Światła w studio przygasły. Był to sygnał dla członków zespołu, aby zaczęli grać. Z głośników zaczęły wydobywać się dźwięki znanego wszystkim intro.
Zza kulis wyszedł wyluzowany, jak zawsze prowadzący. Jego uśmiech lśnił równie mocno, co skierowane na niego reflektory. Sprężystym krokiem zbliżył się do widowni i kilkukrotnie groteskowo, niczym teksański wieśniak poprawił garnitur. Garnitur leżał oczywiście idealnie, ale David lubił tego typu teatralne zagrywki pod publiczkę. To w sumie one ukształtowały jego pozycję w tym biznesie.
- Dziękuję, dziękuję - powiedział uciszając wiwatującą publiczność - Jesteś niezmiernie mili i oczywiście uczciwi w swoich reakcjach. Nie oszukujmy się jednak… Przecież doskonale wiem, że zabilibyście własną matkę, żeby tylko być na moim miejscu i wskoczyć w ten świetny garnitur, a po programie pojechać do apartamentu na rogu 110 i Columbus najnowszym Mercem.
Perkusista wyłapał żart prowadzącego i rytmicznie uderzył w talerze.
Zachwycona publiczność zaczęła klaskać jeszcze głośniej.
David uniósł wysoko ręce i niczym na znak biblijnego proroka, owacja ucichła.
- Dość żartów, bowiem dzisiejszy temat jest bardzo poważny.
Światła w studio ponownie przygasły i pozostał tylko jeden z pełną mocą skierowany na prowadzącego.
- Całe nasze miasto żyło przez ostatnie miesiące sprawą tajemniczych porwań. Dwa dni temu policji udało się odbić kilkoro uprowadzonych. Niestety nie został schwytany porywacz. Rzecznik policji twierdzi jednak, że porwania się już nie powtórzą. Dzisiejszym naszym gościem będzie kobieta, która o sprawie wie niemal wszystko. Dziennikarka i prowadząca kanału szóstego Rita Miles. Przywitajcie ją brawami.
Światła rozbłysły i do studia weszła średniego wzrostu blondynka ubrana w kwiecistą bluzkę i plisowaną spódnicę za kolano.
- Witaj Rito - rzekł podając dziennikarce dłoń - Nie wiem, czy wiesz ale dzieci kwiaty wymarły dawno temu lub zmienili się w bojowniczych yuppi.
- Daruj sobie Dave - oburzyła się Rita siadając na skórzanej kanapie - Mówiłam ci, że nie przyszłam tutaj z tobą żartować.
- Wybacz, ale sama mnie sprowokowałaś - wytłumaczył się prowadzący dłonią wskazując bluzkę swego gościa.
- Jeszcze słowo i wyjdę - zagroziła Rita.
- Dobrze, dobrze nie ma co się denerwować. Powiedz nam zatem Rita, co słychać w sprawie tajemniczego porywacza. Znane ci są jakieś nowe fakty.
- Tak. Mój naczelny mnie pewnie zabije, ale co tam. Sprawa jest na tyle paląca, moim zdaniem, że słupki oglądalności nie mają w tym momencie znaczenia. Z moich informacji wynika, że troje z uratowanych ludzi, ponownie zaginęło. Policja milczy na ten temat
- O! - zdziwił się niemal autentycznie David - Czyli porywacz nadal robi swoje.
- O to właśnie chodzi. Sprawa jest naprawdę śmierdząca. Zrobiono wiele, aby utrzymać w tajemnicy fakt, że jednym z uprowadzonych jest prezes dużej korporacji.
- Czyżby w grę wchodziły walki giełdowych rekinów?
- Tego nie można wykluczyć, ale przypuszczam, że sprawa jest dużo bardziej złożona.
David Letterman pochylił się nad biurkiem i splótł dłonie pod brodą. Spojrzał spod przymrużonych powiek na swoją rozmówczynię.
- Faktycznie wiele wskazuje na to, że seria porwań w naszym ukochanym mieście ma drugie, trzecie, a może i czwarte dno. Mnie jednak interesuje coś innego.
Rita nie wyczuła niestety tego, że sidła wokół niej zaciskają się i z zainteresowaniem i szczerością w głosie, zapytała:
- A cóż to takiego?
- Nie da się ukryć, że na tej tragedii zbiłaś niezły kapitał. Twoje notowania poszybowały mocno w górę - David wzniósł prawą rękę, jakby chciał komuś wskazać odległy szczyt - Już mówi się, że jeszcze jeden, czy dwa reportaże i nagrodę Pulitzera masz gwarantowaną.
Rita cała poczerwieniała na twarzy i przeszyła Lettermana zabójczym spojrzeniem.
- Wiedziałam, że bezczelny z ciebie typ. Jednak czegoś takiego nie spodziewałam się nawet po tobie. - rzuciła podniesionym głosem, jednocześnie odpinając mikrofon.
- Ależ po co te nerwy. Czyżbym trafił w czuły punkt?
Rita wstała i z trudnością hamując wybuch furii, położyła mikroport na biurku prowadzącego.
- Czyli to koniec rozmowy? - zapytał szyderczo Letterman - Kończymy, a ty wracasz do zbijania forsy na ludzkiej tragedii.
- Wiesz, co David? Kutas z ciebie!
Letterman uniósł obie dłonie i zaczął głośno klaskać. Jego gest podchwyciła publiczność i studio wypełnił odgłos gromkich braw.
- To była nasza cudowna i niepowtarzalna Rita Miles. A my wracamy zaraz po krótkiej przerwie.

Susan Finkel
Wiatrak pod sufitem kręcił się leniwie. Susan wpatrywała się w niego bezmyślnie od ponad 48 godzin. Sama jednak nie była do końca świadoma, ani swojej apatii, ani pozbawionego sensu gapienia się, ani upływającego czasu.
W głowie miała kompletny mętlik. Ponoć była porwana i przetrzymywana w jakimś ponurym domu przez ponad dwa miesiące. Problem jednak w tym, że nie pamiętała z tego kompletnie nic. Nieprzenikniona ciemność okrywała jej umysł bardzo szczelnie.
Myślami wracała do ostatniego wspomnienia sprzed uwolnienia.

Wracała po pracy do domu. Był późny wieczór. Mimo nalegań Kevina z działu kredytowego, poszła sama. Kevin to miły gość, ale jakoś kompletnie Susan nie pociąga. Do tego jest bardzo namolny i już chyba trzy razy odmawiała mu wyjścia na wspólnego drinka.

Ktoś za nią szedł. Tak się jej zdawało przynajmniej.

Otworzyła drzwi do klatki. To też pamiętała doskonale. Uczucie lęku powróciło, gdy przypomniała sobie, jak bardzo wystraszył ją Nelson, kot sąsiadów.

Co jednak wydarzyło się później?
Całkowita pustka.

Wyglądało na to, że ktoś ją uprowadził dosłownie spod drzwi własnego mieszkania. Doprawdy przerażające.

Wiatrak pod sufitem kręcił się leniwie. Gdy nagle rozległ się dzwonek do drzwi.
W pierwszej chwili do Susan, to zupełnie nie dotarło. Dopiero, gdy usłyszała drugą i trzecią próbę, a zaraz po niej odgłosy rozmowy, uświadomiła sobie, co słyszy.

Drzwi do jej pokoju uchyliły się i do środka zajrzał jej brat, David.
- Wybacz Susan, że przeszkadzam - powiedział cicho - Ktoś to zostawił pod drzwiami.
W wyciągniętej dłoni trzymał bukiet czerwonych róż do którego dopięta była mała koperta z jej imieniem i nazwiskiem.

Michael Lewis
U stóp Michaela walał się stos pogniecionych puszek. On sam siedział na fotelu przed telewizorem. Nie byłoby w tym fakcie może nic dziwnego, gdyby nie fakt, że obraz na ekranie stanowiły jedynie poruszające się w oszalałym tempie czarno-białe robaczki.

- Ożesz kurwa! Stary! Naprawdę ci odwaliło. Eazy mówił, że coś ci z bańką szwankuje, ale że aż tak.
Lewis spojrzał na mężczyznę, który stanął przed nim. Jego twarz nic mu nie mówiła. Gość nawijał do niego tak, jakby znali się nie od dzisiaj, a on nie wiedział kto to taki.
- Nie gadaj, że mnie nie poznajesz? Ja pierdolę! Ty naprawdę nie wiesz kim jestem.
Mężczyzna, który do niego mówił przyklęknął przy nim i złapał go za głowę. Przekręcił raz w lewo, raz w prawo, po czym powiedział:
- Czym te skurwysyny cię nafaszerowały? Nie martw się stary dojdziesz do siebie i dojedziemy tych lachociągów.

Ciąg słów, zmienił się w serię obrazów.
Micheal i jego kumpel Wayne stali pod mostem brooklińskim. Czekali na dealera od tych pieprzonych Meksyków. Gość się spóźniał. Obaj mieli złe przeczucia. Nerwowo spoglądali na zegarki.
Wayne poszedł się odlać. I tyle w temacie.

Świat spowił mrok i tylko ten pulsujący ból w potylicy.

- Dlaczego mi nie pomogłeś, Wayne? - zapytał gościa, który klęczał przed nim i trzymał go za brodę.
- O! Widzę, że wróciłeś. Dobrze!
- Dlaczego mi nie pomogłeś, Wayne? - powtórzył.
- Niby, jak? Poszedłem się odlać, a gdy wróciłem ciebie już nie było.

Livia Schwartzwissen
Ściany pulsowały feerią barw, niczym w jakimś pieprzonym hipisowskim teledysku. Od delikatnej ptasiej żółci, przez zieleń, czerwień do zimowej czerni. Plamy mieszały się, falowały tworząc jakiś mistyczny obraz, pełen ukrytych znaczeń.
Livia próbowała skupić się na plamach przybierających znajome kształty. Odczytać ich sens. Wzrok jednak ślizgał się, uciekał.

W głowie jej szumiało, jakby gdzieś na dnie umysłu tkwił głęboki, niezgłębiony ocean. Ocean w czeluściach, którego skrywały się morskie diabły, ohydne lewiatany i wielobarwne rozwielitki.
Ich lepkie czułki muskały jej gałki oczne od środka. Cuchnący śluz ściekał wolno szukając ujścia.

Czuła, jak kleista ciecz wpływa jej do ust.
Chciała spić jej każdą życiodajną kroplę. Nasycić się boską ambrozją. Nektarem prawdy i objawienia.

- Livia! Livia! Do kurwy nędzy, obudź się! Ile razy ci mówiłem, żebyś nie tykała tego gówna.

Twarz Gerhard była tuż, tuż. Na wyciągnięcie ręki. Dobry, kochany Gerhard. Tylko czego się on tak drze?

Twarz Gerhard była tuż, tuż. Na wyciągnięcie ręki. Jego skóra zaczęła pęcznieć, jakby ktoś zaczął pompować balon.
Oczy wyszły mu z oczodołów i zaczęły wypływać niczym roztopiony ser.

- Chodź do mnie skarbie! Chodź do mnie! Czekam na ciebie! - powiedział stojący przed nią wysoki mężczyzna.
Jego skóra przypominała najpiękniejszy i skrupulatnie wypolerowany marmur. Drobne żyłki zdawały się mienić w srebrnych promieniach padających z nieba.

U jej stóp, coś zaszeleściło. Spojrzała w dół i ujrzała siebie, jak klęczy przed wysokim mężczyzną i zlizuje krew z jego nadgarstka.
Znała to miejsce. Tak dobrze je znała.

Amy Ashley
Sen. Dużo snu i odpoczynku. Tak, powiedział jej lekarz.
Po tym, co przeszła sen jest jedynym i najlepszym lekarstwem.

Sen jednak nie przynosił ukojenia. Nie przynosił odpoczynku, ulgi, ani odpowiedzi.
Gdy tylko zamykała powieki widziała kolejne upiorne obrazy, a do jej uszu wdzierał się
upiorny skowyt.

Jakby tego było jej ciało kompletnie oszalało. Biegunka, oblewający ją na zmianę zimny i gorący pot. Niepohamowane drżenie rąk i ciągła suchość w gardle.

Amy wstała z łóżka i wolnym krokiem ruszyła do kuchni. W lodówce miała na pewno karton z sokiem pomarańczowym.
O tak! Tego jej w tej chwili trzeba. Porcja zimnych i słodko-kwaśnych witamin.

Szarpnęła za drzwi od lodówki i jej oczy zostały zalane falą niemalże palącego światła. Zachwiała się i tylko cudem nie upadła na kolana.
Karton z sokiem był na wyciągnięcie ręki. Sięgnęła po niego.

Żelazista ciecz zalała jej język, gardło i przełyk. Była zimna, pozbawiona życia, tak jak trzeba. Nie dało jej to jednak pożądanej satysfakcji.
Czuła wielki zawód, a z oczu płynęły łzy.

- Kochanie, co ty wyprawiasz? - usłyszała za za sobą przerażony głos matki.
Diana klęknęła przy niej i ostrożnym gestem wyciągnęła z jej zaciśniętych dłoni kawał świeżej, ociekającej krwią wołowiny.
Amy nie mogła uwierzyć, że ten kawał miała przed chwilą w ustach i ssała go niczym najsłodszy lizak.

Co się z nią działo do cholery?

- Wiem, że może to nie jest najlepsza pora, ale kurier przyniósł to jak spałaś.
Diana wstała z kolan, schowała mięso do lodówki i podała córce stojące na blacie kwiaty. Przepiękny bukiet czerwonych róż.
- W środku jest liścik. Może ten cichy wielbiciel postawi cię na nogi.

Warren Anderson
Pot spływał mu po skroni, jakby w pokoju było co najmniej czterdzieści stopni. Nie pomagała ustawiona na maksa klimatyzacja, ani zimne okłady.
Ciało odmawiało mu posłuszeństwa. Spodziewał się tego, ale teraz czuł się niczym uliczny ćpun na głodzie. Lekarz mówił, że to normalna reakcja organizmu na to, co przeszedł.
Pieprzony konował.

Reakcja na to, co przeszedł?
A co właściwie przeszedł? Do cholery!
Nic nie pamiętał z tych trzech, cholernych miesięcy niewoli. Nic, choćby jednej sceny, jednej twarzy. Absolutnie nic.

Konował stwierdził, że to też normalne. “Umysł wypiera bolesne wspomnienia” - wymądrzał się.
Jeśli tak faktycznie było to musiały to być faktycznie bardzo bolesne wspomnienia, bo w głowie miał kompletną pustkę.

Gdy sięgał pamięcią do ostatnich wydarzeń sprzed porwania, czuł tylko pulsujący ból w potylicy, a przed oczami widział twarz swego współpracownika, Johna Wentwortha.
Czyżby Wentworth miał okazać się jego Brutusem? To padalec.

Zająłby się nim, ale nie miał na to ani sił, ani pewności, że miał on coś z tym wspólnego.

Na domiar złego jeszcze ta przesyłka. Co to miało znaczyć? Wpatrywał się w leżącą na jego kolanach kasetę.

Obejrzał już jej zawartość kilkunastokrotnie i nadal nic z tego nie rozumiał. To wszystko wyglądało na jakiś ponury żart. Uznałby tak bez wahania, gdyby nie jeden niepokojący fakt.
On, Warren Anderson, prezes UCC był jednym z aktor na nagraniu.

Powrót wydawał się być jakimś surrealistycznym filmem. Zlepkiem różnych scen, które równie dobrze mogłyby się dziać w różnych dniach, w zupełnie innych miejscach. Wszystko dziwnie przerysowane, wręcz karykaturalne.

Podczas przesłuchań i rozmów jej głowa rozdarta była między walką z brakiem wspomnień i strachem. Bo co się działo gdy jej nie było? Czy zdjęcia poszły do druku? Jak udała się wystawa Garofalo? Odpowiadała nieskładnie, bo i co miała powiedzieć. Jej własny umysł odmawiał jej posłuszeństwa, nie dopuszczając jakichkolwiek wspomnień z dnia porwania i wszystkiego co wydarzyło się potem. Pustka, którą miała w głowie doprowadzała ją do szaleństwa i gdyby nie to, że Diana przyjechała ją odebrać chyba zabiłaby policjanta, który po raz piąty zadawał jej to samo pytanie.

Gdy dotarły do jej apartamentu, Amy rozglądała się po nim, szukając czegokolwiek co podsunęło by jej co planowała tamtego dnia. Diana w tym czasie pakowała jej jakieś rzeczy.
- Zostanę tutaj. - odburknęła Amy, gdy mama wyrwała jej niemal z ust szczoteczkę.
- Po moim trupie. - Odparła pewnym głosem wrzucając szczoteczkę do kosmetyczki. - Wyglądasz dobrze, ale wypuszczę cię dopiero jak się upewnię.

Amy na spokojnie przejrzała klisze zgromadzone w kanciapie, którą nazywała pracownią, podczas gdy Diana kontynuowała swoją tyradę. O tym, że powinna wyjść za mąż, że powinna znaleźć stałą pracę i przestać się szlajać po nocy.

Jaka była szansa, że wykonała niewłaściwe zdjęcie? Zbyt wielka, tylko czemu nic nie pamięta?

- Gdybyś miała kogoś, to pewnie by się nigdy nie stało! - Powiedziała Diana, wkraczając do pracowni.
- Przyganiał kocioł garnkowi. Będę mogła skorzystać z twojej ciemni? - Odparła spokojnie wrzucając kilka klisz do podręcznej torby, z aparatem.
- Jasne. Chodźmy już. - Diana rzuciła jej torbę ze spakowanymi rzeczami i ruszyła do drzwi. - Złapiemy po drodze coś do jedzenia.
- I coś do picia… potwornie chce mi się pić.

Lekarze mówili, że powinna spać. Jak bardzo chciała teraz móc w ogóle nie zamykać oczu. Obudziła się zlana potem i niemal poleciała w kierunku kibla by zwrócić zawartość wczorajszego posiłku. Nazwałaby te wizje koszmarami, ale jakoś słowo wydawało się zbyt łagodne.

Sceny nie przypominały jej niczego co widziała w swoim życiu, a były tak realistyczne.. Te powykrzywiane zniekształcone twarze, te okrucieństwo… wszystko tak realistyczne, jakby wydarzyło się naprawdę. Zamiast kłaść się po raz kolejny zaszyła się w ciemni, wywołując ostatnie klisze.

Po wymiotach przyszła gorączka, ze swymi wiernymi towarzyszami dreszczami. I pragnienie. Ciągłe pragnienie. Diana kursowała do sklepu kupując kolejne zapasy różnych napojów, licząc na to, że coś ugasi pragnienie jej córki.

Gdy wyjechała po raz kolejny Amy dopadła lodówkę.

- Kochanie, co ty wyprawiasz? - usłyszała za za sobą przerażony głos matki.
Diana klęknęła przy niej i ostrożnym gestem wyciągnęła z jej zaciśniętych dłoni kawał świeżej, ociekającej krwią wołowiny.

To było szaleństwo! Amy patrząc na matkę z niedowierzaniem wyjęła liścik spomiędzy kwiatów. Zaszła do łazienki by obmyć twarz i wykończona opadła na kanapę. Przez chwilę wpatrywała się w bukiet, który Diana ustawiła na stoliku. Czerwony jak wołowina, która ssała. Czerwony jak sny, które miała. Spojrzała na liścik.

"Sanguis eius super nos et super filios nostros"

Wyglądało na łacinę. Nie znała łaciny, wiec czemu ktoś miałby do niej w tym języku pisać? Ciekawość na chwilę przysłoniła głód. Musiała się dowiedzieć, kto i dlaczego do niej napisał.

- Skoczę do Eileena, ok? - Powiedziała podnosząc się z kanapy. Jej kochanek, chyba znał łacinę.
- Oszalałaś? Niby kto ci da kluczyki do auta?! - Diana wychyliła się z kuchni.
- Już wzięłam. - Amy pomachała matce kluczykami od starszego wozu, podchodząc do drzwi. Po czym coś ją tknęło. - Masz do niego numer?
- Tak… ale po co? - Matka spojrzała na nią lekko zdziwiona.
- Zadzwoń za dwie godzinki, ok? Upewnić się czy dotarłam.
- Dobrze…

Po chwili siedziała w starym aucie Diany jadąc w stronę centrum.

Na siedzeniu obok leżał tajemniczy liścik. Jak to jest, że pamięta wszystko tylko nie czas porwania. Zirytowana przyspieszyła. Oby Eileen jak zwykle siedział w tej swojej norze.

Warren Anderson

Sala konferencyjna świeciła jeszcze pustkami. Warren stał przy oknie i spoglądał na rozciągający się w dole Manhattan. Z tej perspektywy miasto nie wyglądało tak koszmarnie, jak gdy kroczyło się jego ulicami. Prezes UCC od lat tak nie bał się spotkania z zarządem. Coś nie dawało mu spokoju. Coś nurtowało go i dręczyło niczym drzazga w palcu.
Spojrzał na zegarek. Za kwadrans wszyscy powinni się zjawić. Zajął swoje miejsce i czekał.

- Zanim zaczniemy Warren - jako pierwszy głos zabrał John Wentworth - Chciałbym powiedzieć kilka słów.
Anderson kiwnął potakująco głową i z lekko zmrużonymi powiekami słuchał, co też jego przyjaciel ma do przekazania. Lęk wzrósł i chwycił go mocno za gardło.
- Wszyscy się cieszymy, że jesteś znowu z nami. Wszyscy pracownicy firmy martwili się o ciebie. Na szczęście jesteś cały i zdrów. I to jest najważniejsze. - nieszczery uśmiech zawitał na twarzy Wentwortha - Musisz jednak wiedzieć, że pod twoją nieobecność wiele się zmieniło. Musieliśmy radzić sobie, jak sam zapewne wiesz, z licznymi problemami. Myślę, że nie byłoby to możliwe bez pewnego człowieka. Zjawił się w odpowiednim czasie i wyciągnął ku nam pomocną dłoń. Nie ma go dzisiaj z nami, ale za chwilę powinniśmy się z nim połączyć. Panno Ferguson, czy możemy?
Siedząca w kącie sekretarka przytaknęła.
- Proszę zatem przełączyć rozmowę na głośnik.
Pomieszczenie wypełnił niepokojący szum, a po chwili odezwał się mężczyzna o niezwykle głębokim i aksamitnym głosie.
- Witam panie Anderson

Warren przebudził się na szpitalnym łóżku. Do jego ciała podłączone były jakieś kable i czujniki. Stojący obok monitor na bieżąco rejestrował jego funkcję życiowe. Zapach stojących na stoliku kwiatów działał drażniąco, niczym woń amoniaku. Ciałem prezesa UCC, co kilka chwil wstrząsał potężny dreszcz. W ustach zbierała mu się ślina. Czuł w powietrzu metaliczny zapach krwi. Czuł głód. Niepohamowany głód. Głód krwi.

Livia Schwartzwissen
Gerhard zatrzymał samochód na tyłach galerii.
- I co to tutaj miałem cię przywieźć? - zapytał gasząc silnik.
- Tak - odparła bezwiednie Livia i otworzyła drzwi.
Wyszła wolno z samochodu. Jej mózg dosłownie buzował od zalewających go wspomnień. Była tutaj, na pewno już tutaj była wcześniej. To nie był sen, czy narkotyczny trip. Ten fakt poraził jej serce paraliżującym strachem. Pod powiekami ożył obraz wysokiego mężczyzn z którego nadgarstków spijała krew.
Wspomnienie to z jednej strony wzbudzało w niej odruch wymiotny, ale jednocześnie było w jakiś przedziwny sposób kojące i podniecające.
Wolno ruszyła w głąb uliczki. Gerhard coś do niej mówił, ale nie słyszała go. Kroczyła dalej niczym zahipnotyzowana. Stanęła przy przewróconym kuble na śmieci i spojrzała w górę. Na szczycie budynku ktoś stał.

Livia wiedziała, że musi się do niego dostać. Nie zważając na krzyki Gerharda wspięła się na metalowa drabinkę przeciwpożarową i zaczęła biec ku górze.

- Mówiłem ci żebyś tu nie przychodziła - szepnął chudy mężczyzna. Jego głęboko zapadnięta policzki mocno zarysowana szczęka nadawały mu iście trupiego wyglądu. Wiatr rozwiewał poły jego skórzanej kurtki.
- To koniec. Rozumiesz? Koniec. Oni nie pozwolą nam żyć. Zapomnij o wszystkim, a być może będziesz miała szansę ocaleć. Oni jednak nie wybaczają, pamiętaj. Uciekaj stąd! Rozumiesz? Uciekaj i nigdy nie wracaj. - krzyknął i rzucił pod nogi tlący się niedopałek papierosa.

***

- Kurwa! Dziewczyno ty to masz krzepę - usłyszała za sobą głos Gerharda - Co ty wyprawiasz? Już myślałem, że chcesz się rzucić tego cholernego dachu.
- Gdzie on jest?
- Kto? - spytał mocno zdyszany i zdezorientowany Gerhard.
- On! - krzyknęła wskazując dłonią puste miejsce, gdzie przed chwilą stał wychudzony chłopak - Vincent!
- Jaki Vincent, dziewczyno? Dość tych wygłupów. Wracamy do domu - Gerhard położył na jej ramionach swoje silne dłonie. I właśnie w tym momencie Livia dostrzegła coś co przykuło jej uwagę i dało promyk nadziei.

Amy Ashley
- Co za psychol wysyła komuś liścik z cytatem z Biblii i to jeszcze po łacinie? - spytał retorycznie Eileen.
- Krew jego na nas i na dzieci nasze - powtórzyła szeptem tłumaczenie Amy.
Te słowa sprawiły, że zimny dreszcze przeszedł przez jej ciało. Gęsia skórka pojawiła się na przedramionach mimo, że w pokoju było ciepło.
- Wydaje mi się, że musisz to zgłosić na policję. To może być ten świr, co… - Eileen zawiesił głos.
Zbliżył się do Amy. Usiadł przy niej i objął ją ramieniem. Gdy tylko położył rękę na jej ramieniu, seria pulsujących obrazów wdarła się pod jej powieki.

***

Przebudziła się, gdy za oknem było już całkowicie ciemno. Zdjęła z czoła okład, który już całkowicie wysechł
- Dzięki bogu - wyszeptał Eileen - Już miałem dzwonić po karetkę.

Michael Lewis
W rozległej piwnicy zebrali się niemal wszyscy. Wchodząc tutaj wraz Waynem, Lewis czuł jak wracają do niego wspomnienia. Rozpoznawał twarze, głosy. W końcu był w domu, wśród swoich. Przechodząc obok siedzących na zniszczonej kanapie członków gangu, przybił z każdym piątkę. Witali go jak weterana wracającego z wojny. Pytali o zdrowie, o to jak tam było.
Chętnie by z nimi pogadał i odpowiedział na pytania, ale nie mógł. Wciąż nie pamiętał, co tak naprawdę się wydarzyło.

- Siema stary - przywitał go Tom, jeden z przybocznych Jeffa - Szef na ciebie czeka - ruchem głowy wskazał mały pokój po prawej stronie.
- Dzięki - odburknął Lewis i ruszył we wskazanym kierunku.

***

Jeff siedział w bujanym fotelu i palił jointa. Spojrzał spod przymkniętych powiek na wchodzącego Lewisa.
- Siadaj stary - rzekł wskazując miejsce na kanapie stojącej pod ścianą.
Lewis usiadł i czekał. Wolał, aby to Jeff zaczął tę rozmowę.
Tak też się stało.
- Fajnie, że wróciłeś chłopie. Szczerze mówiąc, to postawiłem już na tobie kreskę. Przez chwilę nawet myślałem, że zrobiłeś nas w chuja i dogadałeś się z psami.
Widząc rodzącą się wściekłość na twarzy Mike’a, szef gangu uniósł obie dłonie w górę.
- Spokojnie stary, spokojnie. Wybacz, że w ciebie zwątpiłem. Sam wiesz, jak jest. W gębie każdy jest mocny, ale jak dojdzie do spotkania z psami, to się okazuje, że co drugi pęka. Mniejsza z tym.
Jeff machnął ręką, po czym zaciągnął się znowu skrętem.
- Wiesz? Mam dla ciebie niespodziankę - rzekł wydmuchując sporą chmurę dymu - Zobacz, kto się przyszedł z tobą zobaczyć.
Z pogrążonego w cieniu rogu, wyszedł barczysty gość o niemal kwadratowej twarzy.
- Witaj Mike! Dobrze cię znowu widzieć.

- Zobacz, co dla ciebie ma - powiedział i wyciągnął przed siebie rękę w której trzymał medyczny worek z krwią.

Susan Finkel
Gdzie prawo, tam kara. Słowa dudniły jej w głowie, jakby miały być jakimś wytrychem, kluczem do tajemnego miejsca, gdzie ukryto jej pamięć. Instynktownie czuła, że słowa zawierają groźbę. Tylko kto wysyła pogróżki wraz z kwiatami.
Susan szła wolno w kierunku domu. Pogoda była całkiem przyjemna, a spacery zawsze jej dobrze robiły. Lubiła gdy wiatr przeganiał jej myśli i nadawał im nowy tor.

Zamyślona nie spostrzegła, że od dłuższego czasu, ktoś za nią szedł. Gdy zatrzymała się przy przejściu dla pieszych, podeszła do niej kobieta ubrana w długie futro. Miała dziwaczne, niesamowicie przenikliwe spojrzenie.
- Oddaj to Vincentowi - szepnęła, wciskając Susan coś do kieszeni płaszcza - Dłużej nie mogę tego trzymać.
Imię mężczyzny otworzyło zamknięte do tej pory drzwi w jej mózgu. Fala wspomnień zalała ją niczym wzburzone morze.
Sygnalizacja się zmieniła i tłum ludzi ruszył naprzód niczym jakieś wygłodniałe stado. Ktoś popchnął Susan do przodu. Obejrzała się za siebie. Chciała zadać tak wiele pytań, ale ta biegła już w kierunku stacji metra. Jak na swoją budowę i strój była niezwykle szybka. Susan wiedziała, że nie ma szans by ją dogonić.
Przeszła wraz z tłumem ludzi na drugą stronę i sięgnęła do kieszeni. Wyciągnęła z niej, złożoną na pół białą kopertę. Była ona zaklejona, ale pod palcami Susan wyczuła, że znajduje się w niej jakiś klucz.

Przyszedł ranek. Warren obudził się przed wschodem słońca. Kołdra była przepocona. Spał sam. Już od dawna spali z żoną w oddzielnych sypialniach. On nie potrzebował jej przy sobie, a ją denerwowało jego wczesne wstawanie.

Po chwili był już w łazience. Łyknął odpowiednie tabletki i popił wodą. Zastanawiał się jak mógł wytrzymać bez leków przez ostatnie trzy miesiące. Przecież bez odpowiednich proszków z rana ból był nie do zniesienia.

Kiedyś na jakiejś biznesowej kolacji gdy temat zahaczył o koncerny farmaceutyczne Anderson usłyszał, że po trzydziestym piątym roku życia wszyscy jesteśmy sztucznie podtrzymywani. W średniowieczu ludzie dożywali średnio właśnie do trzydziestej piątej wiosny. Dziś mamy Bayer, Merck, Pfizer. Przedłużają życie wszystkim gotowym zapłacić. Po to tylko, żeby mogli płacić więcej. I więcej.

Tak właśnie rozmyślał sobie w czasie golenia. Golił się brzytwą, tak jak jego ojciec. Prawdziwy mężczyzna powinien golić się brzytwą. I powinien być idealnie ogolony. To jak wygląda jego twarz jest oceniane przez wszystkich wkoło. Ludzi nie obchodzi to jak mówisz. Ludzi nie obchodzi co mówisz. Jeżeli jesteś schludnie ogolony i uśmiechnięty, to możesz opowiadać głupoty, a ludzie Ci uwierzą. 26 września 1960 Kennedy to udowodnił. Nie miał szans wygrać wyborów. A jednak. Debata telewizyjna z Nixonem pokazała, że ludzie to idioci. Nixon poszedł na debatę z gorączką, a wchodząc do gmachu telewizji uszkodził sobie kostkę. Był wyczerpany wcześniejszymi spotkaniami z wyborcami. Tymczasem Kennedy wypoczywał w hotelu. Idealnie się ogolił, a idiotyczne odpowiedzi kończył szerokim uśmiechem i machał do kamery. Tamta debata dwadzieścia pięć lat temu zmieniła wszystko w wystąpieniach publicznych.
- Ogolony i w dobrym garniturze wyłgasz się nawet z ludobójstwa - powiedział do swojego odbicia w lustrze Warren.

Po krótkim prysznicu poszedł zrobić sobie kawę. Znowu uruchomił kasetę, którą dostał poprzedniego dnia. Tak jak myślał na filmie nie widać, żeby noga mu przeszkadzała. Zdawał się nie czuć bólu. Zapewne go narkotyzowano. Postanowił się podzielić tą myślą. Jednak nie miał zamiaru nikomu pokazywać kasety. Zabrał ją do swojego gabinetu, gdzie zamknął ją w sejfie.

W końcu około godziny 8:00 pod rezydencję Andersonów podjechał średniej klasy Ford. Wysiadł z niego mężczyzna, który swoją aparycją zdawał się przypominać Bogarta z Casablanki. Jasny płaszcz, kapelusz. I wszystko jakby sprzed wojny.

Facet naprawdę zdawał się być profesjonalistą. Rozmowa trwała trzydzieści minut. W tym czasie mówił głównie Warren. Klon Bogarta zadawał jedynie krótkie i rzeczowe pytania. Po wszystkim wystudiowanym gestem schował kopertę wypełnioną banknotami do kieszeni płaszcza. Zaliczka. Zyskał w oczach Warrena, ponieważ nawet nie otworzył koperty. Jednak żyli jeszcze ludzie honorowi i wierzący w honor innych. Silny męski uścisk dłoni na pożegnanie.

Chwilę później przyjechała zamówiona taksówka. Jazda do biura trwała dużo dłużej niż podróż prywatnym autem Andersona.

Na biurku leżały dwie teczki podobnej objętości. Na pierwszej czerwonym flamastrem napisano: “Nieobecność”. Warren otworzył ją i uśmiechnął się. Helen zebrała mu całą masę wycinków prasowych na jego temat i na temat zaginięć. Na szczycie leżał artykuł, który czytał wczoraj. Niestety za chwilę zbliżało się zebranie zarządu. Były pewne rzeczy, które w przeciwieństwie do jego zahipnotyzowanych wakacji narkotykowych wymagały natychmiastowej interwencji.

Druga teczka miała czarny napis “BHOPAL”.

Warren usiadł i zaczął studiować wykresy, raporty i opinie niezależnych specjalistów. Było to na tyle ważne dla Union Carbide Corporation, że praktycznie nie miał chwili, żeby zerknąć do drugiej teczki.

Piętnaście minut przed spotkaniem był już w sali konferencyjnej. Wiedział, że powinni kontynuować narrację o sabotażu. Nie mogli zaprzestać produkcji Sevinu w pozostałych fabrykach. Musieli tylko przekonać świat, że jakiś pieprzony ciapaty Hindus zasadził się i celowo doprowadził do katastrofy.

Jednak samo spotkanie z radą nadzorczą nie poszło tak jak chciał Anderson. W zasadzie nie poszło wogóle. Pamiętał, że w pewnym momencie poluzował sobie krawat, bo miał problem z oddychaniem. Wszystko wkoło zalała krew…

Ostatnie co pamiętał, to młodocianego Azjatę w koszuli katolickiego księdza, który zamiast koloratki miał krawat zrobiony z koca grzewczego. Choć użycie słowa “krawat” w odniesieniu do tej złotej taśmy było nadużyciem.

********

Znowu szpital. Gdy wzrok wyostrzył mu się już na tyle, żeby obserwować krople ściekające do rurki z tworzywa sztucznego zaczął analizować to co się stało. Jednak nic nie przychodziło mu do głowy. W końcu zaczął wciskać przycisk przywołujący pielęgniarkę. Gdy ta przyszła po czasie dłuższym niż oczekiwał biznesmen ten powiedział spokojnym głosem:
- Przynieście mi steka. I niech będzie krwisty.
Mówił powoli i spokojnie. Jak zawsze. I choć mówił o trywialnych rzeczach, to jego głos kojarzył się z mędrcem, który objawia prawdy leżące u podwalin wszechświata. Pielęgniarka odruchowo skinęła głową i wyszła. Dopiero za drzwiami zorientowała się, że spełnianie zachcianek tego człowieka nie należy do jej obowiązków.