. Półork wyglądał niewiele lepiej, ale wchodząc do karczmy był też mniej podchmielony od jego towarzysza.
Thubedorf sięgnął po numer osiem, ale do tego czasu Grimbak był już w połowie numeru dziewięć. Odstawiając kufel powiedział:
- Wygląda na to, że będziesz płacił za piwo.
Thubedorf nie odpowiedział. Chwycił na raz dwa kufle, po jednym w obu dłoniach, odchylił głowę, otworzył przełyk i wlał doń piwo. Nie było dźwięku przełykania. Nie połykał, pozwalając piwu wlewać się prosto do przełyku. Grimbak był pod takim wrażeniem tego wyczynu, że zapomniał podnieść swój ostatni kufel zanim krasnolud nie skończył.
Thubedorf stał na miejscu chwiejąc się lekko. Beknął, czknął i siadł na stołku.
- Dzień, w którym półork przepije krasnoluda, to dzień, w którym zamarznie piekło.
- To będzie dzień po tym, jak zapłacisz za piwo, Thubedorfie Ironhammerze - rzekł Grimbak siadając obok swojego kolegi.
- Cóż, to tyle na początek - mówił dalej. - Czas zatem na poważne picie. Wygląda na to, że Grimbak musi nieco nadgonić.

Znudzona oglądaniem zapijających się na śmierć najemników Etsy postanowiła zaciągnąć trochę świeżego powietrza. Na zewnątrz karczmy panował relatywny spokój, a powietrze było orzeźwiająco chłodne w kontraście do zaduchu panującego wewnątrz lokalu. Półelfka odsunęła się od lepiącej się pod nogami kałuży krwi jednego z ochroniarzy. Po nim śladu nie było, więc zapewne znajdował się już pod opieką kapłanów.
Paskudna robota, pomyślała ponuro Etsy zaglądając przez chwilę do środka karczmy. Krasnolud i zwalisty półork dalej chlali na zabój, ale dla bezpieczeństwa postanowili zamienić zydle i szynkwas na krzesła z oparciem i twardy dębowy stolik. Zachichotała cicho widząc ponure spojrzenia jakie od czasu do czasu puszczali im ochroniarze Jasona. Bardzo chcieli spuścić im łomot za to co zrobili ich koledze, ale tamci byli jeszcze zbyt trzeźwi, a Greg zbyt uradowany nagłym zastrzykiem gotówki.
Etsy naciągnęła na głowę kaptur swego sięgającego ziemi płaszcza, wyciągnęła z jednej z jego licznych kieszeni ręcznie struganą fajkę elfiej roboty, po czym zaciągnęła się mocno z westchnieniem ulgi. Brakowało jej tego przez cały dzień - swojego ukochanego nałogu i chwili wytchnienia od codziennej rutyny.

Na ulicach Neverwinter panował relatywny spokój. Raz na jakiś czas przechodził tędy jakiś mocno podchmielony marynarz idąc slalomem w sobie tylko znanym kierunku i mamrocząc coś do siebie pod nosem. Dziewczynie to odpowiadało, ale powoli zaczęła już wyczekiwać wołania zgrzybiałego Grega.
Wtem wydarzyło się coś bardzo niespodziewanego. Najpierw usłyszała głośne krzyki mężczyzn wcale niebrzmiące jak pijany bełkot, a później tupot tuzina stóp i brzęczenie kolczugi. Z pochyłej ulicy prowadzącej w stronę portu wypadło młode dziewczę, obok której biegł sobie mały piesek szczekając radośnie. Dziewczynce nie było jednak na tyle wesoło, co jej czworonożnemu towarzyszowi, który chyba potraktował ten szaleńczy bieg jako zabawę. Za nimi szybko zbliżał się cały tuzin strażników mintaryjskich, którzy wyczerpani szaloną gonitwą między straganami byli teraz porządnie wkurzeni.
Dziewczynka zatrzymała się na skrzyżowaniu ulic nie bardzo wiedząc którędy uciec. Jej dzikie spojrzenie napotkało Etsy, która szybko zrozumiała dokąd dziecko zaraz pobiegnie.

Przerażone dziewczę rzuciło się w jej stronę, zręcznie ominęło ją i z impetem wpadło do karczmy ginąc w tłumie pijanej klienteli. Etsy schowała fajkę za pazuchę i szybko wsunęła się do środka, a tuż za nią stanął w drzwiach tłum rozwścieczonych żołnierzy. Nagle gwar rozmów ucichł, a wszystkie głowy podchmielonych klientów odwróciły się w stronę nieproszonych gości. Półelfka dostrzegła za ścianą pijanych marynarzy małą dziewczynkę i jej pieska. Oboje kulili się pod okrągłym stolikiem.
- Czy Ty kurwa widzisz to samo co ja?! - Wydarł się Thubedorf ocierając wytatuowaną łapą ociekającą piwem brodę. - Chędożone mintaryjskie psy, które zabierają nam pracę postanowiły w pełnym rynsztunku pokazać się w karczmie - splunął na ziemię prężąc swe potężne muskuły. Obok niego pojawił się zwalisty Grimbak z dwuręcznym toporem w łapie, którego trzymał tak jakby był ledwie nożem kuchennym. Gdy półork wyprostował się czubek jego ozdobionego kolcami hełmu niemalże dotykał sufitu. Na jego widok żołnierze zatrzymali się w połowie kroku.

- Złóżcie swoją broń i odsuńcie się pod ścianę! To rozkaz, najemnicy! - Rzucił w ich stronę kapitan straży mintaryjskiej, który sam wyszedł naprzód unosząc dumnie głowę. Ani podchmieleni najemnicy, ani stojący za nim marynarze, którzy nienawidzili straży miejskiej równie bardzo (a może nawet bardziej) nie posłuchali rozkazu aroganckiego kapitana. Co więcej; Etsy zauważyła, że w ślad za krasnoludem i półorkiem klienci karczmy zaczęli powoli sięgać po ukryte w butach sztylety.
Nikt w porcie nie lubił straży mintaryjskiej, która zajmowała się nie tylko łapaniem pijanych marynarzy (a Ci na lądzie zawsze byli pijani - to pewnie była jakaś osobliwa tęsknota za rozkołysanymi pokładami statków), ale także pobieraniem cła od kapitanów cumujących okrętów, co bardzo często miało swój wpływ na zawartość mieszka marynarza. Najbardziej jednak zaskoczył Etsy widok Grega stojącego za szynkwasem z kuszą w łapie. Jego ochroniarze ustawili się murem przed nim blokując do niego dostępu. Obie strony nie chciały odpuścić.
Półelfka wiedziała doskonale, że wystarczy tylko by mucha przeleciała przez salę, aby rozpoczął się krwawy łomot. Prędko ruszyła w stronę skulonej pod stolikiem dziewczynki, chwyciła ją za dłoń i pociągnęła za sobą w górę schodów prowadzących na poddasze, gdzie miała swój pokój. Jeszcze przed zniknięciem usłyszały gromkie słowa krasnoluda - Chyba jeszcze nikt im nie powiedział, że po pijaku walczymy lepiej.

Dwóch uzbrojonych po zęby wojowników przemierzało ulice Neverwinter bacznie rozglądając się dookoła. Byli najemnikami, ludźmi niezależnymi, których interesowało złoto i niewiele więcej. Jak długo nikt nie wtrącał się w ich sprawy czy sposób zarabiania na życie, nie wtykali nosa w sprawy cudze. Tym razem zlecenie nie było tak banalne jak poprzednie. Ich celem był nieuchwytny seryjny morderca z ręki którego zginęło zbyt wiele osób, aby móc skutecznie zatuszować liczne zbrodnie przed żądnym krwawej zemsty społeczeństwem.
Miasto dosłownie huczało od plotek, a współwiną obarczono nie tylko Straż Mintaryjską, ale także samego Lorda Protektora, co przebiegle wykorzystywała wyjątkowo nieprzychylna mu opozycja polityczna. Poirytowany brakiem rezultatów Dagult Neverember postanowił zająć się tą sprawą w trybie natychmiastowym. Nie mógł już sobie pozwolić na manipulowanie przekupną arystokracją, tak jak to uczynił blisko dekadę temu - podburzając za ich pomocą rozwścieczonych klęską głodową mieszczan zlikwidował niemalże całą opozycję. Teraz ruch oporu powoli odradzał się w mieście i wykorzystywał każdy możliwy argument aby podburzyć wizerunek Lorda Protektora w oczach mieszkańców, a seryjny morderca szalejący po ulicach Neverwinter był właśnie takim asem w rękawie.
Wykonanie tego zadania władca miasta powierzył kompanii Złamanej Czaszki, która trudniła się w ryzykownych i często moralnie niepoprawnych zleceniach. Dagult Neverember wierzył, że pieniądz potrafi przekupić każdego, a najemnicy, których milczenie zawsze było w cenie pełnionych usług, byli jego ulubionym narzędziem w tego typu politycznych zagrywkach.

Dla Randala i Verina była to po prostu kolejna zmarnowana noc spędzona na rutynowym patrolowaniu ulic dzielnicy Czarnystaw, gdzie prawie nigdy nie działo się nic konkretnego. Czasami mieli okazję spuścić łomot zbyt pijanym by ich później rozpoznać i osądzić marynarzom, ale nawet to robiło się powoli nudne. Najgorszy w tym wszystkim był zakaz spożywania alkoholu na służbie - podchmieleni awanturnicy odziani w insygnia kompanii Złamanej Czaszki byli ogromnym problemem wizerunkowym dla najemnej organizacji.
- Pieprzone przepisy - jęknął cicho Verin zaglądając do środka manierki, która zwykle była pełna alkoholu, ale teraz świeciła pustkami.
Randal nic nie odpowiedział. Pogrążony w zadumie próbował połączyć ze sobą wszystkie dowody towarzyszące zbrodni. Wiedział doskonale, że narzekanie na brak rumu do niczego ich nie przybliży, a dorwanie rozrywkowego sukinsyna będzie najszybszą drogą do ramion jakiejś uroczej kurtyzany.

W ciągu jednego miesiąca zginęło w ten sam brutalny sposób dwanaście ofiar z czego jedenaście było przedstawicielkami płci pięknej. Wszystkie kobiety były poćwiartowane, a ich twarze dodatkowo pocięte sztyletem lub jakimś innym ostrym narzędziem, co utrudniało identyfikację. Celem seryjnego mordercy padały najczęściej wysoko urodzone osoby, ale wyjątkiem od tej reguły była dwunasta ofiara. Był to przeciętnie zamożny kupiec, który głównie trudnił się przemytem i handlem nielegalnymi substancjami. Jego zmasakrowane szczątki rzeka wyrzuciła na piaszczysty brzeg niecały tydzień temu.
Wszystkie ofiary seryjnego mordercy miały dwie wspólne cechy - mieszkały w Czarnymstawie, a na ich plecach wyryte nożem zostały inicjały “BC”. Na całe szczęście pojawili się też świadkowie kilku zbrodni, a ich zeznania były na tyle spójne, że umożliwiły sporządzenie autoportretu pamięciowego.
Verin, który przez cały czas szedł tuż obok Randala zszedł na chwilę z wytyczonej przez zwierzchników ścieżki i przybił do ściany gospody list gończy przedstawiający łysego mężczyznę w wieku około trzydziestu lat. Pod jego wizerunkiem był napis “Poszukiwany za zdradę”, co było celowym zagraniem administracji. Gdyby pojawiła się tam informacja, że jest on seryjnym mordercą to każdy łysiejący mężczyzna w Neverwinter byłby teraz w poważnych tarapatach.

Mijały kolejne godziny spędzone na monotonnym patrolowaniu ulic miasta. Przez ten czas jedyną atrakcją okazała się mała dziewczynka uciekająca w stronę portu przed tuzinem uzbrojonych po zęby strażników mintaryjskich. Ten obraz rozbawił znudzonych najemników prawie do łez. Nienawidzili tych zadufanych w sobie sukinsynów niemalże równie intensywnie co nocnych patroli, które musieli obowiązkowo odbywać przez siedem dni w tygodniu. Nie dość, że musieli znosić przechwałki o długiej tradycji wojowników z Mintarnu, to jeszcze zabierali im sprzed nosa najcenniejsze kontrakty.
Znalezienie seryjnego mordercy było tak naprawdę pierwszym dobrze płatnym zleceniem od dłuższego czasu, ale haczyk polegał na złapaniu go przed innymi. Bez niego dostawali marne dziesięć sztuk złota za noc spędzoną na ulicach Neverwinter, co ledwo starczyło na opłacenie pokoju w karczmie ,,Bezimienny Dom” wraz z piciem i jadłem.
- A Ty? Masz kobitkę? - Zapytał w końcu Verin, gdy dla odmiany skręcili w jedną z bocznych alejek. Randal nie odpowiedział, zamiast tego tylko pokręcił głową przecząco. Był już zmęczony całym tym chodzeniem, a do świtu była jeszcze długa droga.
- Myślę, że zasłużyliśmy sobie na małą przerwę - dodał po krótkiej chwili. - Jest tu pełno opuszczonych chat. Znajdziemy sobie jakąś wolną i zjemy tą suszoną kiełbasę, którą dała nam ta półelfka w karczmie.
- Spodobała Ci się, co nie? - Zapytał Verin łokciem szturchając Randala. Na jego twarzy malował się łobuzerski uśmiech.
- Ostatnim razem to Ty puszczałeś w jej stronę maślane oczka - odgryzł się Randal.
- Każdy powinien choć raz spróbować swych szans - Verin wzruszył ramionami z westchnieniem. - Tym bardziej, że to jedyna atrakcja Bezimiennego… O! No proszę... chyba znaleźliśmy sobie wolną chatę.

Wszystko wskazywało na to, że szermierz miał rację. Zaprawieni w bojach najemnicy stanęli przed starą podupadającą kamienicą ulokowaną na samym końcu kończącej się ślepą uliczką alei. Witrażowe okna były powybijane, dach przeciekał, okiennice zostały wyrwane przez hulający wiatr, a drzwi wisiały na górnym zawiasie. Lepiej być nie mogło.
Verin przyśpieszył kroku marząc tylko o tym, by usiąść na jakimś starym wygodnym fotelu przy akompaniamencie trzeszczących w proteście kości. Jako pierwszy dopadł drzwi, ale postanowił najpierw zajrzeć do środka zanim postawi tam stopę. To co zobaczył przyprawiło go o dreszcze na karku i nagły atak mdłości.
Na środku małej przytulnej izby leżała młoda dziewczyna w kałuży szkarłatnej krwi. Na jej filigranowym ciele znajdowały się liczne rany zadane ostrym narzędziem, ale nie były tak głębokie jak to miało miejsce w przypadku innych ofiar. Randal, który stanął tuż obok Verina wyglądał na bardziej wstrząśniętego od swojego towarzysza. Wiele myśli i słów cisnęło mu się na usta, ale zdołał wykrztusić z siebie tylko jedno krótkie zdanie - O kurwa.
Dwóch najemników weszło ostrożnie do środka z przygotowaną w pogotowiu bronią. Powoli obeszli leżącą na podłodze dziewczynę rozglądając się uważnie dookoła w poszukiwaniu zagrożenia. Upewniwszy się, że nie ma nikogo w domu Verin podszedł szybkim krokiem do kobiety, a następnie obrócił ją na brzuch swym grubym skórzanym butem. Na jej plecach wyryte zostały krwawe inicjały “BC”. Szermierz pochylił się, by dotknąć palcami otaczającej dziewczynę kałuży krwi. - Jeszcze ciepła - stwierdził z niesmakiem.
- I wygląda na to, że nasz gospodarz w końcu pozostawił po sobie niezatarte ślady - dodał Randal wskazując głową krwawe ślady butów, które prowadziły na zewnątrz, a których wcześniej nie zauważyli. - Usłyszał naszą rozmowę i uciekł.
Najemnicy spojrzeli po sobie z ponurym uśmiechem na twarzy - Mamy sukinsyna.

Potężny wstrząs dobiegający gdzieś z podziemi wyrzucił wysoko w powietrze kopiec nieczystości, którego wysoka na kilka metrów ściana kości i odpadków na ułamek sekundy rzuciła cień na walczących poniżej, by zaraz pogrzebać ich żywcem. Na środku komory, do której tunelami wpadały z każdej strony potoki nieczystości wyłoniła się przerażająca bestia kształtem przypominająca wielką uzębioną kulę na trzech grubych jak dąb nogach z trzema wystającymi mackami. Pod jej masywnym cielskiem zadrżały ściany korytarza, w którym ukrywał się mag bitewny.
Randal obserwował to wszystko z rosnącym niepokojem. Jego towarzysz utknął na dnie okrągłej komory pogrzebany kilkoma tonami odpadków, a potężny potwór zwany Otyughem wyciągnął swe długie na blisko pięć metrów macki w poszukiwaniu ofiary, która utknęła pod stosem nieczystości. Dzięki tuzinowi oczu zlokalizowanych na końcu najmniejszej z macek bestia widziała doskonale Randala, który stał skryty w cieniu na skraju komory, ale w tamtej chwili zdecydowanie bardziej wolała posilić się jego towarzyszem.
Mag zaklął cicho pod nosem wiedząc doskonale, że jeśli nie zwróci na siebie uwagi to Verin niebawem skończy w paszczy Otyugha. Randal sięgnął w zakamarki umysłu po następne zaklęcie, które przyzwał prostym, aczkolwiek melodyjnym śpiewem. W powietrzu przed nim zmaterializowały się wielokolorowe pociski, które wystrzeliły do przodu oświetlając komorę i wpadające do niej tunele, by ułamek sekundy później trafić w opasłe cielsko potwora. Otyugh zaryczał głośno w proteście, a jego potężny ryk potoczył się echem po całym systemie kanalizacyjnym Neverwinter.
Wściekły potwór zakołysał się niebezpiecznie, po czym rzucił się w stronę maga strzelając na boki długimi mackami. Randal na widok rozpędzonej ważącej kilka ton bestii cofnął się mimowolnie o kilka kroków. Chciał już uciekać, ale w porę spostrzegł Verina, który dosłownie zmaterializował się przed nim.
- Długo kazałeś na siebie czekać - rzucił w stronę szermierza, który cofając się wgłąb tunelu spokojnie napinał kuszę trzymając zakończony zadziorami bełt między zębami.
Verin z oczywistych powodów nie odpowiedział, ale Randal cieszył się, że ma go u swojego boku. Bez tego zaprawionego w bojach wojownika miałby nie lada kłopot z potężnym Otyughem, który powoli zbliżał się w stronę tunelu.

Po drugiej stronie komory asasyn, który wcześniej z zimną krwią zamordował młodą kobietę na oczach ścigających go najemników przeklinał swoje szczęście w nieszczęściu. Otyugh co prawda zignorował go, ale odcięta w nadgarstku ręka paskudnie krwawiła i chociaż zdążył już okryć ją strzępem podartego materiału siłą zerwanego z jego własnej szaty, to ból dalej był niewyobrażalnie dojmujący. Klęczący na jednej nodze mężczyzna wykazał się niesamowitą odpornością fizyczną i psychiczną. Pomimo tak poważnej rany zachował trzeźwość umysłu i szybkim ruchem zdrowej dłoni bandażował okrwawiony kikut. Od czasu do czasu nerwowo spoglądał za siebie na wielkie cielsko mackowatego potwora, który przeszukiwał kopiec w poszukiwaniu fechmistrza.
- Zjedz sukinsyna - warknął cicho pod nosem, po czym stanął na równe nogi, by zaraz skrzywić się raz jeszcze przeszyty nagłym wybuchem bólu w lewej ręce.
Komora, w której się znajdował była idealnie okrągła. Do środka wpadały prostopadle do siebie cztery tunele nachylone pod lekkim kątem względem komnaty. Bajoro nieczystości po środku pomieszczenia uformowało gigantyczny kopiec, który okazał się być domem Otyugha - stwora, który żywił się głównie odpadkami wrzucanymi do kanalizacji przez mieszkańców miasta. Potwór zjadał dosłownie wszystko co wpadło mu do paszczy; począwszy od odchodów, a skończywszy na padlinie. Bardzo możliwe, że był tu celowo umieszczony przez kanalarzy, by służyć jako żywa machina utylizacji odpadów.
Asasyn miał jednak o wiele poważniejszy problem na głowie, niż rozmyślanie o prawdziwym powodzie funkcjonowania tej otyłej bestii w kanałach Neverwinter. Po pierwsze - rana wciąż paskudnie krwawiła. A po drugie - odległość dzieląca dno komory do podstawy tunelu wynosiła ponad trzy metry, co sprawiało, że wspinaczka po idealnie równej powierzchni ścian była z oczywistych względów niemożliwa.
Na całe szczęście mężczyzna szybko zauważył, że przesypujące nieczystości macki Otyugha powoli formowały pagórek za plecami potwora prowadzący prosto do znajdującego się naprzeciw bitewnego maga tunelu. Asasyn uśmiechnął się sam do siebie na widok prowizorycznego pomostu. Wszystko wskazywało na to, że problem sam się rozwiąże.
Chwiejąc się lekko na nogach zaczął powoli wspinać się po stosie odpadków w kierunku ginącego w mroku korytarza. Był już kilka metrów od krawędzi tunelu przekonany, że zaraz ucieknie, gdy nagle niewyobrażalny wybuch bólu w plecach dosłownie zrzucił go z nóg.
Turlając się z powrotem w dół komory mężczyzna zdążył pożegnać się z życiem będąc przekonany, że za tym atakiem stał nie kto inny jak Otyugh. Był pewny, że zaraz skończy w najeżonej ostrymi jak brzytwa zębami paszczy, lecz oczekiwana śmierć nie nadeszła. Zatrzymawszy się mniej więcej na środku komnaty spojrzał za siebie, by ujrzeć masywnego potwora sprawie podciągającego się mackami w stronę tunelu, gdzie znajdowali się jego prześladowcy. Nowa rana, którą wyczuł na plecach koniuszkami palców wciąż dymiła, a w powietrzu unosił się swąd spalonej skóry. Za tym dotkliwym atakiem musiał stać czarodziej, który już wcześniej kilka razy potraktował go magią.
- Jeszcze się zemszczę… - poprzysiągł powoli wspinając się raz jeszcze po stercie nieczystości. Był już ciężko ranny, a z każdą upływającą sekundą robiło mu się coraz ciemniej przed oczami.

Muzyka

Otyugh ze sprawnością godną atlety wspiął się po ścianach komory wprost do tunelu, w którym znajdowali się najemnicy z kompanii Złamanej Czaszki. Bestia była tak wielka, że jej okrągłe cielsko zajmowało niemalże całą przestrzeń okrągłego korytarza. Gdyby nie grube jak brzoza macki, to stwór mógłby najzwyczajniej w świecie podkulić nogi i przeturlać się w stronę swych ofiar niczym wielka najeżona zębami kula do kręgli. Tak się oczywiście nie stało.
Na samym wejściu przywitały Otyugha błyszczące zaklęcia, które z głośnym świstem trafiły w potężne cielsko nie wyrządzając mu poważnych obrażeń. Bestia zaryczała niczym ranny lew, a swąd, który wydobył się z jej paszczy przyprawił o mdłości stojących kilka metrów dalej najemników. Nim jednak zamknęła rozdziawiony pysk Verin zdążył posłać w tym kierunku zakończony zadziorami bełt, który przy trafieniu dosłownie przybił do podniebienia długi jęzor potwora. Tym razem usłyszeli tylko cichy stłumiony pisk zmieszany z głośnym bulgotem.
Ogarnięty agonią Otyugh nie dbał już o to jak jego jedzenie będzie wyglądać w chwili poprzedzającej pożarcie. Rozwścieczony do granic możliwości rzucił się w kierunku niemiłosiernie okładających go najemników wyciągając swe długie macki w stronę fechmistrza.
Pierwsza z nich podcięła Verina, zaś druga owinęła się niczym pyton wokół jego nogi gwałtownie ciągnąc go w stronę rozdziawionej paszczy najeżonej dziesiątkami ostrych jak brzytwa zębów. Szermierz szamotał się w próbie uwolnienia, ale macki okazały się zdecydowanie zbyt silne. Przerażony obserwował jak ohydna gęba potwora zbliża się coraz szybciej i z każdym pokonanym metrem coraz bardziej się rozwiera gotowa pożreć go w całości jednym kłapnięciem potężnych szczęk.
Z pomocą przyszedł raz jeszcze Randal, którego magiczne pociski niczym rozżarzane kamienie wpadły do paszczy potwora gotując go od środka. Bestia wybuchnęła oszałamiającym kwikiem przypominającym szlachtowaną świnie, a macki przytrzymujące Verina wypuściły go z uścisku, by zaraz wznieść się w powietrze i opaść w miejsce gdzie leżał fechmistrz.
Ramiona bestii opadły z głośnym hukiem, ale Verina już tam nie było. Najemnik dosłownie rozpłynął się w powietrzu nie zostawiając śladu po sobie. Była to jedna z wielu sztuczek fechmistrza, którą Randal widział nie raz przez wiele lat współpracy z półelfem.
Szermierz niczym duch pojawił się tuż przed magiem, który teraz celował załadowaną kuszą w zwalistego przeciwnika. Verin poszedł w jego ślady i po chwili w jednakowym momencie zadźwięczały cięciwy. Była to piękna melodia dla uszu wojownika, a jeszcze wspanialsza była wtórująca jej kakofonia agonii ich przeciwnika.
Bełt Randala trafił w cielsko potwora, ale odbił się od jego grubej skóry, na widok czego mag głośno zacmokał ustami z wyraźnie słyszalną irytacją w głosie. Z kolei pocisk wystrzelony z kuszy fechmistrza okazał się znacznie skuteczniejszy - bełt wbił się aż po samą lotkę w czuły punkt pod paszczą potwora. Otyugh ryknął w przedśmiertnej agonii machając szaleńczo mackami we wszystkich kierunkach. Na ten widok dwaj doświadczeni wojownicy rozluźnili chwyt na broni, za co jeden z nich niemalże przypłacił życiem.
Verin dumny ze swych strzeleckich umiejętności delektował oczy powolną śmiercią potwora, kiedy jedna z jego długich na pięć metrów macek podcięła mu nogi i obwiązała się w żelaznym uścisku wokół klatki piersiowej. Pchnięty z całej siły sunął po ziemi w stronę rozdziawionej paszczy Otyugha, który najwyraźniej chciał zabrać go ze sobą w zaświaty. Fechmistrz słyszał magiczną inkantacje jego towarzysza, ale wiedział doskonale, że nim zaklęcie zadziała on sam znajdzie się w cuchnącej rynsztokiem paszczy potwora. Wypuścił kuszę z dłoni, sięgnął po swoją wierną katanę i czekał aż znajdzie się dostatecznie blisko, by zadać kończący cios. Nie trwało to długo.
Podrzucony przez macki wysoko w powietrze leciał w stronę rozwartych szczęk potwora. W ostatniej chwili z całym nadanym przez grawitacje impetem wystawił klingę w dół, która zatopiła się aż po samą rękojeść w podniebieniu bestii nim ta zdążyła zamknąć paszczę. Ostrze było jednak zdecydowanie dłuższe od wcześniej wystrzelonego bełtu i z łatwością dosięgło kory mózgowej potwora uśmiercając go na miejscu. Otyugh upadł z głuchym pomrukiem przygniatając fechmistrza swym wielkim cielskiem.

***

Skrytobójca biegł tunelem zostawiając po sobie ślady krwi. Doskonale wiedział, że jeśli najemnicy pokonają potwora to bez większego trudu wytropią go w tym labiryncie podziemnych korytarzy. Musiał szybko położyć temu kres.
W tym celu sięgnął zdrową ręką za pazuchę po przedmiot przypominający magiczną różdżkę. Był to krótki i doskonale prosty patyk z osadzoną na samym końcu kulką w kolorze seledynowym. Asasyn przyłożył okrągłą końcówką do ściany tunelu, po czym zdecydowanym ruchem ręki pociągnął w dół. Z seledynowej kulki buchnął jaskrawoniebieski ogień alchemiczny rozświetlając otaczające cienie. Mężczyzna przykucnął, zacisnął zęby, ostrożnie odwiązał bandaż, a następnie przyłożył rozgrzaną flarę do ociekającej krwią rany. Ból był niewyobrażalny, ale z ust wydarł się ledwie cichy jęk, a oczy zaszły mu łzami. Z wielkim trudem powstrzymał się od krzyku, który mógłby zdradzić jego pozycje.
Skrytobójca wiedział, że samookaleczenie było konieczne. Nie tylko przez cały czas niepotrzebnie ułatwiał prześladowcom pościg, ale przede wszystkim stracił zbyt wiele krwi i z każdą upływającą minutą robił się coraz słabszy.
Zgasiwszy ogień ruszył dalej przed siebie tunelem, na końcu którego wpadało przez wielki zakratowany właz blade światło księżyca. Asasyn uśmiechnął się pod nosem wiedząc, że zaraz znajdzie się na swoim terytorium, a w Rzecznym Kwartale to właśnie on rozdawał karty.

Główna sala karczmy ,,Bezimienny Dom” w ciągu ledwie kilku minut zmieniła się w jedno wielkie pobojowisko. Potrzaskane na tysiące drzazg meble, wybite okna i kałuże krwi zdobiące podłogę sprawiały wrażenie, że posprzątanie tego wszystkiego będzie wyczynem godnym zaprowadzenia porządku w stajni Augiasza. Na sam ten widok schodzące po schodach dziewczyny wstrzymały oddech.
- Widzisz to wyjście? - odezwała się Etsy po dłuższej chwili ciszy szturchając dzieciaka za ramie. - To jest Twoja brama do piekła. Jak ją przekroczysz bez pozwolenia to zginiesz na miejscu - powiedziała ponuro tak jak już miała okazję zrobić to parę razy.
- Teraz weźmiesz tą uroczą miotłę i zmieciesz ten cały burdel pod drzwi karczmy, by było nam łatwiej później to wyrzucić - mówiąc to podała dziewczynce stary powyginany kij zakończony słomianą strzechą. Nel odebrała go posłusznie, ale nie omieszkała obdarzyć służkę wściekłym spojrzeniem.
- A gdy to skończysz, to weźmiesz jeszcze mokrą szmatkę, a następnie zetrzesz tą krew ze ścian i podłogi - dodała Etsy z przebiegłym uśmiechem na twarzy.
- Ale przecież to potrwa wieki! - zaprotestowała dziewczynka patrząc z obrzydzeniem na posokę między jej gołymi stopami.
- A więc im szybciej zaczniesz tym szybciej skończysz. A teraz do roboty. Nikt nie będzie za Ciebie robić, smarkaczu! - stojąca z rękoma skrzyżowanymi na piersi Etsy sama się zdziwiła słysząc ton swojej wypowiedzi. Zwykle to nią pomiatano, ale teraz to ona miała okazję wyżyć się na tym przemądrzałym dzieciaku. Było to poniekąd niepokojąco przyjemne uczucie.
Nel nic nie odpowiedziała. Z cichym westchnieniem zabrała się za sprzątanie - nie tak wyobrażała sobie życie w Czarnymstawie.

- Widzę, że się dobrze bawisz, Etsy - skomentował Greg, który cały czas stał za szynkwasem w drzwiach prowadzących do kuchni i obserwował w milczeniu całą tą scenę. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji, gdy z podciągniętymi rękawami opierał się o framugę.
- Wyśmienicie... - wymamrotała pod nosem patrząc na totalną apokalipsę nie mając pojęcia jak w ogóle samej się za to zabrać - Możesz powiedzieć, co tu się właściwie stało?
- Miałem na myśli sposób w jakim traktujesz nasz nowy nabytek - wskazał głową sprzątającą w ciszy dziewczynkę. Wiedział doskonale, że półelfka specjalnie zmieniła temat, by uniknąć kolejnej sprzeczki z nim.
- Jeśli tak bardzo sprawia Ci przyjemność znęcanie się nad innymi, to teraz sama będziesz to sprzątać - mówiąc to gwizdnął w stronę Nel, która szybko odwróciła głowę. - Staniesz za garami. Zaraz do Ciebie przyjdę i nauczę gotować zupę jarzynową. Dalej, uciekaj mały...
Nel słysząc to obdarzyła Etsy drwiącym uśmiechem i niemalże w podskokach ruszyła w stronę kuchni zatrzymując się na chwilę przy drzwiach by figlarnie pokazać dziewczynie język, po czym szybko zniknęła jej z oczu.
Półelfka na początku się zapowietrzyła i jakby zająknęła. Nie tak to wszystko miało wyglądać. Pieprzony bachor, przeszło jej przez myśl, gdy z rosnącą nienawiścią oglądała oddalającego się dzieciaka. To on miał przecież sprzątać ten cały syf. Westchnęła ciężko przełykając gorycz. Co innego mogła zrobić?
- Wytruje wszystkich i tyle będziesz miał ze swojej zupy. Ale pewnie... - dopowiedziała z przekąsem - ...w pół roku to ją nauczysz, bo dopiero wtedy ten burdel będzie posprzątany. Zamiast się śmiać to pomyśl kiedy zaczniesz zarabiać i weź dziewczyny, by łapały za łopaty - odpowiedziała pod nosem zła na całą sytuację.
Greg stale opierał się o framugę obserwując niewolnicę z szerokim uśmiechem twarzy. Cierpliwie czekał, aż Etsy skończy się żalić.
- A więc im szybciej zaczniesz tym szybciej skończysz… - z tymi słowami opuścił salę i wszedł do kuchni zamykając za sobą drzwi.

***

Etsy była wściekła i nie wiedziała na kogo bardziej. Greg jak zwykle robił wszystko by jej dopiec, a ten nowy smarkacz nie dość, że pyskował ciągle to przy okazji zrujnował połowę lokalu. Od kilku dłużących się w nieskończoność godzin pracowała w pocie czoła zamiatając całą karczmę, a efektów wciąż nie było widać.
Po pewnym czasie do środka wszedł barczysty krasnolud, którego miała tą wątpliwą przyjemność poznać wcześniej. Jego okrągła tarcza zawieszona na plecach była mocno powyginana i zdobiły ją liczne plamy zaschniętej krwi.
- Dobry wieczór! - powiedział wchodząc do środka przy akompaniamencie tłuczonego szkła. Thubedorf był kompletnie pijany, co widać było po jego chwiejnym kroku, ale jakimś cudem potrafił się normalnie wysłowić.
Rozsuwając zgromadzoną przy drzwiach górę połamanych mebli ruszył w kierunku szynkwasu, gdzie znajdował się jeden jedyny nietknięty zydel.
- Dajcie no do pełna Krasnoludzki Porter - rzucił w stronę sprzątającej Etsy, gdy niepewnie posadził swe szanowne cztery litery na wolnym miejscu. - Czymś kurwa trza zaleczyć kaca.
Serce aż zakuło młodą dziewczynę, a gardło zacisnęło się na widok krasnoluda torującego sobie przejście przez skrzętnie ułożoną kupkę połamanych mebli, którą zepchnęła tam w celu późniejszego wyrzucenia. Gorycz zagotowała się w środku i w końcu się ulało. Grega nie było w pobliżu, więc na pijanym mogła się wyżyć.
- Portera nie ma. Strażnicy dosłownie chwilę temu zabrali cały zapas. Jak się sprężysz to jeszcze ich dogonisz - przecisnęła w khazadzkim wystarczająco głośno, by mimo wlanych w siebie hektolitrów alkoholu krasnolud mógł ją zrozumieć. - Widocznie po pijaku nie walczycie na tyle dobrze, by ich wszystkich stłuc.
Thubedorf zakołysał się niebezpiecznie na krześle. Etsy przez moment myślała, że krasnolud zaraz wstanie i rzuci się za wyimaginowanym wrogiem, ale ten tylko położył swój twardy łeb na ladzie bełkocząc - To dajże cokolwiek…
Dziewczyna zacisnęła mocno zęby w zaciętej wściekłości. Zamachnęła się mściwie posyłając miotłę w jakiś odległy kąt. Chwyciła za drewniane wiadro, które było wypełnione brudną wodą wraz z znajdującą się w środku uświnioną krwią mokrą szmatą. Trzymając kurczliwie żelazny uchwyt ruszyła w kierunku Thubedorfa stąpając twardo po podłodze. Wściekła rąbnęła z hukiem wiadrem koło łysej głowy krasnoluda rozlewając wodę dookoła. Ścierę również z mściwością chlapnęła obok.
- Proponuję Krasnoludzko-Orczy sikacz - przeciskała wściekle. - Właśnie niedawno dostarczyli! Ciężko po takim cokolwiek pozbierać! Polecam, kurwa jego mać! - dyszała przez chwilę, po czym patrząc na pijackie milczenie kontynuowała - Jesteś z siebie zadowolony? Zrujnowaliście całą główną salę! A wszystko sama muszę sprzątać!
- Nie lubię orków i wszystkiego co z nimi związane - stwierdził z obrzydzeniem Thubedorf odsuwając wiadro nieczystości od siebie.
- A ja pijaków i wszystkiego co z nimi związane! - odkrzyczała prawie obrażona na wszystko i wszystkich. - Co powiesz na to, żeby Twoją *brodą* wymyć całą salę?!
Krasnolud głośno zarechotał. - Masz charakterek dziewczynko. To dobrze, przyda Ci się w Neverwinter - powiedział szczerząc do niej w uśmiechu wybite zęby. - Złapali tego Twojego księciunia, mintaryjskie kurwiszony.
Służka zmarszczyła mocno brwi nie wiedząc z początku o co chodziło krasnoludowi. Przecież Książe spał gdzieś na dachu oczekując na otwarcie dla niego okna. Robiło się już późno. Zdecydowanie nie był to czas na pracę, a na sen. Można było mieć tylko nadzieję, że nie będzie z tego powodu obrażony paradował z zaciągniętym pyszczkiem i wyprostowanym ogonem.
- Co? - odwarknęła nieco tępo i bez zastanowienia nie pojmując niczego.
- Tego tam młokosa co karczmy broni. Wysoki taki, człeczyna...
- Jason…? - odpowiedziała krzywiąc się wciąż.
- Ano - odparł krasnolud bawiąc się koniuszkiem swojej długiej brody. Cały czas obserwował uważnie dziewczynę, która zaintrygowana jego odpowiedzią usiadła na szynkwasie spoglądając w dół na niego.
- I niby skąd to wiesz?
- Chcesz się dowiedzieć? - Thubedorf uśmiechnął się przebiegle. - To… - zrobił pauzę by pochylić się i klepnąć dziewczynę w tyłek -...ino leć po ten Krasnoludzki Porter, a zaraz wszystko Ci opowim.